Rozdział 21 - Maybe it's all around to see if we try, and maybe it's been inside of me all this time...

Leżeli na skórzanej kanapie w salonie, niezwykle blisko siebie. Głowa Ronnie spoczywała na jego klatce piersiowej, a dziewczyna zdawała wsłuchiwać się w każde uderzenie serca chłopaka. Ramiona Malika szczelnie oplatały jej drobne ciało, jakby obawiał się, że wystarczy jedna chwila nieuwagi, a dziewczyna gdzieś zniknie.

Ronnie, choć nie odzywała się ani jednym słowem, wydawała się w tym momencie emanować pewną siłą. Dziwną pewnością siebie, dzięki której chciała zbudować ich przyszłość. Zayn natomiast zdawał się być pochłonięty otaczającą ich ciszą. Bez wątpienia był teraz myślami w zupełnie innym miejscu. Tak więc, mimo uderzającej bliskości i kurczowego trzymania się swoich ciał, byli gdzieś daleko. Być może w jakimś bezpieczniejszym miejscu. Jednak, czy na świcie istniało miejsce, gdzie czuli się lepiej niż w tym mieszkaniu? Tylko we dwoje, bez zbędnego towarzystwa. Zupełnie odcięci od świata, jakby byli jedynymi ludźmi na tej planecie…

- Co my teraz zrobimy? – Jako pierwsza odezwała się Ronnie. Jej głos był cichy, nieco zachrypnięty, jakby nie używała języka od co najmniej kilku dni.

Cisza została przerwana, a głos dziewczyny rozniósł się po mieszkaniu niczym echo, drażniąc każdy kąt ich bezpiecznej przestrzeni. Pytanie krążyło gdzieś wokół, jakby było złym czarem, który próbuje odnaleźć ofiarę. Kryli się więc na kanapie, pośród plątaniny swoich ciał, obawiając się znaleźć tą jedną jedyną odpowiedź, która zmieni ich całe życie.

Problem w tym, że decyzja została już podjęta. I choć nie wypowiedzieli tego głośno, każde z nich wiedziało, jakie jest następstwo wydarzeń. Wzięli bowiem wcześniej taką opcję pod uwagę i według rozmów, które odbyli jeszcze przed wizytą u lekarza, doskonale wiedzieli, jakie jest następstwo wydarzeń. Chodziło tylko i wyłącznie o to, że czekali na potwierdzenie. Czekali aż któreś z nich wykaże się tą niezbędną odwagą i powie, co teraz należy zrobić. Jaki jest pierwszy krok…

Zayn czaił się już od dobrych chwil, wiedząc, że powinien powiedzieć to, czego oczekuje Ronnie. Bał się jednak, że gdzieś za rogiem czyha jakieś niebezpieczeństwo i gdy tylko wypowie to nieszczęsne zdanie wszystko na powrót obróci się przeciwko niemu. Czuł się, jakby wpadał w pułapkę. Jednak, po raz pierwszy zdał sobie sprawę, że chce w niej tkwić. Chciał krzyknąć do rudowłosej, by skakała z nim do owej pułapki, gwarantując, że ją złapie. Że będzie trzymał w swoich ramionach, wiedząc, że prędzej czy później przejdzie niebezpieczeństwo.

- A więc zostanę ojcem – powiedział cicho. Zdaje się, że gdyby nie fakt, że Ronnie siedziała tak blisko, nie usłyszałaby ani jednego słowa.

Serce biło mu jak oszalałe. Może sam dźwięk jego słów spowodował to dziwne, nierytmiczne kołatanie?

Ronnie starała się przekonać do swojej decyzji Zayna już od dawna. Niejednokrotnie wmawiała mu, że ta opcja jest najbardziej odpowiednia. Teraz, o dziwo, nie czuła żadnej satysfakcji, wiążącej się z faktem, że poszło przecież po jej myśli. Co więcej, miała nawet ochotę przerosić za to Zayna.

- Będziesz – powiedziała jedynie.

Malik westchnął głęboko. Nie było to jednak pełne ostentacji bądź jakiegoś ciężaru westchnięcie. Było lekkie, jakby w końcu cieszył się, że zdjął z siebie jakiś ogromny ciężar.

- I już zawsze zostaniesz ze mną? – zapytał, sprawdzając, czy te dwie opcje idą w pakiecie.

To niewyobrażalne, że ten silny i pewny siebie mężczyzna, czasami zmieniał się w bezbronnego chłopca, który potrzebował licznych zapewnień, by w końcu uwierzyć.

- Dokładnie tak – wyznała Ronnie, uśmiechając się delikatnie.

- Nawet gdy będę fatalnym ojcem? – kontynuował z obawą.

Nigdy, ale to nigdy nie wyobrażał sobie tej chwili, tak bardzo bliskiej i rzeczywistej, jak teraz. Oczywiście, czasem brał pod uwagę, że w odległych, a nawet bardzo, bardzo odległych czasach nadejdzie moment, że będzie chciał mieć dziecko. Wciąż jednak nie potrafił postawić owego momentu blisko siebie.

Czy właśnie tego wszystkiego pragnął tego w obecnej chwili? Zapewne nie. Wciąż przecież nie potrafił sobie wyobrazić siebie w roli ojca. I choć w swoim życiu opiekował się młodszymi siostrami to wciąż nie było to samo. Nie musiał zmieniać im pieluch, martwić się o mleko. Kochał je jak szalony, ale nigdy wcześniej specjalnie nie brał pod uwagę tego, czy lodówka jest pełna, czy dziewczynki mają się w co ubrać. Od tego była jego mama. To właśnie ta kobieta stała na warcie, opiekując się nimi i dbając, by mieli wszystko, czego potrzebują. Wątpił, że kiedyś będzie chociaż w połowie tak dobry w tym, co ona.

- Nawet wtedy. Ale nie bądź naiwny, że pozwolę ci na to. Będziesz najlepszy.

Zayn prychnął.

- Nie znam się a tej całej sprawie.

Ronnie zmarszczyła brwi.

- Masz na myśli na rodzicielstwie?

- Przecież mówię.

Scott roześmiała się lekko, promiennie – tak, jak nie śmiała się od dawien dawna.

- Myślisz, że wszyscy się na tym znają od urodzenia? Tego uczysz się przez całe życie Wystarczy spojrzeć na mojego ojca. Dobrze wiesz, że on wciąż nie wie o wielu rzeczach.

- Więc nie będzie ci przeszkadzało, jeżeli będę leżał brzuchem do góry, czekają, aż ty ululasz dziecko? – zapytał, a Ronnie wiedziała doskonale, że jedynie się z nią drażni. I mogła powiedzieć szczerze, że cieszyło ją to ogromnie. Nie pamiętała bowiem, ile minęło czasu odkąd prowadzili takie rozmowy. Dzisiejszy dzień był dla nich przełomowy. Zarówno poranek, jak i to, co wydarzyło się później.

- Chyba prosisz się o porządne lanie, Malik – zagroziła, zaczepnie go szturchając.

Nastała zupełnie nieoczekiwana chwila ciszy.

- Jak my sobie z tym poradzimy? Mój zespół jest u szczytu kariery. Nawet nie zdajesz sobie sprawy, jak wiele tras mamy zaplanowanych na przyszły rok. Jak wiele wywiadów musimy zrealizować. Ludzie nie przyjmą tego lekko, gdy powiem im, że rezygnuję.

Ronnie zakrztusiła się powietrzem.

- Co powiedziałeś?

Malik zmarszczył brwi, patrząc na nią zdezorientowany.

- Nie zrozum mnie źle, Zayn – zaczęła. – Kocham cię i chciałabym spędzać z tobą naprawdę wiele czasu, ale nie zniosę, gdy będziesz przesiadywał cały czas w domu, jęcząc, że wszystkie twoje marzenia legły w gruzach.

- Ty jesteś moim marzeniem – przerwał jej.

Uśmiechnęła się, wyraźnie uradowana jego słowami, ale zaraz potem powróciła do rzeczywistości.

- I ty jesteś moim. Ale nie bądź głupi. To niemożliwe, by człowiek posiadał tylko jedno marzenie. Ja na przykład mam ich mnóstwo. A wśród nich jest takie jedno, bardzo dla mnie ważne.

Ciemnowłosy spojrzał na swoją dziewczynę wykazując zainteresowanie. Nie musiał pytać. Scott od razu zauważyła, że oczekuje od niej, by pociągnęła ten temat.

- Chciałabym, żebyś wciąż występował. Byś się rozwijał. By wasza muzyka wciąż pomagała ludziom, jak robi to teraz. I mimo, że bardzo chcę mieć cię na miejscu, tu w Londynie, równie mocno pragnę, byś jeździł po świecie i sprawiał, że na twarzach ludzi będzie rozkwitał uśmiech. Błagam, nie przerywaj tego. Nie zniosę, gdy porzucisz to marzenie.

Zayn ślepo wpatrywał się w swoją dziewczynę, sam nie wiedząc, co powinien powiedzieć. I jak dziękować Bogu, że ma ją przy sobie?

- Mówiłem ci kiedyś, że cię kocham?

Ronnie roześmiała się ponownie.

- Zapewne – powiedziała, mrugając do niego zalotnie. – Ale powtórz to jeszcze raz.

- Kocham cię – wymruczał, przybliżając do niej swoją twarz. Szybko wtulił ją w jej szyję, całując gładką skórę. – Kocham cię.

- To nigdy mi się nie znudzi – zaśmiała się cicho, wyraźnie zadowolona z pieszczot.

- Kocham cię – powtórzył kolejny raz, schodząc pocałunkami niżej, na piersi dziewczyny, wciąż powtarzając te dwa cudowne słowa.

Była to najpiękniejsza melodia, jaką w życiu słyszała i chciała jej słuchać już do końca.

~*~

Harry przysiadł na kanapie spoglądając na swojego przyjaciela z niedowierzaniem. Tuż za Loczkiem czaił się Louis i Liam, którzy krzątali się po mieszkaniu nie mogąc znaleźć miejsca dla siebie.

- Co chcesz przez to powiedzieć? – zapytał Niall, siedzący przy stole. Zabawne, że akurat on potrafił zachować spokój i nie zachowywał się tak, jakby miał owsiki w tyłku.

Zayn uśmiechnął się głupkowato.

- Wracamy w trasę, chłopaki – oznajmił, nie kryjąc w swoim głosie podekscytowania.

Malik przez całą sytuację z Ronnie miał ogromne wyrzuty sumienia. Zdawał sobie przecież sprawę ze swojej winy. To właśnie przez niego trasa koncertowa i wszystkie akcje mające za zadanie promować zespół zostały wstrzymane. Jednak jeszcze kilka dni temu miał to zupełnie w nosie. Liczyła się tylko Ronnie. A to, co nie wiązało się z dziewczyną nie miało żadnego znaczenia. Chwilami nawet chłopcy z zespołu i było mu za to cholernie wstyd. Szczególnie, że w ostatnim czasie tak bardzo mu pomogli. Kochał ich jak braci, których nigdy nie miał. Zdaje się, że w ostatnim czasie zapomniał, jak traktuję się rodzinę.

- A co z Ronnie? – zapytał Harry, rozglądając się po pokoju w poszukiwaniu wsparcia. Jak się okazało, nie tak trudno było je znaleźć.

- Właśnie – powiedział stanowczo Liam. – Powiedzieliśmy ci przecież, że poczekamy. Poukładaj najpierw własne życie.

- Jesteśmy jak układanka – wtrącił się Louis. – Jeśli zabraknie jednego kawałka nic nie będzie wyglądało tak samo.

Wszyscy momentalnie zerknęli na Tomlinsona, któremu najwyraźniej wydawało się, że powiedział najmądrzejszą rzecz na świcie.

- Piąty puzzel wraca więc do akcji – powiedział Zayn, uśmiechając się szeroko do Lou.

Chłopcy wciąż jednak zdawali się nic nie rozumieć.

- Chyba nie rozstaliście się z Ronnie, prawda? – zapytał Niall. – Jeśli myślisz, że dzięki trasie o wszystkim zapomnisz…

- Dobra, dobra – przerwał mu szybko Mulat, wstając ze swojego miejsca. Zdaje się, że nie pozostawało mu nic innego, jak wyłożyć wszystko jasno, gdyż ta czwórka chłopaków w inny sposób nie potrafiła go zrozumieć.

- Nie rozstałem się z Ronnie – oznajmił stanowczo. – Uwierzcie, zauważylibyście gdybym to zrobił. Między nami jest w porządku. Swoją drogą, gratulacje chłopcy.

Wiedział, że powinien to załatwić w inny sposób, ale cóż. Z braku jakiegokolwiek sensownego planu, lepszy taki.

- Gratulacje?

- Czego?

- Ja nic nie zrobiłem – powiedział Niall podnosząc ręce w obronnym geście.

Zayn zaśmiał się cicho.

- Gratulacje – powtórzył. – Zostaniecie wujkami.

Niall zmarszczył brwi.

- Nie, nie – westchnął. – Louise mówiła, że jeszcze się wstrzymają. Na razie Lux im wystarcza. Zresztą…

Malik zajęczał zrezygnowany.

- Próbowałem – powiedział sam do siebie. – Bóg mi świadkiem, że próbowałem…

Mój ASK.FM