Rozdział 4 - I'm in love with you and all these little things...

Zayn zaparkował samochód na poboczu, czując na sobie pytające spojrzenia chłopaków. Obok niego siedział Niall, a z tyłu Liam. Malik próbował udawać, że nie był zawiedziony, kiedy pod budynkiem, w którym mieszkał dostrzegł jedynie dwójkę z jego przyjaciół. Starał się nawet przybrać luzacki ton głosu, kiedy zapytał, co z Harrym i Louisem.

- Byli tu – odpowiedział mu wtedy Niall. – Ale dostaliśmy telefon od Paula. Dzwonili z wytwórni i koniecznie chcieli z nami porozmawiać. Udało nam się jedynie wynegocjować, że tylko część z nas zjawi się na spotkaniu.

Przynajmniej mieli dobre wytłumaczenie. I jakby nie było, Malik był wdzięczny, że nie musiał zajmować się teraz sprawami związanym z wydaniem nowej płyty, bo zastąpili go chłopcy.

Zayn rozejrzał się po okolicy, upewniają się, czy aby na pewno znajdują się w dobrym miejscu. Szybko uświadomił sobie jednak, że nie ma możliwości, by zaparkował na złej ulicy. Dokładnie pamiętał otaczające go sklepy, budynki. Nawet chodnik w tym miejscu wydawał się inny, co było przecież kompletnym nonsensem.

- Zayn? – zapytał zmieszany Horan. – Gdzie my właściwie jesteśmy?

Malik przełknął ślinę, rozejrzał się jeszcze raz po okolicy, by ze stoickim spokojem móc odpowiedzieć:

- To tutaj wczoraj widziałem Ronnie.

Niall odwrócił się do Liam’a, marszcząc brwi. Chłopak zdawał się zupełnie nic nie rozumieć.

- Czyli?...

- Skoro była tu wczoraj, równie dobrze może pojawić się tu i dzisiaj.

Liam westchnął, martwiąc się naiwnością swojego przyjaciela. Widział, jak bardzo Malik rozpaczał nad utratą swojej dziewczyny, jednak mimo wszystko trudno mu było zrozumieć tą całą sytuację. Zastanawiał się, dlaczego Zayn po prostu nie może odpuścić i poczekać, aż pewnego dnia, nawet jeśli miałoby minąć kilka miesięcy, spojrzy na tę sprawę z dystansem i być może wtedy zrozumie, co tak naprawdę poszło nie tak.

- Zayn… - powiedział spokojnie Payne.

- Nawet nie zaczynaj! – warknął Malik, spodziewając się, że jego przyjaciel szykuje się do wygłoszenia jakiejś marnej, w niczym mu nie pomagającej przemowy o tym, że podobnymi sposobami nic nie wskóra, a jedynie jeszcze bardziej pogrąży się w cierpieniu i tęsknocie za ukochaną. Znał te brednie na pamięć.

- Wy nic nie rozumiecie – prychnął uderzając dłonią w kierownicę. – Nie macie pojęcia o tym, że każdego cholernego ranka budzę się i spoglądam na jej stronę łóżka. Jak to cholernie boli, bo pierwszą rzeczą, jaką muszę zrobić by rozpocząć dzień to zobaczyć jej twarz. Nie mam już siły. Czuję się nawet jakbym nie miał przyjaciół, bo skoro nie ma już jej, to nie ma i mnie. Nie jestem nawet sobą.

- Zayn…

- Wiecie kiedy ostatnio czułem się tak naprawdę sobą? – kontynuował, nie potrafiąc powstrzymać wzbierających łez w oczach, zapewne nawet nie słyszał jak bardzo łamał mu się głos. – Kiedy tylko na mnie spojrzała. Od razu wszystko się zmieniało. Miała w sobie jakąś dziwną moc, sprawiania, że pragnąłem żyć. Śmiałem się, jak nigdy, bo nikt nie potrafił rozbawić mnie tak jak ona. A teraz jest mi cholernie smutno, bo nie potrafię śmiać się tak jak kiedyś. Po prostu nie potrafię. Czuję się, jakby ktoś zakpił z mojego życia.

Zayn wyjrzał przez szybę samochodu, starając się stłumić w sobie te wszystkie, narastające w nim emocje. Ale nie potrafił. Nie tym razem. Po raz pierwszy od miesiąca naprawdę otworzył się przed kimś mu bliskim. Od czasu, gdy Ronnie go zostawiła nie potrafił nikomu wyjaśnić, co się z nim dzieje, ani mówić o jakichkolwiek uczuciach.

- To jakby ktoś kopał cię w brzuch – zaczął, próbując zobrazować to chłopakom w nieco inny sposób, mając nadzieję, że będą potrafili zrozumieć. – Albo, jakby serce przestało bić. To najgorszy koszmar. Sen, w którym spadasz, ale choć próbujesz nie możesz się obudzić. Nikomu już nie potrafisz zaufać. Ale jest jedna korzyść w tym wszystkim. Wiem, że nikt już tak bardzo nie złamie mojego serca, jak zrobiła to Ronnie.

Długa chwila ciszy, która powinna wydawać się niezwykle męcząca i krępująca, była momentem na to, by słowa Malika naprawdę dotarły do chłopaków. Liam żałował jedynie, iż nie ma z nimi Louisa i Harrego, którzy również dzięki tej krótkiej rozmowie naprawdę zrozumieliby, co czuje ich przyjaciel.

- Nie wiem, jak ty Liam, ale ja mam zamiar siedzieć w tym samochodzie dopóki ta dziewczyna nie przejdzie obok. Choćby dlatego, że mam ochotę skopać jej tyłek – powiedział Niall, rozsiadając się wygodniej na fotelu.

Nagle jednak spojrzał zmieszany, może nawet nieco przestraszony, na Zayna.

- Znaczy się, nie chcę jej uderzyć. Przez skopanie jej tyłka mam na myśli, oczywiście, przemówienie jej do rozsądku licznymi argumentami. Słownie, rzecz jasna. Słownie.

Malik zaśmiał się cicho, kręcąc głową z udawaną dezaprobatą.

- Wygląda na to, panowie, że szykuje nam się miłe popołudnie w męskim gronie. Miejcie oczy szeroko otwarte, bo być może ta dziewczyna gdzieś tu jest – oznajmił Liam, nie chcąc nawet myśleć, jak długo Zayn jest skłonny tu siedzieć. W końcu Ronnie mogła zupełnie przypadkowo przechodzić tą ulicą, a następna taka okazja może się trafić nawet za rok. Jednak, jeśli to miało w jakimś stopniu pomóc Malikowi, był gotów się poświęcić.

Zayn wciąż pozostawał wpatrzony w przednią szybę samochodu, nie zwracając już nawet najmniejszej uwagi na swoich przyjaciół. Teraz w głowie miał już jedynie wizję spotkania z Ronnie. Zastanawiał się, co jej powie i przede wszystkim czy uda mu się nakłonić dziewczynę do powrotu. Nie miał zamiaru opowiadać o swoich planach chłopakom, bo wiedział, że od razu skrytykowaliby jego postępowanie. Być może dla nich Ronnie była już tylko i wyłącznie dziewczyną, która złamała ich przyjacielowi serce. Tyle, że Zayn nie chciał, by tak o niej myśleli. Nie chciał również by Ronnie została w jakikolwiek sposób zapomniana.

Na początku tego okropnego miesiąca próbował sobie wmówić, że potrafi żyć bez niej, jednak nic bardziej mylnego. Każdego dnia widział miliony małych rzeczy, które mu ją przypominały. Nawet zwykłe spojrzenie na swoje dłonie wystarczyło, by zatęsknił za jej dotykiem, za wspomnieniem tego, jak idealnie do siebie pasowali. Nawet zwykła poranna kawa, sprawiała, że wracał pamięcią do wspólnych śniadań. Każde z nich pracowało, dlatego poranki były najlepszym momentem, by spokojnie porozmawiać. A teraz Zaynowi brakowało tych rozmów. Tęsknił nawet za jej rzeczami, porozrzucanymi w łazience.

Uwielbiał to, że kiedyś miał ją w swoim życiu. Niezmiernie cieszył go fakt, że każdej nocy mógł widywać taką kobietę, jak Ronnie w swojej mieszkaniu, mieć kogoś, do kogo można wracać zamiast do pustego domu. Nigdy wcześniej nie chciał dziewczyny na stałe. Lubił swoje życie, takim, jakie było – bez żadnych zobowiązań. Ale wtedy pojawiła się Ronnie i to, co kiedyś mu się wydawało odpowiednie, nagle przestało mieć znaczenie. Wszystko się zmieniło.

Kochał jej kremową skórę, rude włosy i piegi. Tak, mógł godzinami wpatrywać się w jej twarz. Błysk w jej brązowych oczach nigdy nie słabł. Uwielbiał czuć ją obok siebie w łóżku. Do diabła, lubił budzić się obok niej. Jednak to wszystko się skończyło. A on znalazł się w ślepym zaułku i nie potrafił odnaleźć drogi powrotnej.

Od momentu, kiedy ją poznał, jego świat zatrząsł się w posadach, jakby byli bohaterami typowego romansu. Pojawiła się Ronnie, wnosząc powiew świeżości, którego tak desperacko potrzebował. A teraz nie chciał już wracać do pustki, jaka gościła wcześniej w jego życiu.

[ Rok wcześniej ]

Ronnie była dziewczyną pełną życia i dobrej energii. Nie lubiła marnować czasu na bzdury, nie wnoszące nic ciekawego do jej życiorysu. Była typem dziewczyny, która lubi być w kilku miejscach na raz. Ale co najważniejsze, mogła z ręką na sercu powiedzieć, że kochała swoje życie. Nie miała może szczególnie dobrze płatnej pracy (bo przecież ile można zarobić chodząc po ulicach w stroju kurczaka?), ale dawała sobie radę. Od czasu do czasu pomagała swojemu tacie, który był właścicielem zakładu samochodowego i dzięki temu również zarabiała dodatkowe pieniądze. Nie były to kokosy, ale te obie pensje wystarczyły, by mogła wynająć mieszkanie ze swoją najlepszą przyjaciółką Emily. Dziewczyny mieszkały skromnie, ale to z pewnością im nie przeszkadzało, bo tak czy siak, starały się brać z życia garściami.

Panna Scott nie była pewna, czy powinna przyjąć zaproszenie Zayna oraz jego przyjaciela Harrego i zjawić się na wspomnianej przez nich imprezie. Jednak miała bardzo cenne motto – „Żyj, bo potem będziesz żałować niewykorzystanych okazji”. Tak więc, gdy tylko pomyślała o tym jednym, bardzo cennym dla niej zdaniu, po prostu założyła pierwszą lepszą sukienkę oraz swoją czarną, skórzaną kurtkę i zaciągnęła Emily do znajomych nowo poznanego muzyka.

Gdy dotarły na miejsce impreza trwała w najlepsze. Korzystając z tego, że była to sobota, a więc następny dzień miały wolny, bez wahania złapały za drinki i przyłączyły się do zabawy. Nie trzeba było dużo, by szybko zgrać się z towarzystwem i zapoznać nowych ludzi. Dlatego, kilka godzin później (a raczej, kilka drinków później) Ronnie bawiła się w najlepsze.

Podobnie, jak Zayn, który gdy tylko zobaczył rudowłosą, momentalnie ożył i szybko przyłączył się do niej.

Cóż, tak już jest, że po alkoholu znacznie łatwiej nawiązuję się znajomości.

- Chodź, pokażę ci coś – pisnęła radośnie Ronnie, ciągnąc za sobą Zayna. Dziewczyna śmiała się w niebogłosy, choć zapewne sama nie do końca wiedziała, co ją tak bardzo rozbawiło. Ach, zdaję się, że alkohol.

Zayna również nie opuszczał dobry humor. I z pewnością nie opuszczała go również pewność siebie, bo chwilę później przyciągnął Ronnie do ściany, zupełnie zapominając o celu ich wyprawy.

Dotknął ustami jej warg i głęboko wsunął między nie swój język. Zatrzymał się, bez wątpienia czekając aż zaprotestuje, odepchnie go i ucieknie. Ale nie zrobiła tego. Wręcz przeciwnie, pogłębiła pocałunek. Niestety najwyraźniej tylko po to, by chwilę później go przerwać.

Odsunęła się od Zayna przerażona. Jej mina bez wątpienia mówiła, że nie tak to wszystko miało się potoczyć, że nic podobnego nie brała pod uwagę. Lub, co więcej, że chciała uniknąć tej sytuacji.

- Nie. Nie. Nie. I jeszcze raz nie – zaprotestowała szybko. - Nie spotykam się ze sławami. Doświadczenie mnie już wystarczająco nauczyło, że to jest złe. – Pomimo alkoholu, jaki w siebie wlała, udało jej się ułożyć w miarę składną wypowiedź.

- Z doświadczenia? A z kim się spotykałaś?- podchwycił Zayn, najwyraźniej nie mając zamiaru tak łatwo odpuścić.

Ronnie zamrugała gwałtownie powiekami, powtarzając sobie w myślach pytanie Zayna.

- No dobrze, z doświadczenia mojej przyjaciółki. Ale jesteśmy jak siostry, więc czuję, jakby to mi się przytrafiło.

Mało istotne, czy to, co mówiła miało jakiś głębszy sens, liczyło się tylko to, że Malik nie miał zamiaru słuchać jej głupich wymówek.

Pocałował ją w policzki, w nos, w usta. Wiedział już, że będzie mieć problem. Poważny problem. Ale to zdawało się w ogóle mu nie przeszkadzać. W tym momencie pragnął Ronnie i chyba to stało się jego oczkiem w głowie. Być może miało to coś wspólnego z jej odmową i w chwili gdy powiedziała „nie” on nakręcił się jeszcze bardziej? Nie mógł tego wykluczyć.

Ale jak miał nie ulec jej czarowi? Miała piękne oczy. Brązowe. Jednak nie potrafił przyrównać do niczego ich koloru. Jakby był jedyny w swoim rodzaju. I zawsze tak czujnie go obserwowała. Miała zniewalające spojrzenie. Była w tym jakaś dzikość, groza, niedostępność.

Miała wspaniałą, pełną dolną wargę, która aż się prosiła o pocałunki, chciał pochwycić ją zębami. Ale powstrzymał się.

- Zróbmy tak  – zaczął po chwili – zaproszę cię na randkę, a ty się zgodzisz. Ruszymy z naszą znajomością małymi kroczkami, a ja udowodnię ci, że twoja przyjaciółka miała po prostu pecha.

Ronnie ufnie przyległa do jego ciała, dając się ponieść chwili. Pocałowała go, dając mu tym samym przyzwolenie i jednocześnie zapominając, że ich znajomość miała ruszyć „małymi kroczkami”. Ale z pewnością później tego nie żałowała.