Rozdział 23 - You're gonna be the one that saves me, and after all you're my wonderwall... 

Zayn nie pamiętał, jak znalazł się na lotnisku. Nie pamiętał nawet, o której godzinie miał samolot, ani jak potem dojechał do szpitala.

Przez cała drogę udało mu się wychwycić jedynie drobne szczegóły. Wiedział, że koncert został odwołany, ale Liam, Louis i Niall zostali by udobruchać publiczność. Nie miał pojęcia, z czym się to wiązało, ale z pewnością nie miał siły, by to roztrząsać.

Kolejnym prześwitem był fakt, że Harry wciąż mu towarzyszył. Chłopak jak zaklęty wciąż coś powtarzał, jednak Zayn nie rozumiał ani jednego słowa. Nie wychwycił nawet sensu jego wypowiedzi. Zbyt skupiony na Ronnie nie potrafił zrozumieć, co przyjaciel chce mu przekazać. Nie żeby nawet próbował.

Z kolejnej plątaniny wydarzeń wychwycił lot samolotem i fakt, jak bardzo przeklinał całą obsługę lotniska za spowalnianie wszystkiego, choć zapewne działali w standardowym tempie.

Jechali taksówką, jednak Zayn z pewnością nie potrafiłby powiedzieć, jaką drogę wybrał kierowca, ani z jaką prędkością jechał. Mulat i tak wciąż wszystkich poganiał. Krzyczał, nakazując, by wykonywali swoją pracę lepiej, szybciej. Przeklinał i w wulgarny sposób odnosił się do wszystkich i wszystkiego, co w jego mniemaniu spowolniało drogę.

W końcu jednak znalazł się na miejscu.

Tyle że szpital w żadnym razie nie był dla niego zbawieniem. Co więcej, Malik z każdą sekundą czuł się gorzej i gorzej.

W momencie, gdy wbiegł do środka, od razu skierował się do najbliższej recepcji.

- Ronnie Scott – krzyknął do stojącej przed nim kobiety. – Gdzie ją znajdę?!

Tuż za Zaynem przybiegł Harry, który najwyraźniej został spowolniony przez fakt, że musiał zapłacić kierowcy. Zdaje się, że Styles wykazywał się znacznie większym opanowaniem niż Mulat, gdyż z większą dokładnością określił pielęgniarce kogo szukają i na jakim oddziale powinna dana osoba się znajdować.

- Drugie piętro – oznajmiła spokojnie, nawet nie spoglądając na zdenerwowanego i niecierpliwiącego się Zayna. – W tamtejszej recepcji z pewnością znajdą panowie jakieś informacje na temat tej pacjentki.

Zaraz po usłyszeniu numeru piętra Malik rzucił się biegiem w stronę klatki schodowej, nie zawracając sobie głowy na czekanie na windę. Nie miał czasu na takie rzeczy.

Harry, dziękuję grzecznie pielęgniarce za informacje pobiegł za przyjacielem.

- Ronnie Scott – krzyknął ponownie Malik do kolejnej pielęgniarki. Teraz przynajmniej znajdowali się na odpowiednim piętrze.

- Jest pan z rodziny? – zapytała spokojnie kobieta, zupełnie nie zwracając uwagi na podniesiony głos chłopaka. Zachowywała się jak robot. Pewnie dlatego, że Mulat nie był pierwszym ani ostatnim, który przybiegał tu w podobny sposób.

- Jestem jej chłopakiem – odpowiedział szybko, mając nadzieję, że jego pośpiech zadziała na kobietę i przyśpieszy jej ślamazarne ruchy.

- Przykro mi, możemy udzielać informacji jedynie członkom rodziny – odpowiedziała służbowo.

- Co do cholery? – warknął, uderzając dłonią w blat, który dzielił go i pielęgniarkę wpatrzoną w ekran komputera.

Harry momentalnie stanął przy nim, próbując uspokoić Zayna. Bezskutecznie.

- Niech mi pani, do cholery, powie przynajmniej gidzie jest moja dziewczyna!

- Proszę się uspokoić.

- Chcę do cholery wiedzieć, gdzie jest Ronnie!

- Proszę się uspokoić – powtórzyła spokojnym, wciąż służbowym tonem.

- Czy jest pani głucha? Moja dziewczyna jest w tym szpitalu! To naprawdę takie trudne spojrzeć w ten pieprzony komputerek i powiedzieć mi, gdzie do cholery mogę ją znaleźć?

- Zayn – szepnął Harry, chcąc go odsunąć od recepcji. Szczególnie, że pielęgniarka zaciskała już dłoń na telefonie, najprawdopodobniej chcąc dzwonić po ochronę. Zdecydowanie nic nie wskórają, gdy wyrzucą ich z budynku.

- Gdzie jest Ronnie Scott?!

Głos Zayna nie był tylko i wyłącznie pełen złości. Był również pełen strachu, bólu i dziwnego poczucia winy. Jakby to, że nie ma go przy niej było powodem wszystkich problemów.

- Gdzie. Jest. Ronnie. Scott.

Zapytał jeszcze raz robiąc po każdym słownie wyraźną przerwę i patrząc prosto w oczy pielęgniarki, która jeszcze mocniej złapała za słuchawkę telefonu.

- Mam jeszcze raz powtórzyć, czy w końcu pani usłyszała?!

- Zayn, proszę cię – kontynuował Harry.

Pielęgniarka podniosła słuchawkę, jednak w tym samym czasie na korytarzu pojawił się Logan, brat panny Scott.

- Boże, Zayn, słychać cię w drugiej części skrzydła – powiedział, jednak zdecydowanie nie była to najlepsza opcja rozpoczęcia rozmowy.

- Gdzie jest Ronnie? – krzyknął na chłopaka, podbiegając do niego i desperacko pociągając go za ramiona. – Co z nią?

Logan momentalnie zbladł. Widocznie nie chciał być tą osobą, która będzie musiała przekazać szereg złych informacji Malikowi. Jedyne, co był w stanie zrobić to pokręcić w bezsilności głową.

- Gdzie ona jest? – zapytał ponownie.

- Zayn, Ronnie jest naprawdę zmęczona. To nie jest najlepszy pomysł…

- Pokój 112 – powiedział dobrze mu znany piskliwy głosik.

Emily stała tuż za Loganem, wyglądając na tak samo przerażoną, co Harry. Styles miał nadzieję, że uda mu się zapanować nie tylko nad swoimi emocjami, ale również trzymać temperament Zayna w rydzach, jednak był daleki od uspokojenia chłopaka. Nikt nie potrafił tego zrobić. Nikt z wyjątkiem dziewczyny, która zdawała się być teraz w gorszym stanie od Zayna. Dziewczyny, której tak desperacko poszukiwali.

Malik nie czekał na specjalnie zaproszenie. Nie zwlekając ani sekundy dłużej ruszył korytarzem, którym przybiegł Logan. Spoglądał na mijane numerki, oczekując jednego szczególnego. W końcu jednak, gdy dostrzegł odpowiednie drzwi, zatrzymał się z drżącymi dłońmi i mocno bijącym sercem.

Z lekkim wahaniem, którego z pewnością się nie spodziewał, zważywszy na to jak wielkie zamieszanie zrobił na korytarzu, wszedł do pokoju.

Sterylnie białe wnętrze zapewne miało uspokajać pacjentów i wszystkich odwiedzających, jednak jedyne co z nim zrobiło, to wywołało większy strach. Czuł, jak przez jego wytatuowane ciało przechodzą dreszcze. A już szczególnie w momencie, gdy zobaczył leżącą Ronnie. Tak samo bladą jak otaczające ją ściany.

Zwinięta w kulkę, miała zamknięte oczy. Szczupłe ramiona otaczały jej ciało, jednak wciąż zdawała się drżeć.

- Powiedziałam, że chcę zostać sama – oznajmiła sucho. Jej głos był wyprany z jakichkolwiek emocji, jednak on wyczuł w nim pewien lęk i słabość.

Bez dłuższego wahania, podszedł do łóżka, na którym leżała dziewczyna. Jej rude włosy były rozsypane na białej poduszce w tak samym bałaganie jak zawsze.

- Szkoda, bo ja nie mam zamiaru cię tutaj zostawić – powiedział Mulat, klękając obok łóżka.

Powieki Ronnie na dźwięk jego głosu momentalnie się uniosły.

Nabrała płytko powietrza, jednak żaden dźwięk nie opuścił jej ust. Nie musiał. Zayn bowiem doskonale wiedział czego dziewczyna tak naprawdę potrzebuje.

Zdjął swoje czarne buty, rzucając je gdzie popadnie. Ściągnął czarną kurtkę, która zaraz opadła na podłogę, po czym wszedł na łóżko, układając się tuż przy dziewczynie.

- Już dobrze – szepnął, zamykając ją w mocnym uścisku i lekko kołysząc.

Ciepło jego skóry tak bardzo kontrastowało z jej lodowatą cera, jednak ani trochę nie zdawało mu się to przeszkadzać. Tulił ją, a ona ufnie kołysała się w rytmie, który narzucił. I choć wiedziała, że nic nie jest dobrze na chwilę mu zaufała. Uwierzyła.

Cichy głos Malika otulał ją tak samo mocno, jak jego silne ramiona.

Chłopak nie miał zamiaru jej teraz zostawić samej, za co była mu niezwykle wdzięczna. Nawet nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo go tu potrzebowała.

- Jak się tu znalazłeś? – zapytała cicho. Jej szept był ledwie słyszalny.

- To nie ma znaczenia – odparł spokojnie. – Jestem tu. Już wszystko będzie dobrze.

Nic jednak się na to nie zapowiadało.

- Nie zostawiaj mnie – załkała.

~*~

W szpitalnej sali zrobiło się nieco ciemniej. A przynajmniej tak wydawało się Zaynowi, gdy otworzył oczy. Nie zasnął ani na sekundę, zbyt skupiony na tuleniu ukochanej, jednak jego oczy pozostawały przez większość czasu zamknięte.

Usłyszał, jak drzwi pokoju się otwierają. Do pokoju weszła ta sama pielęgniarka, która nie chciała udzielić mu żadnej informacji na temat stanu zdrowia Ronnie, ani tego, w jakiej sali się znajduje.

- Godziny wizyt się skończyły. Muszę prosić pana o opuszczenie sali – powiedziała spokojnie i służbowo, tak jak zwykła.

Malik zamknął oczy, udając, że nie usłyszał tego, co powiedziała. Ta pielęgniarka musiała być szalona, myśląc, że teraz zostawi Ronnie. Wiedział, że dziewczyna usnęła jakieś kilka minut temu, jednak nie miał zamiaru jej opuszczać. Sen rudowłosej był płytki i w każdym momencie mogła się obudzić, a on chciał być przy niej.

 - Proszę pana?

Nie odpowiedział, ignorując jej osobę.

Po długiej chwili usłyszał, jak drzwi się zamykają z cichym trzaskiem.

Lekko uchylił powieki dostrzegając, że znowu został sam z Ronnie.

~*~

- Proszę się obudzić  - czyjś głos przebił się przez jego umysł, powodując, że delikatnie uchylił powieki.

Momentalnie poczuł, jak Ronnie obraca się w jego ramionach, dlatego instynktownie przycisnął jej ciało do swojego, jakby próbował ją uchronić przed tym, co ma nadejść.

- Musimy panią zbadać.

Dopiero po chwili Mulat dostrzegł, że przy jego łóżku stoi jakiś lekarz w towarzystwie pielęgniarki. Na szczęście innej, niż ta, która powitała Zayna tu ostatnim razem.

Chłopak lekko uniósł się, ostrożnie układając Ronnie, jednak ta z powrotem przyciągnęła go do niebie.

- Lekarz cię teraz zbada – powiedział, jakby zwracał się do małego dziecka. – Nigdzie się nie wybieram.

Rudowłosa dopiero po chwili skinęła głową, tym samym puszczając Zayna. Malik mozolnymi ruchami zszedł z łózka, zasiadając na krześle znajdującym się tuż obok niego. Zgarnął swoje buty i kurtę, którą momentalnie narzucił na siebie.

- Łóżko jest dla pacjentów – oznajmiła karcąco pielęgniarka.

Zdaje się, że każda kobieta pracująca w tym szpitalu nie pałała do Zayna szczególną sympatią.

- Naprawdę? – zapytał kpiąco.

Kobieta jednak postanowiła najwyraźniej nie wchodzić z nim w żadną konwersację, gdyż odwróciła wzrok od jego poczochranych czarnych włosów i ponownie spojrzała na Ronnie, nad którą nachylał się już lekarz.

- Mam nadzieję, że pamięta mnie pani z ostatniego wieczora. To ja się panią zająłem. Doktor Jordan Carris. Jak się pani czuje?

Mulat poczuł, jak przeszywają go dreszcze. Niesłychane, że ten facet miał czelność zadawać tak idiotyczne pytania.

To samo najwyraźniej pomyślała Ronnie, bowiem kompletnie zignorowała mężczyznę.

- Musimy pani zrobić kilka podstawowych badań – oznajmił spokojnym, nieco zbyt sympatycznym głosem. Zachowywał się, jakby zwracał się do chorej umysłowo pacjentki.

- Może pani wstać?

Mulat momentalnie znalazł się przy Ronnie wyciągając w jej stronę rękę.

- Mógłby pan? – warknęła pielęgniarka, dając tym do zrozumienia, że chłopak chce przejąć jej obowiązki.

Zayn jednak zupełnie ją zignorował.

- Musimy pani zdjąć koszulę – oznajmił spokojnie lekarz.

Malik wciąż nie odstępował Ronnie na krok, pomagając jej nawet w tym.

- Mógłby pan? – po raz kolejny odezwała się pielęgniarka, zdecydowanie poirytowana, że ma zbyt mało miejsca przy Zaynie. – No naprawdę! Proszę poczekać za drzwiami, to zajmie tylko chwilę!

- Myślę, że pani Gorigia ma rację – odezwał się lekarz.

Mulat jedynie prychnął, nie mając zamiaru ustąpić. Zerknął w stronę Ronnie oczekując wsparcia, jednak nagle zobaczył zupełnie inną osobę. Dziewczyna była wycofana, może nawet nico zawstydzona. I patrzyła na rękę Zayna, która spoczywała teraz na jej brzuchu, jakby zaraz miała zemdleć.

- Państwo mają rację. To nie potrwa długo – odezwała się cicho. 

- O nie! Nigdzie się nie wybieram.

- Zayn –

- Ronnie.

Dziewczyna wydawała się być na skraju płaczu i ciemnowłosy naprawdę nie miał pojęcia, co powinien teraz zrobić. W końcu jednak ustąpił. Wiedział, że będzie musiał na ten temat później porozmawiać z dziewczyną, jednak jeśli w tym momencie Scott chciała żeby wyszedł, był gotów się poświęcić. Chciał zrobić wszystko, o co go tylko poprosiła.

- Czekam tuż za drzwiami – powiedział patrząc jej prosto w oczy. – Za chwilę jestem z powrotem.

Zanim jednak wyszedł złożył na jej ustach delikatny pocałunek. Bardzo delikatny, gdyż jedynie je musnął, ale miał nadzieję, że na ten moment tyle wystarczy.

- Zaraz wracam – powtórzył, gdy odsunął się na kilka kroków od dziewczyny. 

A po chwili pociągnął już za klamkę.