Rozdział 12 - If we could only have this life for one more day, If we could only turn back time... 

Zmienił się. To nie podlegało żadnej dyskusji. Co więcej, Zayn był przekonany, że każdy w pełni zdaje sobie z tego sprawę. Jakby wydarzenia rozgrywające się przez ostatni miesiąc stały się jego wizytówką – Tak, oto ja, chłopak, który nie potrafi żyć bez pewnej rudowłosej dziewczyny!

To wszystko go osłabiało. Pewność siebie, jaką niegdyś się charakteryzował zniknęła gdzieś po drodze. Na jej miejscu, całkiem niedawno, pojawił się strach i dziwne poczucie o ulotności chwili. I nie mógł przestać rozglądać się wokół siebie. Z wielką uwagą obserwować rzeczy wokół, jakby się spodziewał, że gdzieś niedaleko czyha na niego kolejna smutna wiadomość, kolejna porażka, kolejne rozczarowanie.

Pełen wątpliwości nie potrafił patrzeć na otaczające go rzeczy tak jak kiedyś. Zabawne, że jeszcze kilka dni temu obiecywał sobie, że gdy tylko odnajdzie dziewczynę i wyjaśnią sobie pewne sprawy, wszystko wróci do normy. Jednak nic takiego się nie wydarzyło. Może dlatego, że w tym wszystkim nie było już normy?

Nie potrafił trzeźwo ocenić sytuacji, w jakiej się znajdował. Nie mógł brać całkowitej odpowiedzialności za swoje zachowanie. Dlaczego? Malik po prostu nie czuł, by dalej żył swoim życiem. Jakby został odrzucony na boczny tor i mógł jedynie się przyglądać, jak podobny do niego chłopak podejmuje decyzje, które przecież należały do Zayna.

Mógł starać się wytłumaczyć, dlaczego tego dnia zareagował tak, a nie inaczej. Dlaczego nakrzyczał na bezbronną lekarkę? Jakim prawem wylał na nią swoje żale? I przede wszystkim, dlaczego skrzywdził swoimi słowami Ronnie?

Z całej tej sytuacji najbardziej zabolało go jednak zachowanie dziewczyny. Fakt, że po raz kolejny mu uciekła. Po raz drugi bez słowa wyjaśnienia zostawiła go samemu sobie.

Nie był pewien, czy w momencie, gdyby jeszcze raz znalazł się w podobnej sytuacji zareagowały inaczej. Nie wiedział również, dlaczego Ronnie tak naprawdę uciekła? Czy przez jego stosunek do lekarki, czy może chodziło o coś więcej?

Ale czy dziewczyna naprawdę nie potrafiła go zrozumieć? Ta cała sytuacja była dla niego zupełnie obca. Jeszcze nawet nie przywykł do myśli, że jego dziewczyna jest ciężko chora. A tym bardziej nie przywykł do tej drugiej informacji, jaką go uraczyła. Nie potrafił nawet zebrać się w sobie, by przemyśleć tę drugą kwestię. Jakby zupełnie do niego nie docierała. Odgrodzona ogromnym murem. Jakby nie rozumiał znaczenia słowa „ciąża” . Choć, być może, wcale nie chciał go zrozumieć. Kto wie, czy gdzieś nie kwitła nadzieja, że może, gdy będzie omijał tę informację szerokim łukiem, ona gdzieś zniknie. Ot tak, po prostu.

To wszystko jednak chwilowo przestało mieć znaczenie. Liczyło się coś innego. A raczej ktoś. Szkoda tylko, że Ronnie zniknęła, a on nie miał pojęcia, gdzie może jej szukać.

Pojechał najpierw do mieszkania Maxa, łudząc się, że tam znajdzie ukochaną. Jak się jednak okazało - spóźnił się. I to zaledwie kilka minut, gdyż chłopak powiedział Malikowi, że panna Scott była u niego w domu zaledwie chwilę temu, jednak niespodziewanie spakowała walizki i natychmiastowo się ulotniła.

Zayn próbował wtedy przybrać spokojny wyraz twarzy i udawać, że słowa chłopaka wcale go nie przestraszyły. W głębi serca czuł się jednak spanikowany. Strach, że znowu dziewczyna zniknie z jego życia na kolejny miesiąc był tak przerażający, że ledwo trzymał się na nogach.

Pojechał więc czym prędzej do jej rodzinnego domu Veronici. Po raz kolejny błagał jej brata o jakiekolwiek informacje. Z tą różnicą, że Logan po raz pierwszy zdawał się naprawdę nie wiedzieć, gdzie jest jego siostra.

Zayn, czując jak ziemia usuwa mu się spod nóg, zadzwonił do Harrego. Miał ogromną nadzieję, że tak jak ostatnio Styles był powiernikiem sekretów rudowłosej. Pragnął, by Loczek zdradził mu miejsce przebywania dziewczyny, jednak on również nic nie wiedział.

Malik w międzyczasie wykonał kilka telefonów do dziewczyny, w duchu modląc się by odebrała. Zdaje się, że wszelkie modlitwy względem Ronnie już dawno przestały działać.

Co mógł zrobić? Obdzwonił wszystkich bliskich znajomych, błagał o jakąkolwiek informację, uprzedzając, że gdy tylko ją zobaczą, mają od razu do niego zadzwonić.

Z tych nerwów w drodze do domu wypalił kolejnego papierosa, już teraz wiedząc, że gdzieś skutecznie zagubił motywację, by rzucić to cholerstwo. Potem wypalił kolejnego, łudząc się, że pomoże mu złagodzić skołatane nerwy.

Zaparkował pod swoim apartamentem, pełen złości zmierzając w stronę wejścia do budynku. Przez ten cały czas trzymał telefon w ręku, po raz kolejny próbując dodzwonić się do Ronnie. Wiedział, że nie wybaczy sobie dzisiejszego wybuchu w szpitalu, jeśli nie znajdzie dziewczyny. Już teraz przeklinał tę wizytę, nie mogąc uwierzyć, że był tak głupi i zniszczył to wszystko, co udało im się odbudować przez ten jeden dzień.

- Panie Malik – zawołał niespodziewanie portier.

Zayn jednak skutecznie, jednym gestem dłoni uciszył mężczyznę. Po raz kolejny przyłożył telefon do ucha, mając nadzieję, że siłą woli zmusi dziewczynę do podniesienia słuchawki.

Winda czekała na dole, więc gdy tylko do niej wszedł nacisnął odpowiedni przysiek, a już po chwili dostał się na odpowiednie piętro.

Podjął kolejną próbę dodzwonienia się do dziewczyny, łudząc się, że tym razem się uda.

Nic z tego.

Czując się fatalnie, przeszedł do drzwi swojego mieszkania. Przekręcił klucz w zamku i je otworzył.

Od razu poznał, że coś jest nie tak.

I w ułamku sekundy wszystko się wyjaśniło. Zaledwie po krótkiej chwili zza ściany wyłoniła się drobna postać.

- Ronnie! – krzyknął Zayn.

Jego głos był przepełniony ogromną ulgą. Szczęściem.

Nie czekając dłużej, nie zważając na żadne sprzeciwy, które mógł usłyszeć w swojej głowie, nakazujące by zwolnił i poczekał, jak jego relacja z dziewczyną wróci do normy, Malik rzucił się biegiem i już chwilę później trzymał dziewczynę w mocnym uścisku.

Nie miał zamiaru jej puszczać. A przynajmniej nie przez następne kilka minut.

- Przepraszam. Przepraszam. Przepraszam – powtarzał niczym najlepsze zaklęcie. – Zachowałem się jak dupek.

- Byłeś dupkiem pierwszej klasy. Nie bądź skromny – zaśmiała się, obejmując go rękoma. Wsunęła je pod skórzaną kurtkę chłopaka, rozkoszując się ciepłem i zapachem jego ciała.

Zayn przyciągnął jej głowę do swojej klatki piersiowej, głaszcząc jej włosy i od czasu do czasu składając pocałunki na czubku głowy.

- Szukałem cię wszędzie – powiedział łamiącym się głosem. – Myślałem, że znowu cię straciłem.

- Ciii – szepnęła uspakajająco.

Malik lekko ją uniósł i przeszedł przez pomieszczenie zasiadając na skórzanym fotelu. Ronnie oczywiście wciąż przyklejona do niego, siedziała teraz na kolanach chłopaka.

Uwielbiała, kiedy to robił. Kochała, kiedy ją  przytulał, a do jej nozdrzy docierał przyjemny zapach męskich perfum, pomieszanych z dymem papierosowym. Ta mieszkanka zawsze mąciła jej w głowie, powodowała taniec ust w rytm bezwstydnych słów. Zadziwiające, że dym papierosowy znosiła tylko w zetknięciu z jego skórą. Lubiła także, kiedy usadzał ją na swoich kolanach, pozwalając poczuć się, jakby znowu była małą dziewczynką.

- Jestem takim idiotą. Prawie po raz drugi wszystko spieprzyłem.

Ronnie przez chwilę czuła się, jakby żyła we śnie, ale słowa Zayna wystarczyły, by Scott skutecznie się przebudziła.

Pomimo siły, z jaką Malik próbował ją zatrzymać przy sobie, Ronnie zeszła z jego kolan, stając naprzeciwko chłopaka. Miała nadzieję, że bojowa postawa doda jej słowom siły, większego znaczenia i potrzebnej ostrości brzmienia.

- To co zrobiłam nie jest w żadnym razie twoją winą, Zayn – oznajmiła surowo. – To moja decyzja. Moje obawy i mój błąd.

Malik pokręcił głową, najwyraźniej nie wierząc w jej ani jedno słowo.

- Ronnie. Jestem dupkiem. I dzisiaj chyba udowodniłem, że faktycznie nie byłem godzien zaufania. Nie mogę się więc dziwić, że nie chciałaś się użerać się ze mną. To oczywiste, że nie ufałaś temu, czy podołam.

Rudowłosa zmarszczyła brwi, czując się, jakby ktoś sprzedał jej mocnego kopniaka.

- Do diabła, Zayn, ty nic nie rozumiesz. Myślisz, że odeszłam, bo nie byłam pewna czy podołasz?! Czy ty siebie w ogóle słyszysz?

Jęknęła, próbując stłumić narastającą frustrację.

- Człowieku, w tym wszystkim byłam pewna tylko jednego. I byłeś to właśnie ty.

Zayn lekko uniósł głowę do góry.

- Wiesz czego nie byłam pewna? – kontynuowała. – Siebie! Nie wiedziałam, czy ja podołam! Tego, czy się nie złamię albo tego, jak bardzo to wszystko mnie zmieni. Oczywiście, nie chciałam zrzucać na ciebie tego cholernego ciężaru, jakim wiedziałam, że się stanę. Ale to wszystko było spowodowane moimi własnymi lękami. Chodziło o moje zaufanie do samej siebie.

Zayn wstał, z zamiarem podejścia do dziewczyny, jednak ta skutecznie powstrzymała go jednym gestem dłoni.

- Nie – dodała po chwili. – Pozwól mi skończyć. Proszę.

Malik ledwie widocznie skinął głową, czując, że to dopiero początek tego, co dziewczyna ma mu do powiedzenia.

- Bałam się, to prawda. Ale od tamtego czasu wiele się zmieniło. Przyszedłeś po mnie, udowadniając mi, że pomimo tego miesiąca nie zapomniałeś o mnie. Teraz myślę, że być może to wszystko było jakąś wielką próbą dla mnie. Dla nas. Że to wszystko właśnie tak miało się potoczyć.

Chłopak zmarszczył brwi już zupełnie nie rozumiejąc słów ukochanej.

- Zayn, myślałam, że będziesz tą nieliczną osobą, która poprze mnie w tym, co robię.

- Nie rozumiem – powiedział po chwili mulat, kompletnie nie wiedząc, co Ronnie ma na myśli.

Dziewczyna pokręciła głową, próbując powstrzymać napływające do jej oczu łzy. W jej głosie jednak zmiana była tak wyczuwalna, że z trudem składała słowa w jedną całość.

- Jestem w ciąży, Zayn. Nie wiem, czy udajesz, że tego nie słyszałeś, ale spodziewam się dziecka. Spodziewamy się dziecka! Zostaniesz ojcem, ty dupku. Czy wciąż masz zamiar udawać, że nie przejmujesz tego do wiadomości?

Zayn patrzył na nią swoimi kawowymi oczyma, nie mówiąc zupełnie nic. Widocznie nie był w stanie odpowiedzieć na zadane przez dziewczynę pytanie.

- Zayn – zwróciła się do niego ponownie. – Czy ty rozumiesz, że ciąża jest zagrożona? Zdajesz sobie sprawę, że jakakolwiek terapia może zabić to dziecko?

Minęła długa chwila, zanim ciemnowłosy udzielił odpowiedzi.

- Wiem o tym.

- Więc dlaczego, do diabła, nalegasz na zmianę lekarza? Na rozpoczęcie leczenia, skoro wiesz, że jest to cholernie niebezpieczne? Skoro wiesz, że to może zabić dziecko…

Zayn nie potrafił jej spojrzeć teraz w oczy, wiedząc, jak wiele znaczy dla niej fakt, by stali po tej samej stronie barykady. Wspierali się. By byli zgodni, przynajmniej w tej jednej kwestii.

Jednak nie byli, a on nie potrafił zrozumieć, dlaczego Ronnie jest aż tak uparta.

- Gdyby nie to dziecko moglibyśmy zacząć leczenie – powiedział, nie mając odwagi na nią spojrzeć.

Słyszał jedynie jej szloch. Nierówny oddech.

Teraz już wiedział, jak ogromny ból spowodowały jego słowa. Nie mógł jednak ich cofnąć, by w jakimś stopniu odciążyć dziewczynę.

- Masz na myśli usunięcie ciąży?

Kolejna chwila zwłoki. Jakby ważył słowo, które zaraz ma paść.

- Tak.

Szloch dziewczyny się wzmocnił. I gdy Malik otworzył oczy, dostrzegł, że łzy spływają po jej policzkach. Twarz miała wykrzywioną bólem. Nigdy wcześniej nie wiedział jej w takim stanie. Owszem, nie raz płakała przy nim, jednak nie aż tak.

- Mówiłeś, żebym zmieniła lekarza – zaczęła. Jej głos był zachrypnięty i drżący. – Zoe nie jest moim pierwszym lekarzem. Jest już trzecim.

Zayn uniósł zdziwiony głowę, zupełnie nic z tego nie rozumiejąc. Dlaczego wcześniej mu o tym nie powiedziała?

- Słucham? – westchnął.

- Pierwszy lekarz zaproponował mi usunięcie ciąży. Powiedział, że to najlepsze wyjście. Drugi podobnie. Powiedział, że to, co chcę zrobić nie ma najmniejszych szans. Nie mogłam tego słuchać. To było nie do zniesienia. Poszłam więc do trzeciego lekarza. I wiesz co? Dostałam od Zoe coś niesamowitego. Nadzieję. Ona jako jedyna dała mi nadzieję, Zayn. A ty zamiast jej wysłuchać, nakrzyczałeś na nią i zarzuciłeś te okropne rzeczy.

- Ronnie…

- Nadzieję, Zayn! – krzyknęła przez łzy. – Jako jedyna.

Kolejny głośny szloch.

- Jako jedyna!...

Malik podbiegł szybko do dziewczyny łapiąc ją w ramiona. Szybko przytulił do siebie, próbując uspokoić wciąż narastający płacz. Być może był to pierwszy raz odkąd Scott dała upust swoim emocjom. Nie chciał więc by się w jakikolwiek sposób hamowała. Musiała to z siebie to w końcu wyrzucić. Dać ujście temu cierpieniu, które nosiła w sobie przez ostatnie tygodnie, ponieważ nie miała obok siebie osoby, z którą mogłaby się tym podzielić. Osoby, która potrafiłaby ją zrozumieć. Wesprzeć. Która, powiedziałaby, że to co robi jest właściwe.

Zayn żałował, że w tym momencie nie potrafi być tą osobą. Żałował, że nie potrafi przyznać Ronnie racji i powiedzieć, że podjęła dobrą decyzję. Naprawdę szczerze tego żałował.

Wiedział, że to nie koniec tej rozmowy. Nie miał jednak odwagi, by dalej naciskać dziewczynę. Musiał dać jej trochę czasu.

- Błagam – szepnęła cicho, wyczerpana z sił – nie mów mi więc, bym usunęła tę ciążę. Nie, gdy jest nadzieja.

Zdaje się, że nadzieja to wspaniała rzecz. Kto wie, może najwspanialsza ze wszystkich. Musisz więc ją odnaleźć, nie zważając na to, że ludzie prawdopodobnie nazwą cię głupcem. Ale nie martw się, nie pozbawią cię jej. Nie, gdy wiedzą, że to wszystko, co ci zostało.