Rozdział 18 - So tell me just what I should do? 

Zayn odchylił głowę do tyłu i głośno westchnął. Zabawne, że jeszcze dwa miesiące temu jego życie było tak łatwe. Miał Ronnie, miał przyjaciół i wyjątkową pracę. Spełniał swoje marzenia i ani przez chwilę nie pomyślał, że to kiedyś może się skończyć w podobny sposób. Teraz siedział przed chłopakiem, którego chciał uważać za swojego przyjaciela, rozmawiając o miłości, którą niemal stracił. Do tego marzenia, jakie kiedyś spełniał, w tym momencie nie wydawały się mieć większego znaczenia. Jakby wszystko to, co kiedyś cenił zmieniło swoją wartość. Teraz liczyły się inne rzeczy. A najwyżej w hierarchii była oczywiście Ronnie. Nigdy nie spodziewał się, jak wiele będzie musiał poświęcić w imię miłości.

 - Gdybyś mógł cofnąć czas – zaczął Zayn, starając się ułożyć sobie w głowie najważniejsze kwestie. Wiedział, że chce mieć w swoim życiu Harrego, przyjaźnić się z nim tak jak kiedyś, a przede wszystkim wybaczyć mu. Nie dla Ronnie, a dla siebie. Wszystko to sprowadzało się do jednego - szczerej rozmowy.

- Gdybyś mógł cofnąć czas – powtórzył jeszcze raz – powiedziałbyś mi o wszystkim?

W knajpie na chwilę zdawała się zapaść grobowa cisza, jakby wszyscy byli ciekawi odpowiedzi Stylesa. Jednak prawda była taka, że nikt oprócz Zayna nie wstrzymywał oddechu. Owszem, ludzie co jakiś czas zerkali w stronę sław, które dotąd mieli okazję podziwiać jedynie w telewizji, jednak nikt nie zakłócał ich spotkania.

Harry zamknął na chwilę oczy, jakby ważąc w głowie siłę swojej odpowiedzi. Mógł skłamać, powiedzieć coś, co tylko sprawi, że Zayn poczuje się lepiej. Wiedział jednak, że po raz drugi nie może popełnić tego błędu. Nie może przed nim już nic ukrywać.

- Nie – odpowiedział Styles. Jego głos zdawał się być jedynie szeptem. Jakkolwiek cichy jednak był, Malik dokładnie usłyszał chłopaka, a to jedno słowo odbijało się w jego głowie cholernym echem.

Mulat zmarszczył brwi, łudząc się, że Styles szybko zmieni swoje zdanie i powie, iż wcale nie miał tego na myśli. Harry jednak nie cofnął swoich słów. Zamiast tego popędził z wyjaśnieniami.

- Kocham Ronnie – zaczął. – Jest dla mnie jak siostra. Gdyby Gemma poprosiła mnie o coś podobnego siedziałbym cicho i nie pisnął ani słowa. Nikomu. Żałuję jedynie, że w tej sytuacji po drugiej stronie stał mój najlepszy przyjaciel. Myślisz, że chciałem cię okłamywać? Oczywiście, że nie. Przeklinałem decyzję Ronnie za każdym razem, gdy na ciebie spojrzałem. Ale, jak sam pewnie zauważyłeś, to była jej decyzja. Ani moja, ani twoja. Nie miałem prawa się w to mieszać. Skoro powiedziała, że chce przejść przez to sama, uszanowałem jej zdanie. Próbowałem, co prawda, ją przekonać do jego zmiany, ale w życiu nie zdradziłbym jej przyjaźni.

- Postanowiłeś więc zdradzić naszą – prychnął Malik.

- Nie – obronił się szybko Hazza. – Wiem, że właśnie tak to wygląda, ale gdy spojrzysz na to z innej strony, byłem przy tobie. Za każdym cholernym razem byłem gotów trzymać cię za rękę albo dać ramię do wypłakania się.

- Nie było mi potrzebne.

- Oczywiście, że nie było. Bo zamiast porozmawiać z którymkolwiek z nas na ten temat, przez cały miesiąc znikałeś bez słowa lub zamykałeś się w apartamencie udając, że cię nie ma w środku. Albo po prostu próbowałeś ją znaleźć. Myślisz, że nie pękało nam serce, gdy patrzeliśmy na ciebie, jak udawałeś, że wszystko jest w porządku.

- Dobra, wystarczy.

- Zayn…

- Nie Harry, mam dość słuchania tych wszystkich twoich usprawiedliwień. Gdybyś powiedział mi od razu, nie przechodzilibyśmy przez to.

Harry zamiast spuścić głowę, pod ciężarem słów Malika, patrzył mu prosto w oczy.

- Kocham Ronnie – powtórzył Styles – i zrobiłbym dla niej wszystko. Jest moją przyjaciółką. Żałuję, że to wszystko potoczyło się w podobny sposób, ale nie potrafię tego zmienić. Jednak kocham również ciebie, Zayn. Jesteś moim przyjacielem i dobrze wiesz, że zależy mi na tobie. Na was obojgu. I zrobię wszystko, co w mojej mocy, by odzyskać twoją przyjaźń.

Malik spuścił głowę, zastanawiając się, czy jest w ogóle sens dalej prowadzić tę rozmowę, gdy nagle do głowy wpadła mu pewna myśl.

Harry przyjaźnił się z jego dziewczyną. Ronnie z pewnością szanowała jego zdanie w wielu kwestiach. Dodatkowo, biorąc pod uwagę wydarzenia z ostatniego miesiąca, miała pewność, że temu chłopakowi może bezwarunkowo zaufać. Czy nie był więc osobą, która będzie potrafiła przekonać rudowłosą do zmiany zdania?

- Ronnie mówiła ci o ciąży? O całym tym zagrożeniu jakie za sobą niesie?

Styles pokiwał głową.

- Mówiła – przyznał. – I wciąż nie mogę uwierzyć w to, jak wielkim dupkiem się okazałeś w tej kwestii.

Zayn wyraźnie zaskoczony, zmarszczył brwi, ślepo wpatrując się w swojego towarzysza.

- Dupkiem? – powtórzył za Harrym, łudząc się, że źle zrozumiał.

Styles w odpowiedzi skinął nieznacznie głową.

- Wybacz mi, ale czegoś tu nie rozumiem. Czy według ciebie bycie dupkiem oznacza to, że próbuję ratować swoją dziewczynę?

Zayn zaczął żałować, że wyznaczył tę knajpę na miejsce ich spotkania. Wcześniej myślał, że najlepszym rozwiązaniem będzie spotkanie się na neutralnym terenie, jednak teraz przeklinał tę decyzję. Bowiem miał wielką ochotę wprawiać w ruch swoją pięść.

Harry pokręcił przecząco głową.

- Nie, nie to miałem na myśli. Chodzi mi raczej o fakt, że zapominasz, iż nie jesteście już tylko we dwójkę, a we trójkę. Weź w końcu na siebie tę odpowiedzialność.

Malik miał ochotę krzyczeć. Wyładować z siebie tę całą złość, która w ułamku sekundy w nim wezbrała. Jednak jedyne co mógł zrobić to pokręcić przecząco głową w zupełnej bezsilności.

- To ją zabija – powiedział po chwili.

- Człowieku, to jest twoje dziecko.

- Nie próbuj tego na mnie – obronił się Zayn.

- Czego mam na tobie nie próbować? – prychnął Harry. – Nie chcesz bym opowiedział ci o życiu, które dałeś? Nie chcesz bym przypominał ci, że będziesz ojcem?

Zayn westchnął w rozdrażnieniu.

- Nie jesteśmy na to gotowi – odpowiedział szybko.

Harry prychnął.

- Nie, Zayn. To ty nie jesteś na to gotowy.

Zapadła głucha cisza. Słowa Harrego zdawały się przygnieść wszystkie argumenty, jakie Malik miał w zanadrzu.

- Czego tak naprawdę się boisz, Zayn?

Strach. Ta dziwna niepewność, która ogarnia całe twoje ciało. Brak jakiegokolwiek zapewnienia, że wszystko będzie dobrze. To wszystko przygniata cię jak kamień, którego sam nie możesz podnieść, bo jesteś zbyt słaby, zbyt wyczerpany, by dalej z nim walczyć. Zayn doskonale zdawał sobie sprawę, że przygniótł go podobny kamień. Mógł się także domyślać, że Ronnie borykała się z czymś podobnym. Żałował więc, że nie ma go przy niej. Że nie może stanąć obok, podnieść ów kamień, by potem podać jej rękę i swoją bliskością zwalczyć całe zło. Strach zmiótł z powierzchni ziemi jego siłę. Mógł się jedynie modlić, by nie zrobił czegoś podobnego z nadzieją.

- Myślisz, że nie poradzisz sobie z dzieckiem? – zapytał Harry, gdy nie nadeszła żadna odpowiedź ze strony Zayna. – Mogę ci zagwarantować, że ci we wszystkim pomożemy. Dopasujemy trasy koncertowe tak, żebyś mógł spędzać jak najwięcej czasu w domu. Poprosimy Paula, by wprowadził zmiany. Wszystko da się zrobić. Sprawimy, że będzie łatwiej. Uwierz mi, że…

- Nie.

Styles zatrzymał się na chwilę, patrząc na przyjaciela w zdezorientowaniu.

- Tu nie chodzi tylko o pracę. W tym momencie zespół jest ostatnią rzeczą, o której myślę.

- Więc o co chodzi?

Kolejna chwila ciszy.

- Ronnie teoretycznie urodzi dopiero za siedem miesięcy, to może być już za późno na leczenie. Nie mam zamiaru ryzykować.

Harry pokiwał głową, wzdychając głęboko.

- Ale Ronnie chce podjąć to ryzyko – powiedział po chwili.

Zayn prychnął, patrząc na swojego towarzysza, jak na największego idiotę.

- Tak, bo Ronnie nie jest tą osobą, która będzie musiała walczyć z konsekwencjami, kiedy zabraknie nam czasu. Ja jestem tą osobą. Ja. Wybacz, ale nie potrafię wyobrazić sobie życia bez tej dziewczyny. Możesz próbować mnie przekonać do zmiany zdania, ale to się nigdy nie stanie. Możesz nazywać mnie egoistą, ale szczerze powiedziawszy mam to gdzieś. Chcę tylko mojej Ronnie. Chcę ją naprawdę odzyskać i przestać się zastanawiać, ile czasu będę mógł z nią jeszcze spędzić. Nie chce patrzeć na zegarek i myśleć, jak wiele chwil zmarnowałem. Pragnę odzyskać moje dawne życie. Życie, które miałem jeszcze miesiąc temu i nie zastanawiać się już nad niczym. Tylko tyle.

Albo aż.

- To właśnie przez strach tracimy najlepsze chwile w życiu – powiedział Styles.

Zayn uśmiechnął się.

- Masz rację. Dlatego nie chcę się bać. Ale zastanawia mnie jedna rzecz. Mówisz, że kochasz Ronnie, że jest dla ciebie jak siostra. Jakim więc cudem jesteś gotów zaryzykować?

Styles zmarszczył brwi.

- Zaryzykować?

Słowo zdawało odbijać się echem nie tylko w ich głowach, ale i w całym pomieszczeniu.

Mówi się, że trzeba zawsze podejmować ryzyko – ten kto nie ryzykuje, ten nie wygrywa. Dlaczego jednak nie mówi się o osobach, które podejmują tylko dojrzałe i pewne decyzje, gwarantujące im coś więcej? Dlaczego nie mówi się o osobach, które przez ryzyko straciły wszystko? No, dlaczego?

Styles zapatrzył się w przestrzeń, starając się postawić na miejscu przyjaciela. Zaryzykował by? Podjąłby próbę, która może się nie powieść? Wziąłby na siebie tę odpowiedzialność?

- Nie wiem – odpowiedział w końcu.

Te dwa słowa były jednak doskonałym potwierdzeniem tego, że nie istniała w ich sytuacji dobra i zła decyzja. Nie istniała droga, którą bez wątpienia mogą iść, krzycząc, że jest najlepsza i sprawdzona. Nie było tu nic pewnego. Nie było doradcy, który wziąłby na siebie odpowiedzialność za jakiekolwiek niepowodzenie.

Byli tylko oni.

Zayn i Ronnie.

Dwójka ludzi, którzy musieli w końcu dokonać wyboru. Wyboru, który w żadnym razie nie będzie jednoznacznie dobry lub zły. Nadszedł czas podjąć ryzyko i zadecydować. Zrobić to jednak tak, by nie popełnić błędu. Błędu, który mógłby ich zniszczyć…

♥

Kochani, przypominam o ankiecie, znajdującej się na pasku bocznym po prawej stronie. Jeśli czytasz to opowiadanie, proszę, nie zapomnij oddać głosu. 

Ach, i zapraszam Was na mojego drugiego bloga: www.youre-toxic.blogspot.com! Mam nadzieję, że się spodoba. 

Ale przede wszystkim dziękuję za te wszystkie wspaniałe komentarze pod poprzednimi postami. Jesteście niesamowici! Ubóstwiam Was! Dziękuję, że tu ze mną jesteście i wspieracie mnie w tym, co robię! 

Pozdrawiam cieplutko i wysyłam miliony buziaków!