Rozdział 19 - I need you to keep me from falling apart... 

Londyńskie ulice tego dnia wydawały się być naprawdę spokojne, co bez wątpienia nieco zaskoczyło Zayna, który przyzwyczaił się do całego harmideru związanego z mieszkaniem w stolicy. Na umówione z Harrym spotkanie poszedł na pieszo, zaskakując tą decyzją przede wszystkim samego siebie. Już nie pamiętał, kiedy ostatnio tak po prostu zdecydował się na spacer. W końcu, będąc członkiem najpopularniejszego w ostatnim czasie boysbandu, musiał się liczyć z całym szeregiem atrakcji, jakie go spotykały na owych spacerach. Nie raz musiał się zatrzymywać, by zrobić sobie zdjęcie z fanem, czy dać autograf. Tego dnia jednak było inaczej. Dlatego też między innymi odmówił Harremu, gdy przyjaciel zaoferował, że odwiezie Malika do domu. Mulat był więcej niż pewny, że woli rozkoszować się tym spacerem, niżeli zamknąć się w samochodzie ze Stylesem. Szczególnie, że w tym momencie niczego tak nie pragnął jak chwili spokoju. Chwili, by posegregować swoje własne myśli.

Co więcej, w tym czasie postanowił wykonać kilka telefonów. Przede wszystkim zadzwonił do mamy, przepraszając za swoje wcześniejsze zachowanie. Zadzwonił również do sióstr - rozmawiali o zupełnych bzdurach i wygłupiali się, jakby nie dzieliła ich masa kilometrów. Bez wątpienia właśnie tego potrzebował. Tej chwili beztroskości, którą mogły mu zagwarantować jego trzy ukochane siostry.

W końcu również przyszedł czas na zrealizowanie swojego postanowienia, będącego jednocześnie swojego rodzaju umową z Ronnie. Obiecał, że dopiero po wysłuchaniu opinii kolejnych lekarzy zdecydują, co dalej. Tak się jednak składało, że Malik nie miał zamiaru marnować już ani jednego dnia, dlatego szybko przystąpił do działania. Zadzwonił w kilka miejsc, umawiając się na spotkania. Zabawne, jak w takich chwilach liczyło się to, jak wielką sumę pieniędzy masz do zaoferowania za możliwie najszybszą wizytę.

Jego czas w samotności jednak biegł ku końcowi, kiedy Zayn zaczął zbliżać się do budynku, w którym mieszkał. Ku jego zaskoczeniu, na schodach, prowadzących do głównego wejścia, siedziała Emily. Głowa dziewczyna była zawieszona pomiędzy nogami, jakby źle się czuła.

Malik momentalnie podbiegł do przyjaciółki, po drodze nawołując jej imię.

- Wszystko w porządku, Em? – zapytał od razu, kładąc dłonie na jej ramionach.

Dziewczyna po chwili zwłoki uniosła nieznacznie głowę, wpatrując się w chłopaka smutnymi oczami.

- Musimy porozmawiać, Zayn – oznajmiła jedynie.

ಌ

Oczywistym był fakt, że Emily czekała właśnie na niego. Dlatego od razu wywnioskował, że dziewczyna nie chciała rozmawiać przy Ronnie. Weszli więc do budynku, jednak zamiast pokierować się w stronę windy, przeszli do wyjścia ewakuacyjnego, za którym znajdowały się schody. Do tej pory, Zayn skorzystał z nich jeden jedyny raz, gdy w całym budynku zabrakło prądu i zmuszony był wejść na swoje piętro klatką schodową.  

- Co się stało? – zapytał, nie mogąc wytrzymać tej ciszy.

Emily wyglądała okropnie, czego z pewnością nie miał zamiaru jej mówić. Jednak mimo wszystko, było to nieco zaskakujące, biorąc pod uwagę, że gdy wychodził dwie godziny temu z mieszkania, Emily miała się świetnie.

- Nie możesz jej na to pozwolić – wyznała dość histerycznie.

Zayn zmarszczył brwi.

- Pozwolić na co? – dopytywał się.

Choć domyślał się o czym dziewczyna mówi, musiał mieć pewność, że zrozumiał ją dobrze.

- Wiem, o waszej umowie i czekaniu na to, co powiedzą lekarze. Ale musisz mi coś obiecać, Zayn. Błagam, powiedz, że nie będziecie ryzykować. Błagam, powiedz, że nie zaryzykujecie tego co macie, dla czegoś, czego nawet nie możecie być pewni.

- Emily, uspokój się…

- Jak mam być spokojna, kiedy moja najlepsza przyjaciółka mówi mi, że ma zamiar poświęcić swoje zdrowie dla czegoś… dla kogoś… Ach, Zayn, błagam obiecaj mi, że nie będziecie ryzykować zdrowia Ronnie. Błagam…

Malik niewiele mógł zrobić. Szczególnie, że nigdy nie potrafił radzić sobie w sytuacjach, kiedy stojąca przed nim kobieta płacze.

- Em, nie mogę ci nic obiecać – powiedział z bolącym sercem. – To, co się teraz dzieje w naszym życiu z pewnością nie jest znane ani mi, ani Ronnie. Ale obiecaliśmy sobie, że najpierw posłuchamy opinii lekarzy. Możesz być pewna, że nie będę ryzykował, gdy powiedzą, że nie ma szans. Nie mam zamiaru jej stracić.

- Zayn –

- Przepraszam, Emily. Nam wszystkim jest ciężko, ale nie mogę złamać danej Ronnie obietnicy.

Jedyne co mógł zrobić w tym momencie, to przytulić dziewczynę. Złapał ją więc w swoje ramiona i docisnął do klatki piersiowej, dając się wypłakać. Szlochała, dopóki nie zabrakło jej sił, by ronić kolejne łzy. A przez ten cały czas Zayn starał się być silny. Starał się być oparciem dla Emily, w momencie, gdy sam desperacko pragnął pocieszenia.

Nie miał pojęcia, jak wiele czasu minęło. Nie wiedział, jak długo sam siedział na schodach, ślepo wpatrując się w odległy punkt. Nie był nawet pewien, w jakim kierunku podążają jego myśli.

Zamyślał się. Kilkakrotnie, na przeróżne temat. Wspomniał najlepsze chwile swojego życia – te pełne adrenaliny oraz te spokojne, które mogłaby wydawać się zbyt normalne, zbyt zwykłe, a dla niego znaczyły więcej niż był w stanie sobie wyobrazić.

Zayn wiedział, że w końcu będzie musiał zdać się na odwagę i zaproponować Ronnie wspólne mieszkanie, jednak nie do końca wiedział, jak powinien się do tego zabrać. W głowie miał wiele obaw. Chodziło przede wszystkim o to, że gdzieś głęboko, zakorzeniła się myśl, że Ronnie jednak odmówi. Będzie chciała jeszcze poczekać. Kolejny miesiąc. Albo dwa.

Owszem, spotykali się oficjalnie dopiero od dwóch miesięcy, jednak prawda była taka, że spędzali ze sobą każdą wolną chwilę. Gdy tylko pojawiał się w mieście, po trasie koncertowej, bądź szeregach różnych wywiadów, od razu pędził na spotkanie z piękną rudowłosą dziewczyną. A wtedy robili już wszystko razem. Starali się nie rozstawać na zbyt długi czas, by cieszyć się swoją obecnością póki mogą. Jego przyjaciele śmiali się, że dziewczyna całkowicie owinęła sobie Malika wokół palca i Zayn jest na jej każde zawołanie, jednak jakoś szczególnie nie przejmował się ich kpiną. Co więcej, przyznawał im rację. Głośno potwierdzał, że jest gotów dla tej dziewczyny skoczyć w ogień. Z czasem więc żarty ustały. Szczególnie, że przyjaciele zdali sobie sprawę, że Ronnie nie jest kolejnym podbojem Zayna, a ich związek znaczy dla niego coś więcej.

- Błagam, wyłącz to! – zawołał Malik, leżąc na łóżku swojej dziewczyny, w jej mieszkaniu.

Pokój Ronnie był niewielki – oprócz dużego łóżka i szafy, znajdowało się w nim niewiele rzeczy. Jednak wśród nich była jedna, którą Ronnie w tym momencie była bardzo zaaferowana. Wieża stereo skupiała na sobie całą uwagę rudowłosej, która właśnie wyjmowała z opakowania płytę, by włożyć ją w odpowiednie miejsce.

- Cicho tam, Zayn! Zresztą jeszcze nawet nic nie włączyłam – prychnęła, kręcąc głową z udawanym politowaniem.

I chwilę później, w niewielkim pokoju rozniósł się dźwięk piosenki.

- Ach! – zawołała podekscytowana Ronnie, momentalnie unosząc ręce i zaczynając się kołysać w rytmie muzyki. Zaledwie chwilę później złapała w dłoń coś, co teoretycznie miało przypominać mikrofon i zaczęła śpiewać.

Być może ktoś inny, obawiałby się osądu Zayna Malika, jednego z członków najpopularniejszego zespołu, jednak Ronnie miała gdzieś, jak bardzo fałszuje i jak mocno musi ranić uszy chłopaka.

- Hey boy, it’s now or never, it’s now or never, don’t overthink just let it go! And if we get together, yeah, get together, don’t let the pictures leave your phone! Oooo…

- Błagam! Nie krzywdź mnie!

Melodyjny śmiech dziewczyny rozniósł się po pomieszczeniu, sprawiając, że nawet Zayn nie potrafił zbyt długo utrzymać na twarzy udawanego grymasu. Szczególnie, gdy spojrzał na swoją dziewczynę, ubraną w jego czarną koszulkę i jej czarne legginsy.

Nie pamiętał, kiedy dał jej tę koszulkę. Ach, w gwoli ścisłość „pożyczył”, a Ronnie mu jej po prostu nie oddała. Nie miał jej tego jednak za złe. A już na pewno nie, gdy wiedział, że śpi w jego rzeczach. Tak, to dodatkowo mieszało mu głowie. Niesłychane, jak bardzo mógł go podniecać ten fakt.

„Spała w jego koszulce” – powtórzył sobie w głowie kolejny raz, jakby ta myśl miała mu w czymś pomóc.

Zayn podparł się na łokciach wpatrując się w tańczącą dziewczynę. Podskakiwała w rytmie śpiewanych słów przez jego zespół, a on cieszył się jak małe dziecko. I mimo, że z całych sił próbował nie pokazać, że sprawia mu to przyjemność, nie mógł usunąć z twarzy tego szerokiego uśmiechu. Przeklinał się w myślach, nazywał kretynem, jednak to nie zmieniło faktu, że kochał na nią patrzeć.

I najlepsze w tym wszystkim było to, że mógł robić to bez końca. Wpatrywać się w jej roześmianą twarz, płomienne włosy, i – niech go cholera weźmie, ale czuł dziwny prąd w ciele za każdym razem, gdy o tym myślał – w jego koszulę, przy jej ciele.

Ronnie była jego. I ciszył się jak mały chłopiec, który dostał na gwiazdkę wymarzony prezent, że Scott  nie wstydzi się tego pokazywać. A ta koszulka, była tego małym dowodem.

- Wyłącz to! – jęknął, próbując zamaskować swoje podekscytowanie i podniecenie.

- Nie! To mój ulubiony fragment!

Tańczyła, śpiewała… Ach, była taka słodka! Kochał w tej dziewczynie dosłownie wszystko. Nawet to, że śpiewała ich piosenki, fałszując jak cholera. W ramach pocieszenia mógł dodać, że nie tylko piosenki jego zespołu były boleśnie zniekształcane. Każdy inny wokalista mógł się pochwalić, że Ronnie swoim głosem, próbuje naśladować jego śpiew, najczęściej przy tym popisując się również nieznajomością śpiewanego tekstu. Układała własne zwrotki, często przy tym nie mieszcząc się w rytmie. I co on, biedy Zayn, mógł poradzić na to, że uwielbiał tego słuchać i śmiać się razem z nią?

- Koniec tego! – zawołał zrywając się z łóżka i podbiegając do wieży. Nim dziewczyna zdarzyła zareagować, nacisnął już odpowiedni przycisk i muzyka przestała grać.

- Hej – zawołała, posyłając mu smutne spojrzenie. – Zaraz miał być mój popisowy numer, no!

Zayn roześmiał się, kręcąc z dezaprobatą głową.

- Masz na myśli ten, w którym piszczysz gorzej niż przez resztę piosenki?

- Tak, dokładnie ten sam – odpowiedziała dumnie, zakładając ręce na biodra.

Malik wykorzystał kolejny moment nieuwagi dziewczyny i przyciągnął ją mocno do swojego ciała. Dłonie ułożył na jej pośladkach, mocno ściskając.

- Wolę, jak krzyczysz, robiąc coś innego – powiedział, sugestywnie poruszając brwiami.

Ronnie roześmiała się promiennie.

- Nie ma mowy! Nie pozwoliłeś mi zaśpiewać, a teraz chcesz czegoś w zamian?

- W zamian? Kochanie, to przyniesie obopólne korzyści!

Scott, momentalnie zmieniając profesję piosenkarki, na profesję doskonałej aktorki, powiedziała:

- Nie wiem, Zayn, tak bardzo boli mnie głowa…

Kochał, kiedy się z nim drażniła. Kochał ją.

W tym momencie nic więcej się nie liczyło. I jak się składa, owa miłość dodała mu odwagi.

- Zamieszkaj ze mną – powiedział od razu, bez owijania w bawełnę, bez szukania pięknych, ubarwiających całą wypowiedź słow. Powiedział to, co chciał, a teraz mógł jedynie czekać, jak Ronnie na to zareaguje.

- Słucham? – spytała cicho, jakby niepewna czy dobrze usłyszała.

- Zamieszkaj ze mną – powtórzył. – U mnie w mieszkaniu. Bez Emily, kręcącej się gdzieś za drzwiami – wskazał za siebie, dając wyraźnie znak, że pewnie przyjaciółka rudowłosej jest gdzieś obok. – Chyba, że wolisz bym kupił coś nowego. Wiesz, nasze miejsce. Tylko my sami, bez nikogo innego.

Ronnie wpatrywała się w niego nieodgadnionym wzrokiem.

- Sami? – powtórzyła za nim.

- Wiem, że praktycznie dopiero się poznaliśmy, ale nie mogę przestać o tym myśleć. Chcę ciebie. I nie chcę się tobą z nikim dzielić.

Kolejna chwila ciszy. A Zayn stresował się jak głupi. Cholera, przecież nie pytał jej o rękę!

- Wiem, że nie będzie mnie przez wielką część czasu w domu, ale chciałbym, żebyś ty tam była. Czekała na mnie. W domu.

Ronnie uśmiechnęła się ciepło.

- Dlaczego nic nie mówisz? – zapytał. – Nie chcesz?

Pokręciła przecząco głową.

- Chcę. I byłam gotowa powiedzieć „tak”, po pierwszym „zamieszkaj ze mną”, ale tak pięknie to wszystko argumentowałeś…

Zayn, otworzył lekko buzię, chcąc coś powiedzieć, może zrewanżować się jakąś ripostą, jednak żadne słowo nie wyszło z jego buzi. Zamiast tego, złapał dziewczynę w pasie i rzucił na łóżko.

Była jego. Miał ją. I sprawiało mu to większą satysfakcję niż cokolwiek innego.

ಌಌಌ

Komentarze pod ostatnim postem podbiły moje serce. To niesłychane, jak różne są Wasze zdania na temat związku Ronnie i Zayna i tego, co powinni zrobić. KOCHAM WAS! Dziękuję za każdy komentarz. Jesteście wielcy! 

A tak na marginesie. Szykuję dla Was świąteczną niespodziankę. Jeszcze nie jestem pewna, jak to wszystko wyjdzie, ale jestem pełna dobrej energii, więc mam nadzieję, że uda mi się Was zaskoczyć i wywołać uśmiech na Waszych twarzach. 

Ciekawi, co to takiego? ♥

(I prośba na dzisiaj. Zdałam sobie sprawę, że nie znam imion większości z Was, dlatego byłabym wdzięczna, gdybyście na końcu komentarza dodali swoje imię. Dziękuję!)