Rozdział 16 - I've had you so many times but somehow I want more...

Każdy wie, że stawanie pomiędzy dwójką ludzi i mieszanie się w ich sprawy nie jest najlepszym pomysłem. Wiedziała o tym również Trisha. I właśnie dlatego, kobieta nie czekała długo by opuścić mieszkanie syna. Była przekonana, że najlepszym rozwiązaniem będzie ewakuacja. Dzięki czemu, oczywiście, będzie w stanie dać młodym trochę niezbędnej swobody i, przede wszystkim, da im możliwość do kolejnej rozmowy. Było zbyt wiele rzeczy, które natychmiastowo musieli ze sobą omówić. Najwyraźniej zbyt długo odwlekali w czasie rozmowy, które powinni odbyć w pierwszej kolejności. Wciąż przekładali je na potem, co jak się okazało było powodem namnożenia się ich problemów.

Zayn usiadł przy stole kuchennym, patrząc uważnie na swoją dziewczynę, która nerwowo chodziła po kuchni, nie będąc w stanie się uspokoić. Ronnie zawsze była tą bardziej wybuchową połówką i zdaje się, że to wciąż się nie zmieniło. I Zayn miał nadzieję, że ta rzecz już nigdy się nie zmieni.

Malik nie chciał zabierać głosu, jako pierwszy. Doskonale wiedział, że dziewczyna potrzebuje chwili, by poukładać w głowie własne myśli. Zdawał bowiem sobie sprawę, że słyszała każde jego słowo, które wypowiedział do mamy. Nie chciał więc jej poganiać. Potrzebowała chwili czasu by ochłonąć. By przemyśleć te wszystkie bolesne słowa Zayna.

- Nigdy nie mówiłaś, że chcesz mieć dziecko – odezwał się. Nie wytrzymał jednak tej ciszy.

Pochylił się nad stołem, chowając twarz w swoich dłoniach. Pomimo ogromnego zmęczenia po prostu musiał przeprowadzić tę rozmowę. Musiał zadać pytania, które zakorzeniły się w jego głowie zbyt głęboko. I choć potrzebował chwili wytchnienia, wiedział, że nie może sobie na nią pozwolić. Nie teraz. Nie, gdy wszystkie odpowiedzi były na wyciągnięcie ręki.

- Nigdy wcześniej nie myślałam, że będę chciała go już teraz.

Spokój bijący od Ronnie zdawał się być zupełnym przeciwieństwem tego, co sugerowała jej postawa. Dziewczyna wciąż niespokojnie przechadzała się po kuchni, nie mogąc uspokoić skołatanych nerwów.

- Dlaczego? – zapytał cicho. Przez chwilę nawet obawiał się, że zbyt cicho, by ktokolwiek mógł usłyszeć pytanie.

- Nie wiem. Ale po prostu nie mogę przestać o tym myśleć. Wizja dziecka w jakiś sposób mnie ratuje.

Zayn zamknął dłonie w pięści i odchylił głowę do tyłu, nabierając głęboko powietrza. Doskonale wiedział, o czym mówi Ronnie i sprawiało mu to większy ból, niż mógłby się spodziewać.

Dlaczego, do cholery, rudowłosa myślała, że dziecko daje jednocześnie nadzieję na jej wyzdrowienie? Było przecież zupełnie odwrotnie. Ta mała istota zabierała pannie Scott możliwości. Zabierała jej czas. Coś, czego i tak Ronnie miała zdecydowanie za mało.

- Wiesz, że to nie tak? Wiesz, że to nie ma sensu, prawda?

Dziewczyna pokręciła głową. Jednak nie dlatego, że gestem udzielała mu odpowiedzi. Kręciła głową w bezsilności.

- Nie wiem, co mam robić, Zayn. Po prostu nie wiem.

On również nie wiedział. Nie miał pojęcia, jak powinien się zachować. Co doradzić, co powiedzieć. Nie wiedział nawet, jak ma udzielić jej pomocy. Innej niż wsparcie, którego w tym momencie nie potrafił jej dać.

- Jest zbyt duże ryzyko. Nie mogę cię stracić, Ronnie. Nie mogę.

- Nie stracisz – zapewniła go od razu.

Prychnął.

- Tego nie wiesz.

Rudowłosa westchnęła głęboko, w końcu zmuszając się do zajęcia miejsca obok Zayna.

- Co powinniśmy zrobić? – zapytała.

Malik podniósł na nią wzrok, próbując ukryć mały kawałek nadziei, który niespodziewanie pojawił się w jego głowie, tylko dlatego, że w końcu Ronnie użyła liczby mnogiej.

My.

Zdaje się, że już dawno tak go nie cieszyło to słowo.

Szkoda jedynie, iż nie potrafił odpowiedzieć na zadane przez dziewczynę pytanie.

- Możemy iść do lekarza. Kolejnego…

- Nie zaczynaj, proszę.

- Możesz mnie najpierw wysłuchać?

Dziewczyna przewróciła teatralnie oczyma, jednak po chwili skinęła twierdząco głową.

- Pójdziemy do lekarza. Dziesięciu, jeśli będzie trzeba. Każdy z nich powie nam, co myśli. Pokaże opcje, jakie mamy. Jeśli okaże się, że jest szansa…

Dziewczyna momentalnie uśmiechnęła się, wyraźnie zadowolona z pomysłu chłopaka. Nie spodziewała się jednak, że uśmiech tak szybko zejdzie z jej twarzy.

- Jeśli jednak okaże się, że lekarze nie dają ci zbyt dużych możliwości przy dziecku… Wtedy nie zmienię zdania. Nie będę nawet próbował. Kocham cię, Ronnie, i choć bardzo chciałbym się z tobą zgodzić w tym wszystkim i stać u twojego boku, nie będę potrafił jeśli nie będzie dla nas szansy.

- Zayn…

- Nie, Ronnie. Jesteśmy młodzi. Mamy jeszcze czas. W zasadzie mamy mnóstwo czasu. Ale musimy zrobić to po kolei. Rozumiesz o czym mówię, prawda?

- Rozumiem. Ale nie możesz ode mnie oczekiwać, że tak po prostu usunę ciążę. To nie jest takie proste.

- Nie, to z pewnością nie jest proste. Również dla mnie. To jest wbrew moim zasadom. Wbrew mojej religii. Wbrew wszystkiemu w co wierzę. Ale to nie ma znaczenia, kiedy w grę wchodzi twoje zdrowie.

To było piękne i wzruszające. Ronnie nie mogła nic poradzić na wzbierające łzy w jej oczach. Nie mogła nawet powstrzymać łamiącego się głosu, gdy odpowiedziała:

- Pójdziemy więc do lekarza. – Chwilę później na jej twarzy pojawił się delikatny, ledwie widzialny uśmiech, gdy dodała: - Do dziesięciu, jeśli będzie trzeba.

Malik skinął głową, sięgając po ręce dziewczyny. Zamknął w uścisku, próbując ogrzać jej, jak zawsze, zimne dłonie.

Każdy chce w coś wierzyć. Jedni wierzą w UFO, drudzy w miłość. Śmiało, nazwijcie go głupcem, mówiąc, że wierzy w coś, co może lada dzień się rozpaść, gdy powstanie kolejna kłótnia, której być może tym razem nie uda im się przeskoczyć. Nazwijcie go głupcem, bo trzyma się każdego ułamka nadziei. Bo walczy, gdy niemalże każdy na jego miejscu zdążyłby się poddać.

Ale mimo tego całego napięcia, jakie narzucała na siebie sytuacja, w jakiej się znaleźli, Malik odczuwał spokój.

Pomimo włosów opadających na twarz dziewczyny, mógł dostrzec łzy na jej policzkach. Doskonale wiedział, że nie powinna płakać. A już z pewnością nie przez niego. Wolałby widzieć ją każdego dnia pełną dobrego humoru i tej radości z życia, którą zwykła go kiedyś zarażać. Chciał widzieć w niej dziewczynę, która nie martwiła się niczym, która żyła chwilą. A już z pewnością niczego  w tym momencie tak nie pragnął, jak usłyszeć jej śmiech. Piękny, melodyjny śmiech, który wprawiał w drżenie każdy fragment jego ciała. Pragnął także zobaczyć ten magiczny błysk w jej oku. Do diabła, nawet ten, pojawiający się wtedy gdy się kłócili. Nawet wtedy, gdy nazywała go „dupkiem”, wymachiwała rękoma, gdy się sprzeczali, by podkreślić moc swoich racji… To wszystko sprowadzało się jednak do tego, że dzielące ich bariery były do przeskoczenia.

Czy właśnie dlatego odczuwał taki spokój? Nie miało to w tym momencie znaczenia. Po prostu chciał, by to uczucie trwało. Chciał czuć ów spokój, tak długo, jak tylko mógł. Chciał rozkoszować się każdym momentem, z tej szarpaniny różnych sprzeczek, nieporozumień i wątpień w samych siebie. Chciał, by wszystko to, co dzisiaj uzgodnili, to wszystko co dobre, wciąż było pomiędzy nimi i nigdzie już nie znikało.

Jednak, czy miłość i spokój nie są swoimi przeciwieństwami? Czy nie wykluczają się wzajemnie? Przecież mówi się, że ten który szuka spokoju w miłości jest z góry przegranym. Więc czy i tym razem powinien przykleić sobie do koszulki plakietkę z napisem „głupiec”? Zdaje się jednak, że te ostatnie zmartwienia i kłótnie nauczyły go jednego - odczuwania spokoju, jako wielkiego szczęścia.

Uśmiechnął się do dziewczyny, otwierając szeroko swoje ramiona.

- Chodź do mnie – poprosił.

Ronnie nie zwlekając ani sekundy, wstała ze swojego krzesła i usiadła na kolanach chłopaka. Położyła głowę na jego ramieniu, nie pragnąc w tym momencie nic więcej. No, może oprócz tego, by odrobinę mocniej ją przytulił.

- Przejdziemy przez to – oznajmił po chwili.

- Wiem – odpowiedziała. I naprawdę miała to na myśli. Wierzyła, że będą potrafili sobie z tym poradzić. Wierzyła, że pomimo swojego młodego wieku dadzą radę. Kto wie, być może staną się również inspiracją dla innych?

Malik złożył pocałunek na czubku jej głowy, po czym przesunął palcami po jej brodzie, unosząc ją lekko do góry. Gdy zrównał się spojrzeniem z dziewczyną, nieznacznie się uśmiechnął. Może nawet nieco łobuzerko. I było to w pełni zgodne z tym, co zrobił później. Bowiem skradł pocałunek.

Miękkie od łez usta dziewczyny poddały się ufnie jego nieco mocniejszym i twardszym wargom. I jednego z pewnością możemy być pewni. Każde z nich tego chciało. Chcieli swoich ust, dotyku i wszystkiego innego, co tylko byli w stanie sobie wzajemnie zaoferować.

Ten pocałunek miał swój własny język. A ta dwójka była jedynymi osobami, które potrafiły się nim porozumiewać.

Zapomnieli o jakichkolwiek wątpliwościach. Pozostawał właśnie tylko ten pocałunek, zbyt ekscytujący i podniecający, by mogli tylko na nim zaprzestać. Więc szli dalej.

Jego dłoń na jej biodrze i to dziwne kuszenie losu. I te wszystkie uczucia, które wywoływali na pozór zwykłym dotykiem…

- Zayn… - cichy szept w jego usta.

Chłopak jednak nawet teraz nie zdawał powrócić do rzeczywistości.

- Zayn – powiedziała, próbując się od niego oderwać.

Dopiero teraz dotarło do niego jej wołanie. Zamrugał kilkakrotnie, próbując zrozumieć dlaczego mu przerwała.

- Ktoś puka – powiedział z tym dziwnym uśmiechem. Z uśmiechem, który pozwolił mu wrócić myślami do ich pierwszych spotkań, pierwszych randek, pierwszych pocałunków.

- C-co?

- Ktoś puka do drzwi – powtórzyła, wyswobadzając się z jego ramion, wciąż nie porzucając tego psotnego uśmiechu.

Ach, jak on kochał tę dziewczynę. 

____________________________________________________________

Kochani, na pasku bocznym na samej górze zamieściłam "ankietę". Dlatego proszę każdego, kto czyta moje wypociny, by kliknął "Tak". Chciałabym zobaczyć, jak wiele osób czyta tego bloga. 

Dziękuję za każdy głos! ♥