Rozdział 24 - Cause all my life I've been waiting for a girl like you to come around...

Zayn czuł, że wszystko wymyka mu się spod kontroli. Jego myśli były rozbiegane i nie mógł skupić ich na niczym innym poza Ronnie. Nie potrafił nawiązać żadnej sensownej rozmowy. Jego przyjaciele obchodzili się z nim, jak z jajkiem. Zapewne obawiali się tego, że powrócił ten smutny, rozdrażniony i pozbawiony celów Zayn, którym stał się w momencie, gdy Ronnie go zostawiła.

Tyle, że Mulat nie potrafił pozbyć się dziwnego wrażenia, iż coś zrobił nie tak. Wciąż bowiem próbował zaleźć odpowiedź na miliony nurtujących go pytań. Wciąż próbował zrozumieć, gdzie leży wina.

W głębi duszy wiedział, że może gdyby był przy dziewczynie, zamiast zajmować się swoją pracą, wszystko potoczyłoby się zupełnie inaczej. Nie musiałby teraz patrzeć na pozbawioną jakichkolwiek emocji twarz rudowłosej. Nie musiałby zmagać się z tym wszystkim, co bez wątpienia go przerastało.

- Wyglądasz okropnie – głos Ronnie momentalnie przywrócił go do rzeczywistości. Nawet nie zdawał sobie sprawy, jak daleko odpłynął w swoich rozmyślaniach.

- Spałeś choć trochę? – zapytała, mierząc chłopaka uważnym spojrzeniem.

Bez wątpienia starała się być silna. Starała się pokazać, że ma wszystko pod kontrolą. Szkoda, że nie miała pojęcia, iż jej oczy ją zdradzają.

- Nie przejmuj się tym – odpowiedział, posyłając jej delikatny uśmiech. Zmęczony wyraz twarzy jednak zrobił swoje, uwidaczniając jego próby pokazania, że się trzyma, choć był w zupełnej rozsypce. – Poradzę sobie.

- Siedzisz tu przez cały czas, a wiesz przecież, że sobie poradzę. Idź do domu, weź prysznic, przebierz się. A przede wszystkim, człowieku, wyśpij się.

Nie mógł jej powiedzieć, że nie tylko ze względu na nią siedzi cały czas w tej szpitalnej sali, śledząc jej każdy ruch. Dziewczyna najwyraźniej zapomniała, jak bardzo samoluby potrafił być. I właśnie w tym przypadku, choć w nieznacznym procencie, ale martwił się również o siebie. O to, czy przypadkiem nie rozpadnie się, gdy zostanie sam. Sam w czterech ścianach, bez ratunku, który potrafiła dać mu tylko Ronnie. Samą swoją obecnością sprawiała, że łapał się resztek sił. To właśnie dzięki niej walczył z niewidzialnymi potworami, które próbowały go oskubać ze wszystkiego, co posiadał będąc przy tej dziewczynie.

- Niczego mi nie potrzeba – oznajmił, próbując przekonać dziewczynę.

Rudowłosa była jednak nieugięta.

- Zayn, proszę. Zrób to dla mnie. Przecież widzę, że ledwo żyjesz. Zresztą, ja nigdzie się stąd nie wybieram. Będę dokładnie w tym samym pokoju, gdy wrócisz.

Po raz kolejny Ronnie zaimponowała mu swoją siłą. Właśnie to kochał w tej dziewczynie. Tyle że tym razem nie musiała udawać. Nie przy nim.

Wstał z krzesła, stojącego tuż przy łóżku dziewczyny, po czym podszedł do niej, składając na czubku jej głowy pocałunek.

- Niedługo tu wrócę – powiedział, zdobywając się na delikatny uśmiech.

~*~

 Malik wiedział, że Ronnie ma rację. Powinien pójść do domu, wziąć prysznic, przespać się i wrócić tu wieczorem. Teraz jednak miał zupełnie inne plany.

- Panie doktorze - zagaił.

Postawny mężczyzna odwrócił się w stronę Zayna i Logana, zerkając to na jednego to na drugiego. Dopiero po chwili się uśmiechnął, podając im dłoń.

- W czym mogę pomóc? - zapytał, obdarzając ich profesjonalnym uśmiechem, który zapewne miał dodać im pewności siebie. Tyle że Malik tego nie potrzebował. Nawet gdyby lekarz był dla niego nieprzyjemny, wciąż byłby zdeterminowany w zadawaniu konkretnych pytań.

- Proszę nam powiedzieć - zaczął Mulat - jakie szanse ma teraz Ronnie, gdy już nie ma... - urwał, zaskakując samego siebie tym, z jak wielkim trudem przychodzi mu dokończenie tego zdania.

Lekarz zerknął na Logana, jako że chłopak był jedyną upoważnioną osobą do otrzymywania odpowiedzi.

- Znacznie większe - powiedział, ale ku zdziwieniu chłopaków, z jego twarzy zniknął uśmiech. - Jedyne na co czekamy to zgoda pacjentki. Panna Scott musi wyrazić chociażby najmniejszą chęć leczenia. Jest już pełnoletnia, więc wszystko zależny tylko i wyłącznie od niej.

- Chwila - przerwał mu Zayn. - Sugeruje pan, że Ronnie nie wyraża zgody na dalsze leczenie?

Lekarz odchrząknął.

- Pacjentka powiedziała nam, że w tym momencie nie chce podejmować żadnych decyzji. Mam więc nadzieję, że panowie z nią porozmawiają. Teraz szanse panny Scott są znacznie większe. Szkoda byłby zmarnować to, co osiągnęliśmy przez czekanie. A teraz, jeśli panowie pozwolą, obowiązki wzywają.

Długo po tym, jak lekarz zniknął Zayn stał jeszcze na korytarzu, ślepo wpatrując się w białą ścianę. Nie miał pojęcia, co teraz siedzi w głowie Ronnie skoro dziewczyna nie podjęła jedynej słusznej decyzji w swojej sprawie.

Nie mógł uwierzyć w to, co usłyszał. I choć, chciał w tym momencie iść do niej i jak najszybciej rozwiązać tę sprawę, zamiast tego pokierował się w stronę wyjścia ze szpitala.

Niestety, tak jak się spodziewał, budynek otoczony był przez fotoreporterów, którzy zapewne czekali na pojawienie się Malika. Zayn jednak w żadnym razie się tym nie przejął. Wiedział, że mogą spowodować duży dyskomfort u Ronnie, dlatego starał się nie zrobić nic głupiego. Wyciągnął telefon z kieszeni, kierując się prosto do podstawionego przez jego ochronę samochodu. Oczywiście, w drodze usłyszał kilka absurdalnych pytań, ale już dawno temu nauczył się ignorować podobne zaczepki ze strony paparazzich.

Wsiadł szybko do czarnego samochodu, wciąż trzymając telefon w dłoni. Zanim jednak zdążył wybrać interesujący go numer, telefon zawibrował, sygnalizując przychodzące połączenie.

- Zayn! - Po drugiej stronie słuchawki odezwał się dobrze znany mu głos jego mamy. - Jesteśmy właśnie w drodze do szpitala. Będziemy tam niedługo. Co z Ronnie?

- Och - westchnął zaskoczony. - Kto ci o tym powiedział?

- Harry do mnie dzwonił. Powiedział, żebym się niczym nie przejmowała, ale jak mam się nie przejmować skoro... Zayn, przepraszam. Jak się czujesz, synku?

Zayn przetarł oczy dłonią, zastanawiając się nad zadanym przez jego mamę pytaniem.

- Nie wiem – odpowiedział po długiej chwili milczenia. Niestety taka była prawda. Nie był pewny, co czuje, ani co powinien czuć.

- Spotkamy się na miejscu?

- Teraz jadę do domu, ale tak. Spotkamy się w szpitalu.

~*~

Zimny prysznic z pewnością nie pomógł ostudzić jego myśli. Co więcej, Zayn nie potrafił nawet zasnąć w swoim łóżku. Czuł bowiem ogromne wyrzuty sumienia, nie mogąc zrozumieć, dlaczego w ogóle postanowił wrócić do domu. Nie minęły nawet dwie godziny, a Malik znów zmierzał szpitalnymi korytarzami, chcąc się dostać do pewnego, konkretnego pokoju. Pokoju, w którym, jak się okazało, zastał swoją mamę i jego najmłodszą siostrę Safę. Dziewczynka siedziała na brzegu łóżka, uważnie przyglądając się Ronnie. Jej drobne dłonie kurczowo trzymały rękę rudowłosej, jakby obawiała się, że Scott lada moment zniknie, rozpłynie się w powietrzu.

- Obiecujesz? – zapytała dziewczynka.

Ronnie przetarła dłonią oczy i dopiero teraz Zayn zauważył, że dziewczyna musiała płakać. Nie miał pojęcia, co wydarzyło się w tym pokoju, ale jakimś cudem udało mu się stłumić chęć wtargnięcia do środka, by objąć swoją dziewczynę i wytrzeć łzy z jej policzków.

- Obiecuję – powiedziała po chwili Ronnie. – Obiecuję, że już zawsze będziemy razem. Zayn tak łatwo się mnie nie pozbędzie.

- Czyli zaczniesz leczenie? Jeszcze dzisiaj?

- Oczywiście – powiedziała, a kolejne łzy spływały po jej policzkach. – Nie masz co się martwić, kochanie.

Mama Zayna ukucnęła przy łóżku rudowłosej, podczas gdy Malik wciąż stał w progu, niezdolny ruszyć się dalej.

- Musisz być silna – powiedziała łamiącym się głosem. – Ale jednocześnie pamiętaj, że wszyscy jesteśmy tu dla ciebie. Pomożemy ci.

I właśnie wtedy Zayn zrozumiał, jak wielkim jest szczęściarzem. Mimo, że poprzedniej nocy stracił kogoś wyjątkowo ważnego zarówno dla niego, jak i Ronnie, wciąż miał bliskich. Otaczali go ludzie, którzy byli gotowi wziąć naprawdę dużą część ich cierpienia na siebie. Byli gotowi walczyć, gdy im brakowało już sił. Wiedział, że nie odstąpią ich nawet na krok. Wiedział, że pomogą im, gdy tylko będą tego potrzebowali. Oho, pomogą nawet wtedy, by Zayn będzie prosił ich o chwilę przerwy.

Zrozumiał, czym naprawdę jest rodzina. Żałował jedynie, że tak późno. Teraz już wiedział, jak wielki dar od Boga stracił poprzedniego wieczora.

W końcu spojrzał prawdzie w oczy. Dostrzegł to wszystko, co miał, kiedy stał już z pustymi rękoma. Nie chciał powtórzyć tego błędu. Dlatego zaledwie chwilę później, spokojnym krokiem podążał w stronę łóżka dziewczyny. Uklęknął tuż obok swojej mamy i siostry, z wielką uwagą przyglądając się Ronnie.

Zewnętrzną częścią dłoni oczyścił policzek dziewczyny, by w następnej chwili łamiącym się głosem powiedzieć:

- Wszystko będzie dobrze.

Tym razem jednak był pewien swoich słów.

Wierzył.

I nie miał zamiaru zadawać już bzdurnych pytań o szanse, czy procentowe wykresy. Był bowiem pewien, że wszystko ułoży się po jego myśli. Wiedział, że ich związek przeszedł już wystarczającą próbę. Wiedział, że przetrwają, a pewnego dnia będą niepokonani. Nic ich nie złamie.

W końcu mieli w sobie wystarczającą siłę, by przez to przejść. By pokonać chorobę Ronnie i zmierzyć się z resztą świata. Był pewny tego, choć nie miał żadnych dowodów.

Po prostu wierzył.