Rozdział 6 - You stole my heart with just one look

      Może Zaynowi wystarczyło to, co zobaczył, jednak Liam był do tego zupełnie inaczej ustosunkowany. Po części dlatego, że nie mógł uwierzyć własnym oczom. Wprawdzie nigdy wcześniej nie analizował tego, z jakich powodów Ronnie nagle zostawiła Zayna, jednak nigdy by nie przypuszczał, że ma z tym coś wspólnego inny mężczyzna. Wydawało się, że to nie w stylu dziewczyny. Być może uważał tak, ponieważ Ronnie wydawała się być ślepo zapatrzona w Malika. Jakby nie widziała poza nim świata.

Zayna i rudowłosą łączył ten rodzaj miłości, którego nie da się wyrzucić z pamięci. Byli młodzi, pełni pasji i zakochani bez pamięci. Może i nie była to ich pierwsza miłość w życiu, jednak wydawało się, że pozostanie tą ostatnią. Kochali się. Każdy to widział i z pewnością nikt nie miał zamiaru temu zaprzeczać.  

Malik był bardzo opiekuńczy względem swojej dziewczyny. Traktował ją jak największy skarb i bezwątpienia dawał jej to odczuć. Nawet będąc na drugim krańcu świata, nie zapominał o niej. Liam nigdy by nie przypuszczał, że jego przyjaciel będzie kiedykolwiek potrafił zaangażować się tak w jakiś związek. W końcu dobrze znał Zayna, więc nie mógł być pewny, czy komuś uda się przebić przez jego pancerz, który został utkany arogancją i protekcjonalnością.

Ronnie natomiast z pewnością nie pozwalała Zaynowi się nudzić. Scott była pełna życia, dobrej energii, którą chciała zarażać wszystkich wokół. Zajmowała się kilkoma rzeczami na raz. Można powiedzieć, że była przeciwieństwem Zayna, który lubił zamknąć się w pokoju, by rozmyślać, albo po prostu pójść spać i odpocząć od tego wszystkiego. W życiu Ronnie nie było czasu na długie drzemki, gdyż uważała, że jest milion rzeczy, których jeszcze nie widziała, a życie jest zbyt krótkie, by mogła nie skorzystać z danej okazji. Postawiła sobie za cel, by otworzyć Zaynowi oczy i pokazać mu, jak wiele traci, gdy nie rozgląda się wokół siebie, a zamiast tego skupia się tylko i wyłącznie na sprawach dotyczących jego samego i najbliższej rodziny. Dziewczyna niejednokrotnie przedstawiała Malikowi swoje szalone, a czasem nawet głupowate pomysły, z taką pasją, że trudno było mu odmówić. Scott zachowywała się chwilami, jak małe dziecko, które pragnie wszystko zobaczyć i uzyskać odpowiedzi na najróżniejsze pytania. Ale być może właśnie to tak bardzo przyciągało Zayna? W końcu przy niej czuł, że żyje. Nadawała jego życiu tempa i otwierała setki drzwi, o których istnieniu nie miał pojęcia. Miała w sobie mnóstwo światła, a przebywanie obok niej wydawało się być wyróżnieniem.

Kochali się. Szalenie, niepowtarzalnie, głęboko. Ich miłość była inna. Świeża i piękna. I wydawało się, że nie potrafią bez siebie żyć. Co więc się zmieniło? Co pękło?

Liam rozejrzał się po salonie Zayna, jakby szukając wytłumaczenia na wszystkie pytania, które w tym momencie huczały w jego głowie. Nie uzyskał jednak żadnej odpowiedzi. Co więcej, gdy tylko spojrzał na swojego przyjaciela, rozmawiającego właśnie przez telefon, pojawiło się kilka następnych. Mogłoby się zdawać, że Malik pozbył się smutku, a przygnębienie zniknęło z jego twarzy, jakby w końcu zebrał się w sobie i postanowił powrócić do żywych. Albo nawet całkowicie zapomnieć o Ronnie. Payne jednak zauważył coś bardziej znaczącego. Powrócił arogancki i protekcjonalny Zayn i zamknął wszystkie drzwi, które niegdyś otworzyła panna Scott.

Malik odłożył telefon i spojrzał wyczekująco na swojego przyjaciela.

- O czym to rozmawialiśmy?

Liam zmarszczył brwi, nieco zdezorientowany.

- Mówiliśmy o Ronnie.

Zayn wzruszył ramionami.

- Co z nią?

Liam zawsze marzył o tym, żeby mieć brata. Tak się złożyło, iż teraz miał pięciu. A jak wiadomo, kiedy nasi bliscy robią coś naprawdę głupiego, trudno jest nam stać z boku i jedynie się przyglądać. W tym momencie, na przykład, Payne miał wielką ochotę podejść do Malika i nim potrząsnąć.

- Zayn, nie sądzisz, że mimo wszystko powinieneś z nią porozmawiać?

Mulat przeszedł przez pokój, by usiąść na skórzanej kanapie. Złapał za jednego z leżących pilotów i włączył telewizor.

- Po co? – odpowiedział dopiero po chwili, ale to pytanie całkowicie zakończyło ich rozmowę.

Sytuacja się odwróciła. Do tej pory to Liam prosił Zayna, by zaniechał jakichkolwiek prób i zostawił Ronnie w świętym spokoju. W końcu, jeśli dziewczyna nie chce mieć z Malikiem nic wspólnego, po co ją zadręczać? Teraz jednak nie był pewien, czy miał rację. W każdym razie, na chwilę obecną sytuacja nie wydawała mu się wcale tak jasna, jak kiedyś.

Payne jeszcze raz spojrzał na swojego przyjaciela, który wydawał się zupełnie nie zainteresowany dalszą rozmową. Widocznie bardziej pasjonujące dla Zayna było oglądanie jakiejś powtórki brazylijskiej telenoweli.

Liam pokręcił głową, mówiąc coś niezrozumiałego pod nosem, po czym bez pożegnania opuścił apartament mulata. Kochał tego chłopaka i z pewnością nie miał zamiaru się z nim kłócić, gdyż ingerencja w prywatne sprawy Malika wydawała się nie na miejscu. A przynajmniej, nie na miejscu była jakakolwiek próba zmiany jego decyzji. Zupełnie inna sprawa, co Liam miał zamiar zrobić poza wzrokiem przyjaciela.

Gdy tylko Payne opuścił mieszkanie, Zayn oderwał wzrok od telewizora. Oparł łokcie na swoich udach i przetarł twarz dłońmi. Nie tak wyobrażał sobie dzień spotkania Ronnie. Z pewnością nie tak. To jednak sprawiło, iż zrozumiał, że przez cały ten czas żył złudzeniem. W końcu otworzył oczy i dostrzegł rzeczywistość.

Niespodziewanie uderzyła go pewna myśl – co, gdybym nigdy jej nie spotkał? Jakby teraz wyglądało moje życie?

~*~

Payne w zniecierpliwieniu oczekiwał przyjazdu Louisa. Wprawdzie wysłał mu jedynie smsa, więc nie mógł być pewny, czy chłopak go odczytał. Zdał sobie jednak z tego sprawę dopiero w momencie, gdy dotarł na miejsce. Jednak, gdy tylko wyjął telefon z kieszeni, by upewnić się, czy Lou aby na pewno dostał jego wiadomość, tuż obok zaparkował dobrze mu znany samochód.

- Co się stało? – zapytał Tomlinson, wysiadając z samochodu i rozglądając się po okolicy. Znajdowali się dokładnie na tej samej ulicy, gdzie ostatnio Zayn czatował na Ronnie, mając nadzieję, że ją spotka.

- Widział ją – odpowiedział Liam, gdy tylko stanęli obok siebie.

 Louis momentalnie otworzył szerzej oczy, a na jego ustach zaczął pojawiać się uśmiech. Tomlinson jednak szybko się zorientował, że słowa Liama w tym wypadku nie oznaczają nic dobrego.

- Ale?

- Była z innym facetem.

Najwyraźniej nie tylko Payne uznawał to za dziwne, gdyż Louis momentalnie się skrzywił. Sam fakt, że Ronnie przebywała z innymi mężczyznami nikogo nie dziwił. W końcu przyjaźniła się z chłopakami, a z najbliższymi przyjaciółmi Zayna szybko złapała dobry kontakt. Dla przykładu, wydawała się tworzyć z Harrym doskonale zgrany zespół. Oboje wpadali na równie głupkowate pomysły. Tak więc tu chodziło raczej o to, iż trudno było sobie wyobrazić, że dla rudowłosej może istnieć ktoś poza Zaynem w tej mniej platonicznej możliwości.

Louis zassał powietrze, krzywiąc się jeszcze bardziej.

- Gdzie oni teraz są?

Najwyraźniej Tomlinson pomyślał tylko o jednej wersji wydarzeń. Dla Louisa było jasne, że Zayn mógł zareagować tylko w pewien bardzo konkretny sposób. A mianowicie sprać tamtego faceta na miazgę. Tak, to było zdecydowanie w stylu Malika.

- Zayn jest u siebie. Ronnie? Nie mam pojęcia.

Lou zmarszczył brwi, nie do końca rozumiejąc. Spojrzał na Payne pytająco, próbując wyciągnąć z tego wszystkiego jakieś detale, które pomogłyby mu złożyć to wszystko w całość.

- Po prostu odjechał – wyjaśnił Liam.

Nic więcej nie trzeba było dodawać. Tomlinson zrozumiał od razu.

- Mam rozumieć, że przejąłeś pałeczkę i masz zamiar ją odnaleźć?

Liam wzruszył ramionami.

- Stary, tu nic się nie składa w całość. Zresztą, mówimy o Ronnie. Ta dziewczyna jest szczera do bólu, więc dlaczego po prostu nie powiedziała tego Zaynowi w twarz? Nie wiem jak ty, ale ja nie mam zamiaru tego tak zostawić.

Louis już otwierał usta, żeby coś odpowiedzieć, jednak niespodziewanie zastygł, jakby właśnie zobaczył ducha. Do diabła, właśnie tak się czuł. Na szczęście, szybko się pozbierał. Wciągnął szybko na głowę kaptur swojej szarej bluzy i lekko wyjrzał zza Liama.

- Ani drgnij, zrozumiano? – powiedział szeptem.

Payne miał wielką ochotę się odwrócić. Zresztą, na pewno niejednokrotnie każdy z nas był w sytuacji, kiedy ktoś mówi, byśmy się nie odwracali, a my momentalnie spoglądamy w tył. I zapewne tak by się stało, gdyby Tomlinson nie przytrzymał Liama w miejscu.

- Jest po drugiej stronie ulicy – powiedział szeptem, z powagą wypisaną na twarzy.

Nie musiał mówić, o kogo chodzi, gdyż Payne od razu zrozumiał przekaz.

Liam miał mu już zarzuć głupie żarty, gdy nagle uderzyła go powaga tej sytuacji. Przez ostatnie chwile pragnął tego tak bardzo, że był gotów czatować na dziewczynę dłużej niż Malik, aż tu nagle, zupełnie niespodziewanie dziewczyna przechodzi tuż obok.

- Na co czekamy? – zapytał surowo Liam. – Musimy z nią porozmawiać!

Lou przewrócił oczyma.

- Może lepiej zobaczmy dokąd idzie?

Louis przez większość czasu stroił sobie ze wszystkich żarty, jednak kiedy przychodziło, co do czego, potrafił trzeźwo spojrzeć na sytuację. Tak, zdecydowanie to trzeba było mu przyznać.

Liam odwrócił się po chwili, dyskretnie spoglądając w stronę dziewczyny. Ronnie znajdowała się po drugiej stronie ulicy. Wolnym krokiem podążała przed siebie, ubrana w szare dresy oraz czarną czapkę i tego samego koloru szalik. Nie rozglądała się na boki, szła przed siebie, skupiona na swoim celu podróży.

  Po chwili zwłoki chłopcy ruszyli za nią, trzymając się w bezpiecznej odległości, w razie gdyby Ronnie postanowiła się odwrócić. Szli za nią zaledwie jedną przecznicę, gdy zorientowali się, że dziewczyna skręca w stronę kilkupiętrowego boku.

Nie musieli tego konsultować, zadziałali jednomyślnie.

Zerwali się gwałtownie i szybko podbiegli do dziewczyny. Zatrzymali się tuż przy niej, tym samym sprawiając, że zastygła z kluczami w ręku i jakby od niechcenia odwróciła się w ich stronę.

Momentalnie zbladła. Wydawała się być bardzo przestraszona.

- Co wy?... – zapytała zdezorientowana. Zamiast jednak skupić się na dwójce przybyszów, zaczęła rozglądać się dalej, jakby szukała kogoś jeszcze.

- Nie przyszła góra do Mahometa, przyszedł Mahomet do góry – odpowiedział spokojnie Louis. W tym momencie w niczym nie przypominał tego wszystkim znanego wesołka.

- Jeśli myślisz, że pójdzie ci z nami łatwo, jesteś w wielkim błędzie, Scott. Czy chcesz, czy nie, musisz z nami porozmawiać – dodał Liam, nie mając zamiaru tak łatwo odpuścić.

Przez moment zdawało się, że Ronnie szuka drogi ucieczki. Najwyraźniej jednak zorientowała się, że takowa nie istnieje. Podeszła do drzwi prowadzących do klatki schodowej, po czym otworzyła je za pomocą klucza. Po chwili przemówiła cichym, bardzo spokojnym głosem:

- Wejdźcie do środka.