Rozdział 14 - Baby, running after you          is like chasing the clouds 

Mówi się, że miłość potrafi znieść wszystko. Każdy jednak wie, że przetrwa tylko wtedy, jeśli jest prawdziwa. Jeśli jest szczera i jedyna. Zayn nie był pewien wielu rzeczy w swoim życiu. Mógł śmiało powiedzieć, że żałował mnóstwa podjętych decyzji. Jednak pośród tego wszystkiego, była rzecz, której nigdy by nie zmienił. A był to dzień, kiedy po raz pierwszy zobaczył Ronnie. Czy była to miłość od pierwszego wejrzenia? Czy od razu wiedział, że dziewczyna w stroju żółtego kurczaka będzie jego? Zapewne nie. Ale to wszystko narodziło się z biegiem czasu. Utwardzało się i każdego dnia dostarczało dużej dawki wspomnień, które były niesamowitą motywacją i  ukazaniem tego, że są dla siebie stworzeni. Idealnie dopasowani, choć zupełnie inni. Dwie niesamowicie różne dusze, które mimo wszystko do siebie pasują.

Kochał ją. Kochał wszystko, co było z nią związane. Kochał każdą chwilę, którą spędzili razem. Zarówno te wesołe, jak i te, które poświęcali na bezsensowne kłótnie. I jakby nie patrzeć, przez rok spędzony razem kłócili się zapewne więcej niż przeciętne pary. Kto wie, może powodem tego były różnice charakterów? Albo winna temu była ta chemia między nimi, tak bardzo wyczuwalna. Zdaje się więc, że czasem pomiędzy nimi nawet za bardzo iskrzyło. Ale mimo tego czasu, który spędzili na kłótniach przez telefon, w swoim mieszkaniu lub w każdym innym miejscu, nie potrafili bez siebie żyć. Najwyraźniej wśród tych wszystkich pięknych chwili, które spędzili razem, te złe nie miały znaczenia. Znikały przygniecione przez wspaniałe momenty z ich życia, do których warto było wracać. Rozpamiętywać i pielęgnować. I Zayn robił to naprawdę często. Walczył o każde dobre wspomnienie, chcąc by zakorzeniło się w jego głowie i nigdy go nie opuszczało.

Kochał Ronnie do szaleństwa. I właśnie to pozwalało mu myśleć, że wszystko, co na nich czeka zmieni się na lepsze. Że w końcu obudzi się z tego snu i spostrzeże, że ostatni miesiąc był tylko zwykłym koszmarem sennym. Wytworem jego wyobraźni.

Zayn lekko uniósł głowę, kiedy doszedł go charakterystyczny dźwięk zamknięcia się drzwi frontowych. Nie podniósł się jednak z łóżka. Doskonale wiedział, kto przyszedł i nie musiał tego sprawdzać. Co prawda, nieco kusiło go, by wstać i jeszcze raz zmierzyć się z Ronnie, jednak nie miał zamiaru rozgrywać tej samej kłótni jeszcze jeden raz. To było całkowicie zbędne.

Wspierając łokcie na kolanach, patrzył prosto przed siebie na drzwi sypialni, które zaledwie chwilę później się otworzyły. W progu pokoju stanęła rudowłosa dziewczyna, mierząc chłopaka uważnym spojrzeniem.

Jak się okazało, spacer był tym, czego Scott naprawdę potrzebowała. Przechadzanie się po londyńskich ulicach, zmusiło ją do spojrzenia na całą sprawę z szerszej perspektywy. Z perspektywy Zayna. Wiedziała więc, że nie może mieć do niego o nic pretensji, ani tym bardziej wyładowywać na nim swojej złości. Co jednak ważniejsze, zdała sobie sprawę z czegoś niesamowicie istotnego.

- Zayn – szepnęła, łamiącym się głosem. – Przepraszam.

Nie mogła sobie wybaczyć, że dotąd nie powiedziała tego jednego, tak wiele znaczącego słowa. I choć nie tłumaczyło ani nie usprawiedliwiało w żaden sposób jej zachowania, wiedziała, że ma ogromną wartość.

Zayn zmarszczył brwi. Z pewnością nie spodziewał się, że usłyszy coś podobnego. Raczej przypuszczał, iż Ronnie zaatakuje go jakimś przełomowym argumentem, jednocześnie dając jasno do zrozumienia, że jeśli jeszcze raz połączy w swojej głowie ją i Maxa dostanie w zęby. Tak, właśnie tego się spodziewał.

- Za co? – zapytał, nie ukrywając swojego zdezorientowania.

Ronnie cicho prychnęła, po czym posłała w stronę Zayna jeden, niezwykle delikatny uśmiech. Ku zdziwieniu Malika, ów uśmiech jednak szybko zniknął, a na twarzy panny Scott pojawił się dziwny grymas bólu, który po chwili przekształcił się w coś więcej, gdyż w oczach dziewczyny pojawiły się łzy.

Zayn gwałtownie podniósł się z łóżka, podbiegając do rudowłosej.

Czy coś bardziej mogło łamać mu serce niż widok jego ukochanej w takim stanie?

- Hej – zawołał szybko, łapiąc jej twarz w dłonie i zmuszając do spojrzenia mu w oczy. – Bez płakania. Proszę, nie rób mi tego.

Jego głos był miękki i zapewne właśnie tym sposobem chciał dodać dziewczynie trochę pewności siebie i potrzebnego jej w tym momencie wsparcia.

Złożył delikatny pocałunek na jej czole, po czym ponownie nawiązał z nią kontakt wzrokowy.

- Co się stało?

Starał się włożyć w swoją postawę tyle spokoju, na ile było go tylko stać. Jak się składa spokój był dokładnym przeciwieństwem tego, co reprezentował sobą chwilę przed wyjściem dziewczyny z mieszkania.

- Ronnie skarbie, błagam, powiedz mi o co chodzi.

Dziewczyna wzięła głęboki oddech, nie przestając patrzeć mu prosto w oczy.

- Przepraszam – powtórzyła.

Zayn lekko przygryzł swoją dolną wargę, odchodząc od zmysłów. Naturalne, że w jego głowie błyskawicznie zaczęło się rodzić milion pomysłów na to, za co dziewczyna go przeprasza. I choć nie było mu z tym lekko, z trudem pokonał pewną wizję związaną bezpośrednio z Maxem, modląc się, żeby przeprosiny Ronnie nie łączyły się z tym okularnikiem.

- Przepraszam za to, co zrobiłam – odezwała się w końcu, rozwiewając wszelkie wątpliwości, jakie zaledwie chwile temu męczyły Zayna. – Za zostawienie cię. Za krzyczenie na ciebie. Za bycie taką suką. Przepraszam. Naprawdę przepraszam, Zayn.

Chłopak wpatrywał się w bladą twarz dziewczyny, po której spływały teraz słone łzy.

Był bezsilny.

- Och – szepnął jedynie. Z pewnością nie spodziewał się usłyszeć czegoś podobnego.

Powolnym ruchem dłoni otarł łzy z twarzy Ronnie, po czym mocno przytulił ją do siebie, składając kolejno pocałunki na czubku jej głowy. Głaskał jej włosy, jednocześnie upajając się ich zapachem.

- Już w porządku…

Tulił ją do siebie, rozkoszując się każdą sekundą i walcząc o następną. Tak bardzo za nią tęsknił. I w końcu miał ją w swoich ramionach. Bezbronną i tak niewinną. W tym momencie nic go bardziej nie cieszyło, niż wyobrażenie, że jest jedynym człowiekiem na ziemi, który potrafi wyleczyć jej strach i uczynić ją silną. Chciał być jej tarczą. Jej bohaterem. Jedynym, który będzie potrafi dać jej coś więcej, niż tylko nadzieję. A dobrze wiedział, że wszystko, czego Ronnie potrzebuje, to tylko on po jej stronie. Jednak czy potrafił zapomnieć o tym wszystkim i po prostu walczyć u boku Ronnie? Walczyć o dziecko, które może być zarówno końcem i początkiem? Szkoda, że nie był gotów ani na jedno ani na drugie.

~*~

Zayn wyszedł z łazienki, w pośpiechu nakładając na swój tors koszulkę. Był co najmniej pewien, że słyszy jakiś męski głos dobiegający z salonu. Mógł się również założyć do kogo ów głos należy.

- Harry – powiedział w ramach powitania. Choć może bardziej, by zwrócić na siebie uwagę dwójki wesoło rozmawiających przyjaciół, którzy nawet nie zauważyli, że Malik stoi w progu pokoju, przysłuchując się ich wymianie zdań.

- Zayn – odparł Styles, podnosząc się z wygodnej kanapy, którą zajmował wraz z Ronnie. Loczek wydawał się być nieco przestraszony, a dezorientacja w jego oczach była niemalże namacalna.

- Co ty tu robisz?

Malik nie próbował ukryć irytacji, jaka wkradła się do jego głosu. Nie trzeba było być wielce uczonym, by dostrzec złość budującą się w oczach mulata.

- Ja… Ja… – urwał Styles, nie wiedząc, jaka odpowiedź byłaby w tym momencie odpowiednia.

Obawiał się reakcji Zayna na wizytę w jego mieszkaniu, jednak przez cały ten czas łudził się, że chłopak w jakimś stopniu zapomni o całym bałaganie, w jakim uczestniczył Harry. Jednak wbrew błaganiom Stylesa, Zayn doskonale pamiętał. A fakt, że dzień wcześniej zadzwonił do niego, kiedy nie mógł znaleźć Ronnie, zdawał się nic nie wnosić do sprawy.

- Nie jesteś tu mile widziany.

- Zayn! – Ronnie zareagowała błyskawicznie, karcącym głosem wypowiadając imię chłopaka. Jakby to miało przywołać go do porządku…

- Ronnie, nie wtrącaj się. To sprawa pomiędzy mną, a Harrym.

Scott wstała z kanapy stając pomiędzy swoim chłopakiem, a Stylesem.

- To twój przyjaciel – upomniała Malika.

- Przyjaciel? – prychnął Zayn, nie siląc się na zmniejszenie dawki jadu w swoim głosie. – Przyjaciel nie ukrywałby przede mną prawdy.

Malik wiedział, że ma racje. I z pewnością fakt, iż miał do Harrego pretensje o całą tę sprawę z Ronnie, był uzasadniony. Do cholery, Styles przez cały czas wiedział, jaki jest powód odejścia Ronnie i nie kiwnął nawet palcem, by zrobić coś w tej sprawie. Karmił Zayna durnymi radami, w których niejednokrotnie wspominał, że mulat powinien dać sobie spokój z całym tym poszukiwaniem dziewczyny i zacząć normalnie żyć.

- Zrobił to dla mnie! Błagałam go, by siedział cicho.

Zayn pokręcił przecząco głową.

- To nic nie zmienia. Gdyby naprawdę był moim przyjacielem, przyszedł by z tym od razu do mnie.

- Chciałem! – oburzył się Harry. Najwyraźniej przyszedł najwyższy czas, by stanąć w swojej obronie.

- Nie rozśmieszaj mnie.

- Mówię poważnie, Zayn. Myślisz, że było to dla mnie łatwe? Chyba jednak zapominasz, że Ronnie też jest moją przyjaciółką.

Zayn wzruszył ramionami.

- Wybrałeś ją, a mnie miałeś w dupie. W porządku. Rozumiem.

Harry westchnął głęboko, pocierając swoimi długimi palcami powieki. Najwyraźniej nie było możliwości by przekonać Zayna do swoich racji.

- To nie tak.

- A jak?!

Każda zdrada jest bolesna. Są jednak osoby, które mogą zranić nas bardziej niż inni. Zdaje się, że Harry perfekcyjnie wykorzystał swoją pozycję.

- Skończyłem z tobą – powiedział Zayn, wzruszając ramionami. Po czym, jak gdyby nigdy nic wyszedł z salonu, kierując się do sypialni.

Słyszał, jak Ronnie każe Harremu chwilę poczekać i zaraz potem biegnie za nim do ich pokoju. I w momencie, gdy Zayn ułożył się na łóżku, drzwi sypialni ponownie się otworzyły, a Ronnie wślizgnęła się do środka.

- Co ty wyprawiasz? – warknęła.

- Mam zamiar uciąć sobie drzemkę. Jak chcesz możesz się przyłączyć, ale najpierw wywal tego dupka z naszego mieszkania.

Ronnie pokręciła głową ze złością, starając się nie wybuchnąć i nie powiedzieć czegoś, czego mogłaby potem żałować. Zabawne, że właśnie zapowiadała się ich trzecia kłótnia w ciągu ostatnich dwóch dni. Czy naprawdę nie potrafili robić niczego innego?

- Właśnie. Naszego mieszkania. Dlatego, Harry będzie przychodził tu, kiedy tylko zapragnie.

Zayn doskonale wiedział, że Ronnie chce go sprowokować, tak więc nie miał zamiaru tak łatwo się temu poddać.

- W porządku. To twój przyjaciel.

Scott zacisnęła swoje drobne dłonie w pięści, mierząc Zayna surowym spojrzeniem.

- Jak możesz? Harry jest również twoim przyjacielem.

Zayn pokręcił głową, sięgając po poduszkę. Spulchnił ją dłonią, po czym położył się, zakrywając swoje ciało kocem.

- Był – poprawił ją gładko.

- Nie, Zayn. On wciąż jest twoim przyjacielem. I kocha cię jak brata.

- Jasne.

Ronnie podeszła szybko do łóżka sypialnego, ściągając gwałtownym ruchem koc ze swojego chłopaka. Zayn nawet nie drgnął.

- Wiesz ile razy błagał mnie przez telefon, bym jeszcze raz przemyślała tę sprawę? Wiesz ile razy grał twoim imieniem, mówiąc rzeczy, które mieszały mi w głowie? Mimo, że nie powiedział ci prawdy, cały czas był po twojej stronie. Nie po mojej. Robił tylko to, co wmawiałam mu, że jest dla ciebie najlepsze.

- Przestań go bronić.

- Nie przestanę – upierała się. – Nie, kiedy wiem, że popełniasz wielki błąd.

Westchnął głęboko, zamykając oczy.

- Jestem zmęczony, Ronnie.

Dziewczyna zacisnęła ręce jeszcze mocniej.

- Masz racje. Lepiej odpocznij. Sen ci się przyda, bo za jakieś dwie godziny będą tu twoi rodzice.

Zayn lekko uniósł głowę, otwierając oczy, by spojrzeć na Ronnie z niedowierzaniem.

- Co proszę?

- Dokładnie to, co słyszałeś.