Rozdział 10 - All I know it’s a simple name, everything has changed... 

Stara, zaniedbana kamienica, którą zapewne niejednokrotnie mijał przejeżdżając samochodem. Przez ostatni tydzień kręcił się w tej okolicy, wyczekując spotkania z dziewczyną. Był skłonny czekać na nią wieczność, marząc, że któregoś dnia panna Scott w końcu przejdzie obok. Dlaczego więc, gdy to się stało, zamiast wyjść i stawić jej czoła po prostu odjechał? Czy to oznaczało, że był tchórzem?

Teraz, po raz kolejny stawał przed możliwością spotkania Ronnie. Wszystko było na wyciągniecie ręki. Jedyne, co musiał zrobić to przemóc się w sobie i nacisnąć przycisk domofonu. Zadzwonić i błagać, by go wpuściła. Być może tylko łudził się, że Scott zechce z nim porozmawiać i wyjaśnić, czemu służył ostatni miesiąc rozłąki. Mimo wszystko, jeśli istniał cień szansy chciał go wykorzystać. Tym razem naprawdę. Bez zamykania się w sobie i odjeżdżania, gdy tylko napotka na swojej drodze jakąś przeszkodę.

Jednak najpierw musiał się uspokoić. A w tym momencie mogła mu w tym pomóc tylko jedna rzecz.

Wyciągnął z kieszeni skórzanej kurtki paczkę papierosów. Drżącymi palcami rozpakował ją z przezroczystej foli i wyjął ze środka szeregu fajek jedną z nich. Przez chwilę potrzymał szluga w ręce, jakby sprawdzając jego kształt, po czym w końcu wyjął z kieszeni czarnych, poprzecieranych spodni zapalniczkę.

Jeszcze chwila i w końcu mógł się zaciągnąć.

Tak, tego właśnie potrzebował. Co prawda, miał rzucić palenie, do czego namawiali go zarówno przyjaciele, rodzina, jak i przede wszystkim Ronnie, jednak teraz to nie wydawało się ważne. Po prostu tego potrzebował. Koniec, kropka. Nikomu przecież nie musiał się z tego tłumaczyć.

Wdech, wydech i kolejne zaciągnięcie się papierosem. Każde traktowane jakby z odpowiednim namaszczeniem.

Szkoda tylko, że po wypaleniu szluga, ani nie czuł się spokojniejszy, ani bardziej gotowy na spotkanie z Ronnie. Przez chwilę rozważał wyciągnięcie kolejnej fajki z paczki i wypalenie jej, łudząc się, że tym razem wszystko się zmieni i zwitek tytoniu owinięty papierkiem doda mu odwagi, której tak bardzo potrzebował. Jednak zanim zdążył ponownie sięgnąć do kieszeni skórzanej kurtki, drzwi klatki schodowej się otworzyły, a ze środka wyszła starsza pani.

Zayn zadziałał błyskawicznie. Szybkie kilka kroków i zdążył znaleźć się w klatce schodowej zanim drzwi się na powrót zamknęły. Może tego właśnie potrzebował? Jakiegoś impulsu? Znaku? Albo zwykłego ułatwienia sprawy? Tak, teraz przynajmniej nie musiał błagać przez domofon, by Ronnie wpuściła go do środka. Ten punkt mógł już wykreślić z listy.

Na szczęście jednak był już w środku. I być może właśnie to dodało mu odpowiedniej odwagi, gdyż zupełnie zapomniał o paczce papierosów, znajdującej się w jego kieszeni i ruszył spokojnym krokiem w górę schodów. Drugie piętro, drzwi po prawej. Był już prawie u celu.

Tyle, że zapukanie do drzwi zdawało się być jeszcze trudniejsze niż dzwonienie domofonem i błaganie, żeby Ronnie go wpuściła.

Oparł rękę o ścianę, wziął głęboki oddech, po czym zapukał. Jeszcze chwilę temu starał się ułożyć w głowie jakiś plan wypowiedzi. Chciał być chociaż w najmniejszym stopniu przygotowany na to, co powie, kiedy dziewczyna otworzy drzwi. Całe szczęście, że zbytnio się do tego nie przykładał, gdyż cały jego plan wziąłby w łeb. Otóż, nie przewidział, że drzwi może otworzyć ktoś inny niż Ronnie. Jakby zupełnie zapomniał, że panna Scott mieszka z jeszcze jedną osobą.

- Idę! – dało się usłyszeć stłumiony, męski głos, dochodzący zza drzwi mieszkania.

Zayn był daleki od mówienia, że kogoś nienawidzi. Zawsze uważał, iż każdy człowiek zasługuje na coś więcej niż ocenę wydaną na podstawie pierwszego wrażenia. Po części dlatego, że bardzo bolało go, gdy ludzie budowali sobie zdanie o nim na podstawie jednego spotkania, które czasem trwało zaledwie kilka sekund. Teraz jednak, czuł szczerą nienawiść do chłopaka, który zaledwie chwilę później otworzył mu drzwi.

Max, bo tak miał na imię współlokator Ronnie, od razu poznał Malika. Wystarczyło jedno spojrzenie, by chłopak przyjął obronną postawę i spiął mięśnie.

- Nie ma jej – powiedział od razu chłopak, najwyraźniej uznając jakikolwiek grzecznościowe powitania za zbędne.

Zayn uśmiechnął się nieznacznie. W żadnym wypadku nie był to radosny, ani uprzejmy uśmiech. Wręcz przeciwnie. Idealnie pasował do wizerunku niegrzecznego chłopca i z łatwością można było się domyślić, że za tym uśmiechem kryje się coś nieprzyjemnego.

Jednak Max najwyraźniej nie chciał się o tym przekonać, dlatego sprawnie, ale najwyraźniej niezbyt szybko podjął próbę zamknięcia Malikowi drzwi przed nosem. Ku zaskoczeniu mieszkańca, Zayn wysunął nogę do przodu i jednocześnie przytrzymał drzwi uniemożliwiając ich zamknięcie. Oczywiście narobił przy tym niemożliwego hałasu.

- Co tam się dzieje, Max? Kto przyszedł?

Były to przecież jedynie słowa. Zbitki głosek. Litery, które potrafiły ranić, jakby przeistoczyły się w sztylety. Nie mógł już uciec. Nie przed jej głosem, który momentalnie przywrócił w jego głowie miliony wspomnień. Tych najdrobniejszych, które wydawałoby się, że nie mają żadnego większego znaczenia. Ale także tych niezwykle istotnych, pięknych i z pewnością bardzo wartościowych. Wszystko to zlało się w pewną całość i w jednej sekundzie przeleciało mu przed oczami.

Jego Ronnie. Była tu. Za ścianą. A jemu nagle zabrakło słów, by się odezwać.

Och, nie tylko jemu, gdyż Max także nic nie odpowiedział. Jakby jeszcze łudził się, że Zayn wybiegnie z mieszkania i zostawi ich samych. Pragnął tego. Wszystko było lepsze, niżeli informowanie Ronnie o wizycie mulata.

Tyle, że Zayn nie miał zamiaru nigdzie iść. I może nie odpowiedział na żadne z pytań panny Scott, ale nie z pewnością nie miał zamiaru dłużej stać w miejscu.

- Nawet się nie waż – syknął Max, starając się zatrzymać chłopaka w przedpokoju. – Ona nie chce cię widzieć…

Było jednak za późno na jakiekolwiek prośby. Zresztą, czy naprawdę ten chłopak myślał, że Zayn Malik w tym momencie go posłucha i zatrzyma się, by chwilę później spokojnie wymaszerować z mieszkania? Naprawdę uważał, że nagle mu się odwidzi i zostawi Ronnie za sobą? Teraz, gdy był już tak blisko?

Wbrew błaganiom Maxa, Zayn przeszedł w głąb mieszkania, zatrzymując się w progu pokoju. Salonu, który najprawdopodobniej służył teraz Ronnie za sypialnię.

I oto była. Leżała na kanapie, przykryta zielonym, polarowym kocem, zabranym z ich wspólnego mieszkania. Ta zieleń idealnie kontrastowała z płomiennie rudym kolorem jej włosów, spiętych teraz w wysoką kitkę. Dziewczyna była pochłonięta czytaniem jakiejś książki, zupełnie nie zdając sobie sprawy, że jest obserwowana. Jej brązowe oczy wpatrywały się z wielką pasją w czytaną stronę. Zayn był przyzwyczajony do tego widoku. Ronnie zawsze w pełni poświęcała się wszelkim zajęciom. Pragnęła zarażać swoją pasją innych. I udawało jej się. Za każdym cholernym razem.

- Ronnie.

Ni to szept, ni to pomruk. Zayn nawet nie był pewien, czy aby na pewno wypowiedział to jedno słowo, które w jego życiu zdawało się mieć teraz największe znaczenie.

Jedynym tego potwierdzeniem, była sama panna Scott, która gwałtownie zadarła głowę do góry, momentalnie dostrzegając chłopaka. Czarna skórzana kurtka, ciemne przetarte spodnie, włosy zaczesane do tyłu. I to spojrzenie – utkwione w niej i tak intensywne, że mogłoby wypalić dziurę. Dokładnie tak go zapamiętała. Dokładnie taki nawiedzał ją we snach.

- Zayn – powiedziała przestraszona. – Co ty tutaj robisz?

Pytanie wydawało się zbędne. Szczególnie, że zaledwie dwie godziny temu z tego samego mieszkania wyszli Louis i Liam. Teraz mogła jedynie śmiać się z własnych myśli, z tego, że się łudziła, iż dwójka przyjaciół nie pobiegnie od razu do Zayna ze strzępkami wyjaśnień. Z domysłami, które mogła jedynie podważać dla zasady.

Malik zrobił krok do przodu, i kolejny. Wciąż jednak nie podchodząc dostatecznie blisko, jakby obawiając się, że gdy to zrobi Ronnie nagle zniknie. Rozpłynie się w powietrzu.

Nie wiedział, co powinien powiedzieć, jak się zachować, co zrobić. Nic nie wiedział. Po prostu wpatrywał się w dziewczynę, łudząc się, że sytuacja sama się rozwinie. Że dziewczyna udzieli mu odpowiedzi na dręczące go od dawna pytania.

- Przepraszam. Nie chciał mnie kompletnie słuchać – powiedział Max. Jego głos wydawał się okropnie obcy. Jakby nie miał najmniejszego prawa w tym momencie zabrzmieć.

- Zostaw nas samych. Proszę – powiedziała dziewczyna, podnosząc się z kanapy wciąż opatulona zielonym kocem. Mimo, że mówiła do Maxa, nie spuszczała wzroku z mulata. Do jej oczu wzbierały łzy. W tym momencie wydawała się taka krucha…

- Gdybyś mnie potrzebowała, krzycz – oznajmił na odchodnym. Zanim jednak wyszedł rzucił w stronę Zayna ostrzegawcze spojrzenie. Chłopak jednak zupełnie tego nie zauważył, gdyż całą swoją uwagę poświęcał teraz rudowłosej. Zbyt długo czekał na ten moment, by pozwolić się komukolwiek rozpraszać.

- Harry – zaczął Zayn, spodziewając się, że powinien dziewczynie wyjaśnić skąd wie o jej miejscu pobytu. – Wszystko mi powiedział.

Ronnie zamknęła oczy, jakby słowa Malika sprawiły jej ogromny ból. Westchnęła głęboko, być może mając nadzieję, że pomoże jej to zebrać myśli.

- Harry dowiedział się o wszystkim przypadkowo. Próbował mnie powstrzymać, jednak przedtem podjęłam już decyzję. Przepraszam Zayn, ale to wydawało mi się jedyną słuszną drogą.

Zayn nie rozumiał z jej słów zupełnie nic. Żaden element jej wypowiedzi nie miał dla niego najmniejszego sensu.

- Myślisz, że nie poradziłbym sobie z tym? Dlaczego nie potrafisz mi zaufać? A może to tylko pretekst?

Malik nie miał również pojęcia, co przez niego przemawia, skąd rodzą się te wszystkie pytania, które zadaje i przede wszystkim, nie wiedział do czego ta rozmowa prowadzi. Wszystko to wydawało mu się zupełnie obce. Jakby obserwował tę rozmowę zza szklanej szyby i tak naprawdę nie mógł wpłynąć na ani jedno słowo, które wypowie jego postać.

Ronnie patrzyła mu prosto w oczy, chcąc wyczytać z nich wszystko, co dzieje się w głowie Malika. Zdawałoby się, że można dostrzec w nich tylko ból, jednak ona, jego Ronnie, zobaczyła coś jeszcze.

- Zayn. Nic nie wiesz. Harry nie powiedział ci wszystkiego.

Mulat zmarszczył brwi, patrząc na dziewczynę z pewną niepewnością i strachem. Kto wie, może obawiał się tego, co zaraz usłyszy? A może, skoro tak naprawdę nie wiedział wszystkiego, dziewczyna nie miała zamiaru go w żaden sposób uświadamiać?

Do cholery, czy istniało w tym wszystkim coś, czego mógłby być pewien na sto procent?

I jak na zawołanie, by w końcu wyjść naprzeciw prawdzie, Ronnie w końcu się przemogła. Być może dlatego, że nigdy nie potrafiła stać przed Zaynem i kłamać mu prosto w oczy. I faktycznie, właśnie miesiąc temu, by odejść, wyczekała moment, kiedy Zayn zniknie podczas jakiejś trasy koncertowej. Zostawiła list, nie wyjaśniający tak naprawdę niczego, a jedynie nawołujący Zayna, do zaprzestania walki o ich związek.

Teraz jednak patrzyła mu prosto w oczy. I z pewnością nie zapomniała o tym, że Malik z łatwością potrafił rozpoznać kłamcę.

Głośny wdech-wydech i Scott zebrała się na odwagę. Odsunęła od siebie zielony koc, kładąc go ostrożnie na kanapie, po czym się wyprostowała. Spojrzała Zaynowi prosto w oczy i udzieliła mu odpowiedzi. Wyznała prawdę, na którą tak długo czekał.

- Jestem w ciąży, Zayn.

Malik zawsze wierzył w Ronnie. Kochał ją bezgranicznie i ufał jej w każdej kwestii. I z pewnością ten miesiąc niewiele zmienił. Tyle, że Zayn myślał bardzo szablonowo.

- Z Maxem?... – zapytał. W jego głosie dało się usłyszeć przerażający ból. Rozrywający serce i palący go od środka.

Ronnie zmarszczyła brwi, lekko się przy tym krzywiąc.

Zanim jednak w jakikolwiek sposób odpowiedziała, podbiegła do Zayna, łapiąc jego twarz w dłonie i zmuszając, by spojrzał jej prosto w oczy. W pierwszym odruchu Zayn chciał uciec, wyrwać się, jednak dziewczyna go skutecznie powstrzymała.

- Z tobą! Zayn! Z tobą. Jak mogłeś w ogóle pomyśleć, że ja i Max?…

Byli tu. Miesiąc po rozstaniu, wciąż sobie bliscy i otwarci na siebie. Jakby nic się nie zmieniło. Tyle, że zmieniło się wiele i każde z nich o tym doskonale wiedziało.

Zayn przytrzymał dłonie dziewczyny przy swojej twarzy, rozkoszując się ich obecnością, miękkością skóry.

- Ale… Harry mówił, że jesteś chora.

Zamilkła. Tak gwałtownie, że w powietrzu aż dało się wyczuć rosnące napięcie.

Zamknęła oczy. I tylko tak, nie otwierając ich, była zdolna do odpowiedzi.

- Jestem.

Malik cicho prychnął.

- Ciąża to nie choroba.

Przez cały ten czas próbowała się przemóc, powiedzieć coś, co dałoby Zanowi strzęp jakiejkolwiek informacji. Najlepiej jakąś zabawną kwestię, która rozładowałaby napięcie. Coś, co wyswobodziłoby ją od powiedzenia raniącej prawdy, ponieważ nie potrafiła zrzucić tego wszystkiego na jego barki. Co jeśli to go ostatecznie złamie?

W końcu jednak uniosła powieki i spojrzała mu prosto w oczy.

Wystarczyło, by zrozumiał.

- Ronnie – powiedział cicho, spokojnie, mając nadzieję, że jego opanowanie coś zmieni. Sprawi, że to, co zaraz usłyszy będzie mniej boleć. Jak się okazało, jedynie się łudził. Nic nie mogło złagodzić tego cisu.

- Mam białaczkę, Zayn.

Zayn zamrugał kilkakrotnie. Nerwowo przestąpił z nogi na nogę i spojrzał ponownie na dziewczynę, niepewny czy cokolwiek z tego, co usłyszał jest prawdą.

- Zrobiłam test ciążowy. Chciałam się jednak upewnić na sto procent zanim cokolwiek ci powiem, dlatego poszłam na badanie krwi. I wtedy wykryto u mnie ostrą białaczkę szpiku.

Zayn ponownie pokręcił głową z niedowierzaniem. Być może zbyt dużo informacji jak na jeden dzień. Każda następna ich dawka była niczym bomba.

- To nic nie znaczy, prawda? – zapytał, kładąc obie ręce na karku i lekko odchylając głowę do tyłu. Nabrał głośno powietrza, zanim zadał kolejne pytanie: - To przecież można leczyć, tak? Jest chemioterapia. Przeszczepy! Ludzie mogą oddawać krew. Ja mogę oddać krew. Ronnie, to jeszcze nic nie znaczy…

Najwyraźniej jednak znaczyło, gdyż wzrok Ronnie wcale się nie zmienił.

- Zayn, ciąża jest zagrożona. Nie mogę więc poddać się żadnemu poważniejszemu leczeniu.

- O czym ty mówisz? To jakaś bzdura. Znajdę ci dobrego lekarza. Zobaczysz, wszystko będzie dobrze.

- Ja już mam lekarza.

- To nic. Ronnie, to nic. Znajdę ci lepszego…

Scott patrzyła na swojego chłopaka, zdając sobie sprawę, że zapewne źle to wszystko rozegrała. Zayn był w rozsypce, a ona nie potrafił mu pomóc.

- Wszystko będzie dobrze – mówił, jakby wypowiadał jakąś modlitwę, zaklęcie, które mogłoby im pomóc. – Będzie dobrze. Znajdę najlepszego lekarza… Wszystko będzie dobrze.

Ronnie nie potrafiła mu powiedzieć, że nic nie będzie dobrze. Że czekanie, dopóki dziecko się nie urodzi, by podjąć jakiekolwiek leczenie to stanowczo za długo. Nie potrafiła mu powiedzieć, że odeszła, aby nie musiał patrzeć na to, jak powoli traci siły na walkę z chorobą. Na walkę z samą sobą. Nie potrafiła mu powiedzieć, że nie chciała by patrzył jak się zmienia. Jak z dawnej Ronnie staje się bezsilną dziewczyną, nie mającą siły na dalsze życie. Nie chciała by patrzył, jak objawy choroby doprowadzają ją do ruiny. Nie w takiej Ronnie się przecież zakochał. Nie z taką dziewczyną zapragnął żyć…

Ale gdzie w tym wszystkim było miejsce na jej potrzeby? Na cholerną chęć przytulenia się do mężczyzny, który znaczył dla niej tak wiele? Na otrzymanie wsparcia, pocieszenia? Na miłość? Czy choroba mogła odebrać jej nawet to?

Ze łzami w oczach przytuliła się do Zayna, marząc, by ta chwila trwała wiecznie, a wszystkie otaczające ich problemy uciekły gdzieś daleko, zostawiając ich w świętym spokoju.

Żadne z nich nie wiedziało, co ta rozmowa dla nich oznacza. Czy wrócą do tego, co było kiedyś? Żadne z nich również nie miało odwagi przerwać ciszy, by zadać to pytanie.

Zamiast tego Ronnie starała się skupić na czymś innym.

Na jego ustach. Na jago zapachu. Dotyku. Och, i tym pięknym uśmiechu. Pełnych ciepła i pewnej tajemnicy oczach – brązowych, bajecznie pięknych i hipnotyzujących. Pragnęła dotknąć jego włosów, poczuć ich delikatność, miękkość. Chciała jego silnych ramion, otaczających ją zawsze gdy tego potrzebowała. Kolan, na których ją usadzał i znów mogła poczuć się jak mała dziewczynka. I to bicie serca. Wspaniały rytm, piękna melodia. I był cały jej. A przynajmniej tak lubiła myśleć... 

________________________________________________

Dzisiaj trochę prywaty. 

Czy ktokolwiek z Was, moi drodzy, zna osobę, albo sam studiuje analitykę chemiczną? Błagam o odpowiedź. Jest to dla mnie ogromnie ważne!

Druga sprawa. Gorąco zapraszam na bloga wspaniałej Birden: www.violet-tale.blogspot.com . Czytajcie, komentujcie i rozkoszujecie się talentem tej dziewczyny.

Dziękuję za uwagę. I życzę udanego weekendu, kochani! ♥