Rozdział 7 - Tell me a lie...

Przyjaźń jest czymś niepodważalnie pięknym. To niesamowite, jak ogromną siłę potrafi nam dać. Jakby nie było, jesteśmy zdolni do ogromnych poświęceń dla drugiej, zaufanej nam osoby. Pragniemy dla niej wszystkiego, co najlepsze. Czasem nawet próbujemy wygrać bitwy tej drugiej osoby. Niekoniecznie informując o tym samego zainteresowanego, idziemy walczyć w jego imieniu.

Podobną walkę pragnęli stoczyć Liam i Louis. Z pewnością byli zdolni do wielkich poświęceń dla Zayna, dlatego dzisiaj byli gotowi zrobić coś, czego sam Malik nigdy nie potrafił. Pokonać Ronnie.

Jakkolwiek to brzmiało, chłopcy po prostu chcieli dowiedzieć się prawdy. W końcu mówi się, że owa prawda potrafi wyzwolić. Dlatego, jeśli miała uratować ich przyjaciela, byli w stanie zrobić naprawdę wiele.

Przeszli za Ronnie do mieszkania, znajdującego się na drugim piętrze, nie odzywając się ani jednym słowem. Być może dlatego, że każde z nich chciało się mentalnie przygotować na to, co ma nadejść. Jakby nie patrzeć, Liam i Louis pojawili się pod blokiem Scott bez żadnego konkretnego planu. Z pewnością chcieli dobrze rozegrać tę rozmowę, ale żadne sensowne rozwiązanie nie przychodziło im do głowy.

- Napijecie się herbaty? – zapytała Ronnie. Była cicha, nieśmiała i w żadnym razie nie przypominała dziewczyny, jaką zapamiętali. Czy naprawdę jeden miesiąc mógł ją tak zmienić?

Odpowiedziała jej cisza, która była aż nadto wymowna.

- W porządku – powiedziała po chwili. – Przynajmniej usiądźcie – zaproponowała, momentalnie sama zajmując miejsce na fotelu, pozostawiając chłopcom kanapę.

Znajdowali się w niewielkim dwupokojowym mieszkanku, które bez wątpienia błagało się o remont. Meble były stare, choć solidne, ściany ponure. Wnętrze z pewnością nie odzwierciedlało osobowości Ronnie. Ale co ważniejsze, chłopcy zauważyli coś znaczącego. Na niewielkim stoliku, pośród sterty różnych kartek i innych drobiazgów leżało jedno zdjęcie, przedstawiające nikogo innego, jak Zayna Malika. Oczywiście, chłopcy udali, że nie zauważyli tego bardzo znaczącego szczegółu i po prostu zasiadali na kanapie.

Liam spojrzał odważnie na pannę Scott, jakby próbując się dowiedzieć, co rudowłosa ukrywa, jednak żadne sensowne wytłumaczenie nie przychodziło mu na myśl. Musiał więc rozegrać to w zupełnie inny sposób. Zadziałał pod wpływem pewnego impulsu.

- Ronnie – zwrócił się do niej ciepło. – My już o wszystkim wiemy.

W tym samym momencie drzwi mieszkania się otworzyły, a chwilę później odezwał się męski głos.

- Wróciłem!

Liam, co prawda, już sam widział Ronnie na ulicy w towarzystwie innego mężczyzny, jednak nie spodziewał się, że ten facet może z nią mieszkać. Do tej pory próbował wyrzucić z głowy jakiekolwiek podejrzenia i spojrzeć na tę sprawę z odpowiednim dystansem. Teraz widział już tylko jedno wyjaśnienie i w duchu przyznał Zaynowi racje za jego niedawne zachowanie. Jeszcze godzinę temu, był gotów błagać Zayna, by spojrzał na to inaczej, by nie zakładał najgorszego, jednak teraz robił dokładnie to samo co Malik.

Sekundę później w progu niewielkiego pokoju stanął średniego wzrostu mężczyzna. Okulary korekcyjne, ciemne włosy, koszula zapięta na ostatni guzik i nieśmiałe, nieco speszone spojrzenie, które szybko zamieniło się w trochę bardziej bojowe. Z pewnością ten chłopak był istnym przeciwieństwem Zayna. W niczym nie przypominał Malika, ale być może o to właśnie dziewczynie chodziło. Stojący w progu facet był odzwierciedleniem typowego filmowego kujona, który pragnie spotykać się z najpiękniejszą i najpopularniejszą dziewczyną w szkole. Tyle, że to nie był cholerny film i nawet jeśli ten człowiek na pierwszy rzut oka nie miał szans u dziewczyny takiej jak Ronnie, rzeczywistość prezentowała się zupełnie inaczej.

Scott uniosła się z fotela, spoglądając na przybyłego nieodgadnionym wzrokiem.

- Max – powiedziała cicho, po czym gwałtownie odwróciła się do Tomlinsona i Payne’a, którzy również podnieśli się z kanapy – poznaj proszę moich przyjaciół. To Louis i Liam. Wpadłam na nich przed blokiem.

Max uśmiechnął się, jednak nie był to szczery uśmiech. Zdawało się, że chce jedynie sprawić nim przyjemność Ronnie, która wyczekuje jakiejkolwiek reakcji z jego strony.

- Liam, Lou, to mój… przyjaciel Max.

Żaden z nich się nie poruszył. Payne i Tomlinson z pewnością nie zamierzali podawać temu facetowi ręki. Jakby potem spojrzeli Malikowi w oczy? Pozostając więc wierni swojemu przyjacielowi, stali w miejscu, mierząc nowoprzybyłego ostrym, może nawet nieco ostrzegawczym spojrzeniem.

- To mieszkanie Maxa – wytłumaczyła Ronnie, chociaż nikt nie zadał żadnego pytania.

Liam prychnął. Miał już dość.

- Ronnie, do cholery. Odłóż te wszystkie bzdury na bok. Powiedziałem ci, dlaczego tu jesteśmy, wiec wyjaśnijmy to sobie od razu. O wszystkim wiemy, więc przestań się zgrywać i powiedz nam, po co ten cały teatrzyk.

Liam nie miał pojęcia, jakim cudem te słowa przyszły mu na język. Co więcej, nie wiedział, dlaczego udaje przed dziewczyną świetnie poinformowanego obywatela. W końcu Payne nie miał bladego pojęcia o czym mówi, ani tym bardziej, nie miał najmniejszego pomysłu na wytłumaczenie tego, co się wokół niego dzieje.

Nim jednak Ronnie zdążyła zareagować, wyręczył ją Max, który szybko doskoczył do dziewczyny. Wyglądało na to, że ma zamiar ją bronić przed oskarżycielskim tonem przyjaciela.

- Nic nie wiecie!

Tym razem Louis wydobył z siebie prychnięcie. Zachowanie tego, zupełnie nieznanego mu mężczyzny, działało Tomlinsonowi na nerwy. Chociaż Lou nie był osobą, którą da się szybko wyprowadzić z równowagi, nijaki Max świetnie radził sobie z wyzwaniem.

Okularnik spojrzał na zebranych, jakby właśnie zrozumiał coś niewiarygodnie skomplikowanego.

- Mówiłem ci! – burknął w stronę Ronnie. – Wiedziałem, że Loczuś nie będzie potrafił trzymać gęby na kłódkę.

Czar prysł. Ani Liam, ani Louis nie potrafili utrzymać nerwów na wodzy. I zapewne nikogo nie zdziwi fakt, że wiele wspólnego miało z tym słowo „loczuś”. Zapewne w Londynie jest mnóstwo osób z kręconymi włosami, jednak w tym momencie przychodziła im na myśl tylko jedna osoba.

Co, do diabła, ma z tym wspólnego Harry?

Widocznie miny chłopaków wystarczyły, by Ronnie domyśliła się prawdy.

- Wy nic nie wiecie – powiedziała szeptem, jakby tak naprawdę mówiła do siebie. Usłyszeli ją jednak wszyscy.  Jasno i wyraźnie.

Liam wzruszył ramionami, przyznając się do winy.

- Ronnie, wiesz przecież, że możesz nam powiedzieć prawdę.  

Panna Scott jednak nie wydusiła z siebie ani jednego słowa. Schowała twarz w dłoniach, próbując zdusić w sobie narastające emocje.

- Chyba czas na was – odezwał się Max, sugerując chłopakom opuszczenie mieszkania. Ci jednak pozostali niewzruszeni, zupełnie ignorując jego obecność i jakiekolwiek słowa.

- Ronnie – powiedział cicho Louis, mając nadzieję, że uda mu się jakoś zachęcić dziewczynę do zwierzeń.

Panna Scott odchyliła głowę do tyłu i po odczekaniu chwili ponownie spojrzała na swoich przyjaciół.

- Max ma rację. Powinniście już iść.

Lou zrobił krok do przodu, patrząc dziewczynie prosto w oczy. Bez wątpienia nie miał zamiaru tak łatwo odpuścić. Skoro już tu byli, mogli przynajmniej się czegoś dowiedzieć.

- Dopóki nie powiesz nam co jest grane, nigdzie nie idziemy.

Ronnie westchnęła.

Spojrzała na nich wzrokiem przepełnionym bólem. Oczy miała zeszklone, jednak mimo to, nie dała za wygraną.

- Naprawdę nie widzicie? Już go nie kocham. Mam nowe życie – oznajmiła, spoglądając w stronę Maxa i tym samym sugerując, z kim to nowe życie dzieli.

Liam pokiwał głową, po czym przeszedł przez pokój, podchodząc do stolika, na którym wcześniej zauważył zdjęcie Zayna. Wziął je do ręki i pokazał Louisowi, niby od niechcenia.

- Ładne, co? – zapytał beztrosko, po czym zrobił coś, czego żadne z nich nie mogło przewidzieć.

Przedarł zdjęcie na pół, rzucając je na podłogę, a następnie zwrócił się do Ronnie:

- W takim razie już nie będzie ci potrzebne, prawda?

Ronnie zacisnęła wargi, nie udzielając żadnej odpowiedzi. W końcu, co mogła powiedzieć?

Payne skinął głową na swojego przyjaciela, po czym przeszedł przez pomieszczenie, kierując się w stronę drzwi. Nie miał dziewczynie nic więcej do powiedzenia. Był przekonany, że ta nie udzieli im żadnej sensownej odpowiedzi. Pozostawała im więc jeszcze jedna możliwość, punkt zaczepienia.

- Dzwoń do Harrego – zarządził Liam, gdy tylko zamknęli za sobą drzwi. – Zajmij linię dopóki do niego nie dojedziemy. Ronnie nie może się z nim skontaktować przed nami, bo wszystko szlag trafi.