Rozdział 9 - I need you, without you                   I'll fall apart

Cisza. Zdaje się, że nie istnieje nic bardziej wymownego. Albo nic bardziej irytującego, gdyż właśnie wobec niej jesteśmy zupełnie bezsilni.

Zayn wpatrywał się ślepo w Harrego, nie wypowiadając ani jednego słowa. Być może próbował przetrawić dopiero co usłyszane informacje, albo dusił w sobie wszystkie narastające emocje, nie chcąc wybuchnąć. Wszystko to było możliwe. Nikt jednak nie potrafił powiedzieć, co dzieje się w głowie Zayna. I z pewnością Malik nikomu nie ułatwiał tego zadania. W końcu wciąż nie wypowiedział ani jednego słowa, odnoszącego się do ostatniej wypowiedzi Harrego.

Jest chora.

Co to właściwie oznaczało? Była przeziębiona? Miała gorączkę? Zapalenie oskrzeli? Zayn nie miał pojęcia, której z wymienionych dolegliwości mógłby się spodziewać, nie wspominając, że żadna poważniejsza choroba nie chciała mu nawet przyjść przez myśl. Jakby od razu wszystkie pozostałe wykluczył. Dla niego sprawa była jasna. Mówili przecież o Ronnie. Reszta z pewnością jej nie dotyczyła.

Zrobiła to dla ciebie. Odeszła dla twojego dobra.

Kolejna kwestia, której nie potrafił zrozumieć. W końcu, co w tym wszystkim było dobrego? Do diabła, Ronnie przecież go zostawiła! A on przez tę całą sytuację stał się wrakiem człowieka. Życie nagle stało się dla niego bezbarwne i, najzwyczajniej w świecie, po prostu ciężkie. A już z pewnością nie mógł przestać myśleć o rudowłosej.

Tak więc, dla jego dobra? Ktoś chyba pomylił definicję tego słowa!

- Zayn, musisz mnie zrozumieć – powiedział Harry, zupełnie nie wiedząc, jak powinien się zachować. – Błagam.

Cisza.

- Zayn, proszę, powiedz coś.

Malik czuł się, jakby ktoś zakpił z jego życia.

Westchnął głęboko, zmuszając się do zadania pytania, nie do końca wiedząc, czy aby na pewno chce poznać na nie odpowiedź.

- Od jak dawna wiedziałeś?

Kolejna chwila ciszy. Louis i Liam zdążyli się już jakiś czas temu wycofać w kąt pomieszczenia, dając chłopakom odrobinę więcej złudnej prywatności. Nie mogli jednak odejść dalej, gdyż szczerze powiedziawszy, bali się tego, co może nastąpić lada moment.

- Zayn, nie możesz…

- Czego, do jasnej cholery, nie mogę?! – przerwał mu Zayn, a jego głos w żadnym wypadku nie był już spokojny. Dawne opanowanie minęło, a na jego miejscu pojawiła się złość przepełniona bólem. – Przez cały czas mydliłeś mi oczy! Powtarzałeś, że powinienem dać sobie spokój! Pozwalałeś mi myśleć, że jest ktoś inny. Lepszy. Ktoś, kto będzie potrafił dać jej tyle szczęścia, na ile zasługuje. Zrobi dla niej więcej niż ja. Namawiałeś mnie, bym z niej zrezygnował. Wiesz co to w ogóle dla mnie znaczy?!

Malik zrobił głęboki wdech i wydech, gorączkowo przeczesując przy tym dłonią swoje czarne włosy. Najwyraźniej popróbował odnaleźć gdzieś w sobie odrobinę spokoju, spróbować pohamować narastającą złość i nienawiść.

- Powiedz mi, mój – zrobił znaczącą przerwę, chcąc podkreślić wagę następnego słowa – przyjacielu, od jak dawna o tym wiedziałeś. Myślę, że mam prawo poznać prawdę.

 Harry zawahał się. Być może zastanawiał się, jakiej powinien udzielić odpowiedzi. Jednak, czy był jeszcze sens w ukrywaniu reszty?

- Nie wiem – oznajmił Styles, wzruszając ramionami. – Ponad miesiąc? Trudno powiedzieć…

Ponad miesiąc.

Oznaczało to tyle, że jeszcze przed tym, jak Ronnie zostawiła Zayna, Harry doskonale wiedział już o jej planach.

To już nie tylko łamało mu serce. To je miażdżyło.

Czuł, jakby ktoś zabawił się jego życiem. Zażartował sobie z jego przyszłości, jego szczęścia. Zakpił, by móc potem opowiadać znajomym historię o tym, jak bardzo naiwny i ślepy jest Zayn Malik.

- Myślałem, że się przyjaźnimy – powiedział cicho Zayn. Mulat jednak sam nie wiedział, czy te słowa wypowiedział na głos, czy jedynie o nich pomyślał. Miał zbyt duży mętlik w głowie…

- Przyjaźnimy! – krzyknął Styles, jakby głośniejszy ton głosu miał nadać temu słowu pewności i nadprzyrodzonej siły. – Myślisz, że dlaczego to zrobiłem? Uwierzyłem Ronnie, że tak będzie lepiej. Że dla ciebie będzie lepiej.

Lepiej. Jak bardzo Zayn w tym momencie nienawidził tego słowa.

- Gdybyś naprawdę o mnie dbał, przyszedłbyś do mnie od razu i powiedział o wszystkim, co wymyśliła Ronnie.

Styles patrzył na Malika, kompletnie nie wiedząc, co powiedzieć, ani jak się zachować.

Był pomiędzy młotem a kowadłem. Przyjaźnił się przecież zarówno z Ronnie, jak i z Zaynem. Tyle, że  Malik naprawdę nie potrafił dostrzec, że to co zrobił Harry, albo to czego nie zrobił, było tylko i wyłącznie z myślą o przyjacielu. Chodziło tylko i wyłącznie o jego dobro. Tym bardziej, że nawet teraz mulat nie znał całej prawy. Jak więc mógł go osądzać?

Loczek zebrał się w końcu na odwagę i postanowił podejść do chłopaka, jednak wystarczył jeden krok, by Zayn od razu go powstrzymał.

- Nie – powiedział szybko. –Nie chcesz chyba się tłumaczyć pasie, skąd wzięło się na twojej twarzy kilka siniaków.

Mulat w pewnych sytuacjach często reagował agresywnie. Najpierw działał, potem myślał. Jednak nigdy nie potrafiłby skrzywdzić w żaden sposób swoich przyjaciół. Nie chciał nawet myśleć o tym, jakby postąpił, gdyby na miejscu Harrego stał ktoś inny, ktoś, kto nic dla niego nie znaczył.

- Gdzie ona teraz jest? – zapytał Zayn po długiej chwili ciszy. Patrzył na białą ścianę pomieszczenia, ponieważ był daleki od tego, by spojrzeć Stylesowi w oczy.

- Po tym, jak widzieliśmy ją z innym facetem na ulicy – wtrącił się Liam, po raz pierwszy od długiej chwili zabierając głos. Zayn nawet zapomniał o jego i Tomlinsona obecności – zabrałem Louisa i jeszcze raz pojechałem w tamto miejsce. Znaleźliśmy ją.

Zayn spojrzał z niedowierzaniem na Payne’a, jakby nie wierzył w to, co usłyszał.

- Znaleźliście ją?

- Tak. Mieszka w tamtej okolicy.

Oznaczało to tyle, że Malik przez długi czas przebywał w pobliżu jej domu, był tuż obok dziewczyny, nie zdając sobie z tego sprawy. Jak bardzo los mógł jeszcze z niego zakpić?

- Podpuściliśmy ich i przez przypadek się sypnęli. Dlatego przyjechaliśmy tutaj, do Harrego – dodał Louis.

Malik zmarszczył brwi, wyłapując z wypowiedzi Lou pewną nieścisłość.

- Ich? – powtórzył po nim mulat. Nie musiał jednak czekać na odpowiedź przyjaciół, gdyż z łatwością domyślił się, o kogo może chodzić. – To ten chłopak, z którym była, prawda? Mieszka z nim?

Payne i Tomlinson spojrzeli po sobie, jakby upewniając się, czy są zgodni w kwestii powiedzenia Zaynowi wszystkiego, czego się dowiedzieli. A raczej tego, co sami wywnioskowali jedynie z obserwacji, gdyż Ronnie wyjątkowo nie była zbyt rozmowna.

- To jego mieszkanie – przyznał Lou. - Ale ten facet to jakaś totalna pomyłka. Jestem więcej niż pewny, że nic ich nie łączy.

Zayn, z ostatnio zaczerpniętego doświadczenia wiedział, że niczego nie można być pewnym. Nawet jeśli chodzi o twoich najbliższych przyjaciół. Dlatego wolał nie brać tej informacji do serca, choć tak bardzo pragnął w nią wierzyć. Łudził się, że to w jakiś sposób uchroni go przed kolejnym zawodem.

Jednak nic więcej teraz go nie interesowało. Chciał ją zobaczyć. Tylko to się liczyło.

Po raz pierwszy od dawna, możliwość spotkania Ronnie była na wyciągnięcie ręki. Bo jeśli istnieją w życiu rzeczy, o które warto walczyć do samego końca, to była właśnie jedna z nich.

- Gdzie?... – powiedział cicho, nawet nie kończąc pytania.

Liam podszedł do niewielkiego stoliczka, znajdującego się w korytarzu i wyrwał jedną kartkę z jakiegoś notesu. Napisał na świstku papieru odpowiedni adres i podał ją Malikowi, nie mówiąc zupełnie nic.

Wiara to zabawna rzecz. Pojawia się w najmniej oczekiwanych momentach. A może właśnie wtedy, kiedy najbardziej jej potrzebujemy? 

__________________________________________________

Wybaczcie, że tak krótko. Postaram się, aby następny był znacznie dłuższy. ;)