Rozdział 13 - Take me home ...

 Zabawne, jak niewiele osób wie, jacy jesteśmy naprawdę. Nieliczni przed którymi mieliśmy odwagę otworzyć się na tyle, by zobaczyli co kryje się w środku wydają się być na wagę złota. Czym sobie zasłużyli na taką dawkę zaufania, byśmy mogli powierzyć im swoje największe tajemnice? Czego innym brakuje?

Zayn zdawał sobie sprawę, że zanim poznał Ronnie, nie miał nikogo, kto znałby go wystarczająco dobrze. Nawet jego najbliżsi przyjaciele i rodzina nie mieli takiej wiedzy. Nie był przecież chłopakiem, który otwiera się przy każdej napataczającej się okazji. Potrzebował do tego czasu. I przede wszystkim właściwiej osoby.

Nie dziwne więc, że Ronnie była ów nieliczną, która mogła zranić Zayna najgłębiej i dotkliwie zawieść jego zaufanie. Nie mógł więc zrozumieć, dlaczego bez żadnego najmniejszego ale odzyskała je od razu. Nie zastanawiał się nawet przez chwilę – przyjął ją z powrotem w swoje ramiona, nie chcąc jej znowu stracić. Wątpił by drugi raz potrafił się z tego otrząsnąć. Czuł się od niej uzależniony. Jakby była powodem, dla którego żyje. Wypełniała go od środka i trzymała go przy zdrowych zmysłach. Była jego powietrzem. I nie miał pojęcia, czy czuje się z tym dobrze. W końcu, czy to nie oznaczało, iż nie tylko zabrała jego serce, ale również i duszę?

Malik stanął w progu sypiali, przyglądając się, jak Ronnie porządkuje swoje rzeczy. Nie mógł powiedzieć, że wszystko wróciło do starego porządku, jednak byli na dobrej drodze. Potwierdzał to przede wszystkim pewien fakt, który dla Zayna w ostatnim czasie miał wielkie znaczenie. Ronnie na dobre wróciła do domu. Znowu mógł mieć ją tylko dla siebie. Rozkoszować się jej widokiem. Jej zapachem. Dotykiem jej dłoni. I tym pięknym uśmiechem, którym obdarzała go za każdym razem, gdy tego desperacko potrzebował. Jakby sama to instynktownie wyczuwała.

Oparł się o framugę, zakładając ręce na piersi i walcząc sam z sobą. Jakby to, co zaraz powie mogło zniszczyć zupełnie wszystko. Jednak nie mógł milczeć. Nie, gdy przez jego umysł wciąż przelatywały najgorsze wizje. Do cholery, to był cały miesiąc. I praktycznie rzecz biorąc - nie byli wtedy razem.

- Ronnie – zaczął spokojnie, może nieco zbyt niepewnie.

Rudowłosa uniosła głowę, spoglądając na swojego chłopaka pogodnie. W jej oczach momentalnie pojawił się ten piękny błysk, który tak bardzo kochał.

Dziewczyna rozejrzała się po pokoju, po czym uśmiechnęła się przepraszająco.

- Przepraszam, obiecuję, że sprzątnę ten cały bałagan. Po prostu chcę, żeby wszystko wróciło na swoje dawne miejsce.

Nie o bałagan tu chodziło. Z pewnością te porozrzucane po całym pokoju torby, w których znajdowały się jej rzeczy mu nie przeszkadzały. Zapewne nie miałby nic przeciwko, gdyby leżały dokładnie w tym samym miejscu przez następne kilka miesięcy. Zresztą, dopiero dzisiaj zabrali pozostałe rzeczy Ronnie z mieszkania Maxa, więc Zayn nie oczekiwał, że dziewczyna od razu zajmie się wszystkim.

Ale wizyta w domu Maxa była właśnie tym, o czym chciał porozmawiać.

- Ronnie – powtórzył. Tym razem był bardziej stanowczy.

Dziewczyna ponownie spojrzała na Zayna.

- Wszystko w porządku?

Może było to najgłupsze pytanie, jakie mogła zadać, biorąc pod uwagę, że w ostatnim czasie naprawdę niewiele rzeczy „było w porządku”, jednak szczerość bijąca od jej spojrzenia w jakimś stopniu pomogła Zaynowi się otworzyć i kontynuować to, po co tu przyszedł. Albo po prostu to była Ronnie. Przy niej nigdy nie owijał w bawełnę. Zawsze mówił to co myślał, nie obawiając się, że zostanie wyśmiany. Dawała mu niezwykle ważną możliwość bycia sobą.

- Chodzi o Maxa – powiedział, krzywiąc się nieco, gdy tylko do uszu doszło wypowiedziane przez niego imię chłopaka. Czy naprawdę musiał tłumaczyć, dlaczego nie lubi tego faceta? W każdym razie, gdyby ktoś nie zauważył, Max spędził z jego dziewczyną ostatni miesiąc i, jakby nie patrzeć, mieszkali razem. Jeśli to nie był wystarczający powód, by znienawidzić Maxa, to z pewnością fakt, że ten facet patrzył na jego dziewczynę z pewnym pożądaniem w oczach, mówił sam za siebie.

Zayn wiedział, że nie wymyślił sobie tego. Jego wyobraźnia z pewnością nie zakłócała mu obiektywnego spojrzenia na tę sytuację. A przynajmniej nie tak bardzo.

Dodatkowo, wciąż nie wiedział, skąd nagle w życiu Ronnie pojawił się ten dziwny okularnik, oferując pomocną dłoń. Do cholery, co jeśli był jakimś psychopatą?

- Co z nim? – zapytała niepewnie Ronnie, jakby przeczuwając wiszącą w powietrzu awanturę.

Zayn westchnął głęboko, niezadowolony, że Veronica nie widziała w ich znajomości niczego dziwnego.

- Skąd się znacie?

Być może Zayn zbyt ostro zadał to pytanie, jednak nie potrafił powstrzymać nutki zazdrości, jaka wkradła się do jego głosu.

- To przyjaciel mojego brata. Znam go od wieków – powiedziała Ronnie, próbując się uśmiechnąć. Jakby to miało pomóc w złagodzeniu całej sytuacji.

- Przyjaciel twojego brata – powtórzył z pewnym powątpieniem w głosie. – Dlaczego w takim razie nigdy wcześniej go nie widziałem? Jestem całkiem pewien, że poznałem naprawdę wielu przyjaciół Logana.

Ronnie odchyliła głowę do tyłu, zupełnie nie rozumiejąc ataku Malika.

- O co tu naprawdę chodzi, Zayn?

Prychnął.

- Ronnie, widziałem, jak on na ciebie patrzy. Nie jestem ślepy.

Dziewczyna podniosła się z łóżka, na którym dotąd siedziała. Nie kłopotała się poprawieniem spodni dresowych, ani koszulki, która swoją drogą należała do Zayna. Swoją całkowitą uwagę skupiła na chłopaku.

Założyła ręce na biodra mierząc się spojrzeniem z mulatem. Przyjęła wojowniczą postawę, wyraźnie dając znak chłopakowi, że nie ma zamiaru łatwo się poddać, a wszelkie oskarżenia, jakie Malik ma na języku są całkowitą bzdurą.

- Niby jak?

- Daj spokój, Ronnie. Nie udawaj, że tego nie zauważyłaś. Chłopak ślini się na twój widok.

- Co ty nie powiesz?

- Musiałaś to zauważyć! Facet jest na każde twoje zawołanie.

- Bzdura. Max po prostu mi pomaga. Przyjaźnimy się, to wszystko. Dlaczego szukasz w tym drugiego dna?

Zayn z frustracji machnął rękoma w powietrzu, by potem umieścić je na swoim karku i głęboko westchnąć. Scott z pewnością nie ułatwiała mu tej rozmowy.

- Dlaczego w ogóle u niego mieszkałaś?!

- Słucham?

- Nie mogłaś przeprowadzić się do domu ojca? Dlaczego akurat Max?

Tym razem to Ronnie westchnęła głęboko, jakby starając się opanować narastającą złość. Być może zdawała sobie sprawę, że prędzej czy później będę musieli odbyć podobną rozmowę, jednak nie spodziewała się, że ów rozmowa nabierze podobnego brzmienia. Po raz drugi w ciągu ostatnich dni kłócili się. I z pewnością nie byłą to byle jaka kłótnia.

- O tak – prychnęła. – A czy przypadkiem nie tam od razu pojechałeś, by mnie szukać?

Ciemnowłosy odchylił głowę do tyłu, nie będąc teraz w stanie myśleć trzeźwo. Było jeszcze jedno pytanie, które musiał zadać. I choć wiedział, że Ronnie nie odbierze tego dobrze, po prostu musiał. Na dobre chciał wyrzucić te rzeczy ze swojej głowy. Nie chodziło o to, że nie ufał Ronnie. To Max był osobą, której nie potrafił zaufać. Szczególnie, że widział, jak ten chłopak patrzy na rudowłosą. Z pewnością dla niego nie była to tylko przyjaźń. I szczerze go za to nie nawiedził.

Ronnie była jego, do cholery. Należała do Zayna. Czy okularnik naprawdę tego nie zauważał?

- Czy między wami do czegoś doszło?

Ronnie zamknęła oczy, jakby słowa chłopaka sprawiły jej niesamowity ból.

Czas zdawał dłużyć się niesamowicie, gdyż odpowiedź Ronnie wcale nie nadchodziła.

W końcu jednak dziewczyna postanowiła odpowiedzieć.

- Jesteś dupkiem, Malik.

I ot tak, po prostu wyminęła go i założyła buty oraz bluzę.

- Idę się przejść. A ty też lepiej ochłoń, bo przychodzą ci do głowy absurdalne pomysły – powiedziała, nie odwracając się w jego stronę, po czym zamknęła za sobą drzwi, pozostawiając Zayna samego sobie.

Miał już dość tego ciągłego znikania dziewczyny, jednak tym razem nie miał jej tego za złe. I choć wiedział, że jego pytania ją oburzyły, cieszył się, że w końcu je zadał. Zbyt długo siedziały w jego głowie, pozwalając snuć dziwne wyobrażenia na temat Ronnie i Maxa.

Żałował jedynie, że nie potrafił przeprowadzić tej rozmowy spokojnie. Zadawać kolejnych pytań z wielkim opanowaniem i czekać na odpowiedzi Ronnie, która w żadnym razie nie uznałaby ów pytań ani za kłopotliwe, ani - tym bardziej – za głupie.

Jesteś dupkiem, Malik.

Czy mógł się z nią nie zgodzić? Wiedział przecież, że nie zachował się w porządku robiąc Ronnie o to awanturę. W końcu przy ich pierwszym spotkaniu już mu powiedziała, że nie łączy jej z Maxem absolutnie nic.

Może i był głupcem wchodząc w tę sprawę po raz drugi, jednak nie mógł się opanować. Po prostu musiał to wiedzieć. I jak się okazało, to w co chciał wierzyć było prawdą. Ronnie i Maxa nic nie łączyło.

Wygrał.

Tylko dlaczego ani trochę go to nie cieszyło? Jakby nie patrzeć, pomimo wygranej został w mieszkaniu sam.

Rozejrzał się wokół siebie, patrząc na pokój, w którym wisiało mnóstwo wspomnień. Wspomnień, które nie tylko unosiły się w tym mieszkaniu, ale również i w jego sercu. Nie chciał ich wymazywać. Nigdy. Były rozbite na tysiące kawałków, które mógł zbierać i odtwarzać za każdym razem, gdy ich potrzebował. Choć częściej same uderzały, przypominając o swoim istnieniu i o tym, co było kiedyś. O tych łatwiejszych chwilach, które wydawały się minąć już nieodwracalnie.

Patrzył na obrazy widniejące w pokoju, fotografie, które uwieczniały najbardziej pamiętne momenty. Patrzył na meble, które były jedynymi światkami tego, co działo się w tym pokoju. I to łóżko. Och, było świadkiem tych najlepszych wspomnień…

[Sześć miesięcy wcześniej]

Zayn kochał wracać do domu. Do miejsca, gdzie wszystko wydawało się na niego czekać. I przede wszystkim czekała na niego Ronnie. Jego Ronnie. Tego oczekiwał najbardziej. Powrót do domu z trasy koncertowej zapewne nie znaczyłby dla niego tyle, gdyby nie świadomość, że czeka na niego pewna, bardzo wyjątkowa osoba.

Kochał koncerty. Występować na najróżniejszych scenach świata, zwiedzać te wszystkie kraje, w których miał okazję być. Spędzać ten czas ze swoimi przyjaciółmi. Zawsze jednak odliczał dni do końca. Do dnia, w którym ją zobaczy. Nie przez skypa. Nie na zdjęciu, które zawsze nosił w portfelu, czy na tych wszystkich fotografiach, które trzymał w telefonie, jak największy skarb. Chciał ją naprawdę zobaczyć. Dotknąć jej delikatnej skóry. Usłyszeć jej głos, nie przez telefon, czy Internet, a naprawdę. Poczuć dreszcz, który przepływał przez jego ciało, gdy go dotykała w najbardziej wrażliwych miejscach. Gdy szeptała mu do ucha największe sekrety.

I ta chwila niepewności, gdy otwierał drzwi.

Gdzie będzie na niego czekać? W kuchni? W salonie? Sypialni?...

Z początku Ronnie odbierała go z lotniska. Z czasem jednak stało się to utrudnieniem. Mnóstwo czekających fanów i krzyki, które uniemożliwiały im normalne przywitanie się. Nie mogli nawet się pocałować. Nie bez światków. Przywitać tak, jakby tego oczekiwali. Zbyt dużo osób patrzyło. I te aparaty, błyskające flesze... Nie. To nie było powitanie, na jakie zasługiwali po zbyt długim dla nich czasie rozłąki.

Któregoś więc dla stwierdzili, że tak będzie lepiej. Łatwiej. Ronnie po prostu miała na niego czekać w domu.

Zayn przekroczył próg mieszkania, zaskoczony ciemnością i wszechogarniającą ciszą. Szybko jednak uświadomił sobie, że jest trzecia w nocy, więc nie powinien oczekiwać, że jego dziewczyna, drugi, zaraz po Zaynie, śpioch świata, będzie na niego czekała o tej godzinie przy drzwiach.

Starając się być jak najciszej tylko potrafi, postawił bagaże w przedpokoju i przeszedł do sypiali. Momentalnie na jego twarzy pojawił się ciepły uśmiech, gdy zobaczył leżącą na łóżku dziewczynę. Ubrana, jak zawsze w jego koszulkę, spała po jego stronie łóżka, opatulona do połowy pasa ulubionym zielonym kocem. Na klatce piersiowej dziewczyny leżała jedna z wielu książek, należących do kolekcji Ronnie, którą zapewne czytała już miliony razy. Światło z lampki nocnej padało lekko na jej zaspaną twarz. Najwyraźniej celem dziewczyny było zajęcie się czymś, w oczekiwaniu na jego powrót. Pech chciał, że przysnęła.

Przeszedł do dziewczyny, nachylając się nad nią i składając na jej czole delikatny pocałunek. Nie chciał jej obudzić. Mimo, że tęsknił za nią niesamowicie, nie miał serca wyrywać ją ze snu.

Odłożył więc książkę na bok, rozkoszując się jej widokiem.

Wiedząc, że teraz nie zbudzi jej nawet burza z piorunami, przeszedł do łazienki. Wziął jedynie szybki prysznic, bo powodu zmęczenia podróżą nie był w stanie zrobić nic więcej. Gdy tylko na powrót znalazł się w sypialni, wciągnął z szafy świeżą parę bokserek, założył je na siebie i położył się do łóżka. Przysunął dziewczynę bliżej do siebie, pozwalając jej, wtulić się w jego ciało. Okrył ich oboje kołdrą i zgasił światło.

I zaledwie sekundę później dziewczyna nieco poruszyła się, zaciskając uścisk wokół jego tali.

- Wróciłeś – szepnęła cicho, muskając ustami jego nagą klatkę piersiową. – Przepraszam…

- Tęskniłem za tobą – wyszeptał, przytulając twarz do jej włosów, by po chwili złożyć ponowny pocałunek na jej czole.

Pośród ciemności znalazła jego dłoń i przysunęła do swoich ust. Złożyła na niej liczne pocałunki, po czym splotła ją wraz ze swoją dłonią.

- Ja za tobą też, Zayn. Cieszę się, że mam cię z powrotem.

Sami nie wiedzieli, kiedy zasnęli. Zdaje się więc, że to nie miało znaczenia, bo liczyło się tylko to, że są razem.

Minęła noc. A raczej te kilka marnych godzin, które pozostały do świtu. Był to jednak jeden z tych poranków, których nigdy człowiek nie chce zapomnieć.

- Śpisz?

Głos Zayna miał niesamowitą moc - zawsze wyrywał każdą myśl z jej głowy. Wtedy momentalnie zaczynała się skupiać na tych niesamowitych uczuciach, które wprost uwielbiały władać jej ciałem. Wszystkie zmysły były w stanie gotowości, czekając na to, co zaraz ma nadejść.

- Mhm… - mruknęła, choć już dawno nie spała. Po prostu nie chciała otworzyć oczu, co było dla niej równoznaczne z powrotem do rzeczywistości. W końcu, niemiłosiernie zbliżał się czas do zadzwonienia budzika. Była środa – czas pracy. Nawet Malik, pomimo tego, że tej nocy dopiero wrócił do domu miał na dzisiejszy dzień zaplanowanych kilka spotkań.

  Przytuliła go przykładając policzek do jego serca, mając nadzieję, że ta chwila nigdy się nie skończy. Zayn był taki stabilny i silny. Uwielbiała sposób, w jaki czuła się będąc w jego ramionach.

Malik również nie pozostawał obojętny na tę chwilę. Kochał bowiem w tej dziewczynie wszystko. Jej niedoskonałości tworzyły z niej idealną kobietę. Pasowali do siebie. Nie mógł opisać tego w inny sposób. Był gotów krzyczeć „ta dziewczyna należy do mnie!”. Chciał spędzać z nią jak najwięcej czasu. Może nawet wieczność. Jeśli będzie miał wystarczająco dużo szczęścia.

I nagle, jakby świat miał się zaraz skończyć, Ronnie zapragnęła spełnić wszystkie swoje fantazje. Zaspokoić potrzeby, które przez nieobecność Malika były odstawione na bok. W tym momencie chciała wszystkiego -  jego ust, dotyku, jego smaku, zapachu, uśmiechu i zabójczo pięknych oczu. Perfekcyjnych włosów i silnych ramion. Tego wszystkiego i jeszcze więcej. I nie chciała już czekać ani sekundy dłużej.

Panie, zmiłuj się, ale ten mężczyzna był kuszący. I do tego, nie miała go przy sobie od tak dawna. Jak mogła z tego nie skorzystać?

Nie przejmując się tym, że jest za dwadzieścia siódma i zaraz zadzwoni jej budzik, otwierając drzwi rzeczywistości, Ronnie pocałowała swojego mężczyznę. Z początku nieco nieśmiało, jakby chciała mu zakomunikować, co zamierza. Szybko jednak ten pocałunek zmienił się w wygłodniały. Pełen pożądania i ogromnej tęsknoty taniec warg, który przyprawiał tę dwójkę o ogromną dawkę silnych i niekontrolowanych uczuć.

Przerwali pocałunek tylko na chwilę. Ale ów chwila wystarczyła, by jej oczy najpierw spoczęły na jego nagiej, umięśnionej klatce piersiowej, potem podążyły po cudownie wyglądającej szyi i w końcu zatrzymały się na przepięknej twarzy. Ten mężczyzna był diabelsko cudowny i już dłużej nie mogła się powstrzymywać.

W ułamku sekundy znalazła się pod nim.

Ponownie się pocałowali, a on przysuwał swoje ciało bliżej niej dopóki jego naga klatka piersiowa nie oparła się o piersi dziewczyny. Jego skóra była naprawdę gorąca, mogła to poczuć na swojej nagiej skórze, ponieważ jej koszulka była mocno zadarta. I do tego ta jego dłoń. Drażnił się z nią, przesuwając ją w górę i w dół jej ciała. A gdy w końcu spoczęła na jej brzuchu, dziewczyna nabrała głęboko powietrza, spodziewając się co zaraz nadejdzie. I nie pomyliła się. Zszedł niżej, a ona walczyła o każdy następny oddech.

 Oparła tył głowy mocno o poduszkę, nie będąc w stanie już się kontrolować. Wszędzie czuła jego oddech i zapach. Mogła się skupić tylko na tym. I, oczywiście, na tym, co robiła jej jego ręka.

Był wszędzie, jakby złączyli się w jedno. I w końcu i to się stało.

Szarpnęła biodrami, przyciskając się do niego bliżej.

Oplotła go nogami wokół bioder, a gdzieś obok wciąż pozostawały te wszystkie rosnące uczucia.

Jęknęła. Miała wrażenie, że żołądek szybuje jej w brzuchu, a ciało pulsuje niewiarygodnym gorącem. I te jego pocałunki. Był nieokiełznany. Zachowywał się jak złodziej - okradał ją z silnej woli, rozumu.

I ta rosnąca przyjemność. Intensywna, surowa, a on nie przestawał.

Jej usta rozdzieliły się by uwolnić jęk zachwytu. Paznokcie drapały jego ramiona. Nogi zaciskała wokół  jego bioder, wciąż chcąc więcej, a jednocześnie myśląc o tym, by przestał i uwolnił ją od tych silnych i niemal sprawiających ból emocji.

Więcej.

Mocniej.

Szybciej.

Nie potrafiła skleić żadnej sensownej myśli, jakby mózg odmawiał jakiejkolwiek pracy. W tym mężczyźnie zawsze było coś, co odbierało jej zdolność logicznego myślenia. Chwilami -  podobnych do tej – jakiegokolwiek myślenia.

Jego ciało było niczym dar. Kochała każdy jego centymetr. I teraz pragnęła dłońmi poznać je ponownie, jednak nie mogła przesunąć ich niżej, niż jego plecy. Ściskała je mocno, wbijając paznokcie w jego skórę, nie będąc w stanie odpuścić.

Kolejny płytki oddech.

Jęk.

Jego dotyk był zbyt intensywny. Jednak mimo to - błagała o więcej. Przyległa do niego, wygięta w łuk. Coraz mocniej zaciskając palce wbite w jego plecy, z ogromnym żarem oddając pocałunek. Dotyk jego ust był szokujący, chwilami zdawał się być grzechem. Jego wargi były twarde, perswazyjne, a ona unosiła się gdzieś pomiędzy tą erotyczną rozkoszą. Chciała pochwycić ją zębami, otrzeć się policzkiem o zarost, który zawsze pokrywał jego szczękę. I zrobiła to.

Był cały jej.

Doznania wciąż rosły. Z każdym jego ruchem zdawała się wchodzić na jakiś wyższy poziom rozkoszy. A ona nie potrafiła się oprzeć temu rosnącemu uczuciu, gdy poruszali się w rytmie miłosnych ruchów.

I w końcu dała upust tym wszystkim doznaniom i emocjom. Rozpadła się na miliony małych kawałeczków, a każdy z nich krzyczał jego imię.

Zayn. Zayn. Zayn.

Ten chłopak był wszędzie.

- Och, Boże. - Słowa były tylko westchnieniem.

Zrobiło się ciemno.

Nastąpiła chwila wytchnienia, podczas której słychać było jedynie urwane oddechy obojga.

A jak na znak, że wszystko co dobre kiedyś się kończy, rozległo się brzęczenie budzika. I wśród niego głośny, promienny i najpiękniejszy na całym świecie śmiech. Śmiech Zayna.

- Pora wstawać – powiedział pełen dobrego humoru.

Kochała tego Zayna. Pf, kochała każdą odsłonę Zayna. I nigdy nie miała go dość. Nawet wtedy, kiedy zachowywał się jak największy dupek świata.

Jednak to, co jeszcze chwilę wcześniej było gwałtowne, dzikie i w jakimś stopniu niemal zwierzęce, w jednej chwili  stało się zdecydowanie delikatniejsze i pełne naturalnej czułości. Miłości, która rozlała się po każdym centymetrze kwadratowym tego pokoju.

Pocałował ją w policzki, w nos, w usta.

- Chyba nie chcesz spóźnić się do pracy, prawda kochanie?

I znowu ten śmiech. Zbyt piękny by mógł być prawdziwy.

A może wciąż śniła?

___________________________

Kochani, przepraszam za jakiekolwiek błędy, ale po prostu nie miałam już siły

 na sprawdzenie tego rozdziału. W sumie, dzisiaj powinnam siedzieć cały dzień

z książkami, ale mimo mnóstwa czekających na mnie sprawdzianów wybrałam

 napisanie dla Was tego rozdziału. Mam więc nadzieję, że się spodobał. 

Czekam na Wasze komentarze. Buziaki! ♥