Rozdział 3 - I’m broken, do you hear me? 

„I mam taką nadzieję, że kiedyś przypadkiem bądź nie, zajrzysz w moje myśli, przeczytasz tą, pisaną pod wpływem nagromadzonych emocji, przepełnioną bólem, tęsknotą za czymś czego nie było, lecz istniało w moich marzeniach, że jeszcze się odezwiesz, i uświadomisz sobie że tylko Tobie potrafiłem zaufać, tylko Tobie dałem taką szansę, lecz tego nie zauważyłaś. A może nie chciałaś zauważyć? A ja głupi i naiwny ciągle wierzę w to, że się pojawisz na nowo w moim życiu. Błagam Cię, powiedz że mnie nienawidzisz, że jestem nikim, że nic dla Ciebie nie znaczę... będzie mi chyba lżej niż teraz, gdy znikasz bez słowa i nawet nie wiem, czy mogę mieć nadzieję, że jeszcze będziesz.”

Mówi się, że życie zawsze daje nam drugą szansę – nazywamy ją jutrem. Ale trzeba uważać, w końcu nie wiemy, która z nich jest ostatnia. Dlatego należy działać, bo owa szansa jest niczym lody – jeśli nie zjesz ich od razu, roztopią się. I Zayn doskonale o tym wiedział. Bierność w jego przypadku oznaczała pewną porażkę. Działanie było jedyną możliwością przetrwania, okazją na zrozumienie, co tak naprawdę wydarzyło się miesiąc temu. Mógł w końcu dowiedzieć się, jaki błąd popełnił. Należało tylko znaleźć Ronnie.

Przez ostatni miesiąc znacznie częściej odwiedzał rodzinny dom dziewczyny, niżeli to robił będąc z Ronnie. Oczywiście, teraz nie zawsze wchodził do środka. Zapewne i tak już jej rodzina przeklęła go za ciągłe pokazywanie się i dopytywanie, czy aby na pewno Veronica nie zjawiła się u nich. Czasem obserwował ich posesję ze swojego samochodu, parkując go kilka domów dalej, łudząc się, że pozostanie niezauważony. Wiedział, że jej tata i brat są zdolni zrobić dla niej wszystko, dlatego nie zdziwiłby się, gdyby na jej prośbę nie udzielali mu żadnych informacji. Była ich małą dziewczyną, więc zapewne skłamaliby dla niej nawet w sądzie pod przysięgą.

I tym razem Zayn nie od razu wysiadł ze swojego samochodu. Obserwował rodzinny dom dziewczyny, zastanawiając się, czy może ją tutaj spotkać. Marzył o tym. Marzył o tym tak samo, jak w każdy inny dzień ostatniego miesiąca, tylko teraz szansa na to wydawała się większa. W końcu już raz gdzieś ją spotkał, dlaczego miałoby się to nie powtórzyć?

Zaledwie po kilku minutach nie wytrzymał już tego bezczynnego siedzenia. Dziś był pełen dobrej nadziei, wiary, że może się udać i nie miał zamiaru zwlekać już ani chwili dłużej.

Stanął przed drzwiami wejściowymi, momentalnie naciskając dzwonek. Po chwili ponowił tę czynność, obawiając się, że może uprzednio zrobił to za krótko i nikt nie usłyszał.

- Idę! – Rozległ się dobrze znany Malikowi głos brata Ronnie.

Logan miał dwadzieścia sześć lat, czyli pięć lat więcej niż młoda panna Scott. Był dość silnym mężczyzną i pracował razem z ojcem w warsztacie samochodowym. Wzbudzał respekt, jak i również ogromne zaufanie. Nie od razu jednak Zayn zaprzyjaźnił się z chłopakiem. Minęło trochę czasu nim Logan zaakceptował, że wokół jego młodszej siostrzyczki kręci się jakiś mężczyzna. Jeszcze gorzej poszło z ojcem dziewczyny, który na każdą czułość, jaką Zayn obdarzał Ronnie patrzył z pewnym niezadowoleniem.

Drzwi się otworzyły.

- Zayn?...

Zabawne, że Logan po tylu najściach ze strony Zayna wydawał się zaskoczony, że może go jeszcze zobaczyć. Być może chłopak uważał, że po miesiącu Malik znudzi się całą sytuacją i  w końcu ruszy dalej.

- Omińmy te wszelkie grzeczności i po prostu mi powiedz, czy widziałeś się z nią ostatnio – powiedział od razu, nie mając zamiaru owijać w bawełnę. Już nie.

- Umówiliśmy się przecież, że jak tylko się odezwie, dam ci znać – wyjaśnił chłopak, opierając się o framugę drzwi. – Zayn, nic się nie zmieniło.

- Czyli nie rozmawiałeś z nią?

- Nie. – Logan odpowiedział zaledwie po krótkiej chwili wahania, jednak to wystarczyło, by Zayn nabrał podejrzeń.

- Głowno prawda.

Scott westchnął przeciągle.

- Nie wiem czego ode mnie oczekujesz, Zayn.

Malik odchylił głowę do tyłu i zaśmiał się cicho.

- Przychodzę do ciebie niemalże każdego cholernego dnia, a ty za każdym razem zostawiasz mnie z niczym. Myślisz, że choć przez sekundę ci uwierzyłem? Przez cały ten czas mam tylko cholerną nadzieję, że w końcu się złamiesz i powiesz mi prawdę. Wiesz co ta niewiedza ze mną robi?

- W końcu się pozbierasz – powiedział Logan, w pełni w to wierząc.

- Tak ci powiedziała Ronnie? Zakładam, że uraczyła cię wieloma podobnymi bzdurami.

- Uważaj na słowa – warknął Scott, gwałtownie unosząc wskazujący palec w ostrzegawczym geście. – Zaraz powiesz coś, czego będziesz żałował.

Zayn prychnął.

- Popierasz to co robi? – zapytał mulat, dokładnie przyglądając się swojemu rozmówcy.

Z łatwością można było dostrzec zmieszanie na twarzy Logana. Chłopak naprawdę wydawał się zastanawiać nad postawionym przez Zayna pytaniem.

- Jestem jej bratem. Jeśli myślisz, że nagle o tym zapomnę, mylisz się. To jej decyzja, Zayn i nie mam zamiaru w to ingerować.

Rozmawiał z nią - przynajmniej ta kwestia była jasna. I to zapewne nie jeden raz. Pewnie byli w stałym kontakcie i Logan doskonale wiedział, co dzieje się w jej życiu. Przez cały czas raczył Zayna kłamstwami. Dawał mu złudne nadzieje, udając, że jest po jego stronie. Był bezwzględny. Nawet teraz nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo bolało to Zayna i jak bardzo czuł się przez chłopaka - którego dotąd uważał za swojego przyjaciela – oszukany.

Zayn zadziałał szybko, wymierzając Loganowi cios pięścią w twarz. Piękny, czysty prawy sierpowy.

Malik był zdezorientowany. Z jednej strony był wściekły, że Scott go oszukał, jednak mimo wszystko, cieszył się, że po ich zerwaniu Ronnie ma kogoś, komu może zaufać.

Logan, zachwiał się, łapiąc odruchowo za twarz. Nie miał jednak zamiaru się bronić. Najwyraźniej zdawał sobie sprawę, na co zasłużył.

- W takim razie przekaż jej, że nie mam zamiaru odpuścić – powiedział Zayn ostro. - Niech Ronnie lepiej zbierze się na odwagę i powie mi prosto w oczy, co do cholery zrobiłem źle.

Na chwilę Zayn zapomniał o tym, jak bardzo jest pogrążony w cierpieniu, przeraźliwym bólu, który dotyka go prosto w serce, łamiąc je za każdym razem na drobniejsze kawałki, gdy tylko słyszy imię dziewczyny. Teraz czuł tylko i wyłącznie złość. Przenikała przez każdy cal jego ciała. Miał ochotę krzyczeć. A już z pewnością iść gdzieś, by się wyżyć. W tym momencie worek treningowy byłby mile widziany.

Zayn odwrócił się i zrobił pierwszy krok w stronę swojego samochodu, jednak jeszcze na chwilę przystanął.

- A, i przekaż swojemu tacie pozdrowienia.

Zayn stał na środku chodnika uśmiechając się szeroko. Lada moment miał skłamać, mówiąc jedno z najbardziej oklepanych kłamstw, jednak miał gdzieś fakt, jak banalnie to wszystko zabrzmi. Spędził całe popołudnie szukając żółtego kurczaka na ulicach Londynu. Co więcej, poprosił o pomoc Harrego i mógł być pewien, że nadejdzie dzień, kiedy będzie musiał spłacić ten dług. W końcu zawsze istniał jakiś haczyk w zawieranej z Harrym umowie.

- To ona? – zapytał Styles.

Zayn zagryzł dolną wargę, lekko kiwając przy tym głową.

- Tak, to ona. Dlatego będziesz stał dokładnie w tym miejscu i jedynie obserwował. Albo lepiej, schowaj się gdzieś, byś nie zwracał na siebie zbyt wielkiej uwagi.

Harry zaśmiał się promiennie.

- Boisz się konkurencji? – zapytał, poruszając znacząco brwiami. – Przyznaję, nie jestem wegetarianinem…

Nie dane był jednak Harremu skończyć, gdyż Zayn szybkim ruchem ręki uderzył go w tył głowy.

- Siedź cicho – zażądał, a następnie nie czekając na jakiekolwiek potwierdzenie ze strony Harrego, skierował się w stronę dziewczyny. Ronnie w przebraniu kurczaka z szerokim uśmiechem na twarzy rozdawała ulotki. Nie wydawała się być w jakikolwiek sposób niezadowolona z tego w jaki sposób musi pracować.

Zanim jednak zdążyła spojrzeć na zbliżającego się Zayna, już wyciągnęła w jego stronę ulotkę. Malik chwycił ją momentalnie, zatrzymując się przy dziewczynie.

- To chyba przeznaczenie – powiedział udając zaskoczonego. Teraz mógł jedynie dziękować za wszystkie zajęcia aktorskie, na jakich miał okazję się pojawić. – Znów się spotykamy, kurczaczku.

Ronnie momentalnie podniosła spojrzenie, a jej uśmiech w mgnieniu oka stał się znacznie szerszy.

- Zayn Malik we własnej osobie – zaśmiała się promiennie. – Adres naszej restauracji już znasz. Tak więc, czy istnieje jeszcze coś, co mogę dla ciebie zrobić?

Mulat posłał swojej rozmówczyni łobuzerski uśmiech, mówiący, że trafiła bezbłędnie.

- Właściwie, jest taka jedna sprawa – powiedział, starając się przybrać, jak najbardziej niewinny ton głosu. – Zupełnie tak  przypadkowo się składa, że mój przyjaciel robi imprezę…

Dziewczyna nieznacznie się skrzywiła, co nie uszło uwadze Zayna.

- Zayn, nie zrozum mnie źle, jesteś naprawdę miłym chłopakiem…

- Ale? – dodał za nią Malik.

Ronnie uśmiechnęła się przepraszająco.

- Naprawdę mi przykro – najwyraźniej nie miała zamiaru wyjaśniać, dlaczego nie chce przyjąć zaproszenia Malika, jednak aluzja była szybka i przeraźliwie jasna.. Malik musiał dać sobie spokój.

- W porządku, przecież… - zaczął, robiąc przy tym jeden krok do tyłu. Niespodziewanie jednak został pchnięty, przez co o mały włos nie wpadł na dziewczynę.

- Co do…!? – krzyknął, jednak urwał w połowie, zdając sobie sprawę, że doskonale zna odpowiedź na to pytanie. – Styles – szepnął do siebie.

- Zayn, może przedstawisz mnie swojej koleżance – powiedział bez ogródek chłopak. Malik nie miał pojęcia, jak dziewczyny mogę lecieć na tego pacana. Tyle, że wśród całej piątki członków zespołu to właśnie Harry miał wśród dziewczyn największe powodzenie.

Nim jednak Zayn zdążył spełnić prośbę przyjaciela, Hazza szybko go wyręczył.

- Jestem Harry. Cieszę się, że mogę poznać dziewczynę, która sprawiła, że Zayn postanowił przejść dość sporą część tej dzielnicy Londynu…

Styles po raz drugi tego dnia zarobił w głowę od Zayna, ale dzięki temu przynajmniej się przymknął. Co prawda, jedynie na chwilę, ale to i tak już spory sukces.

- Nie słuchaj go, Ronnie.

- Ależ dlaczego nie? – zapytała dziewczyna, unosząc znacząco brew ku górze. Następnie odwróciła się w stronę nowo przybyłego, uśmiechając się ciepło. – Rozumiem, że służyłeś mu dzisiaj pomocą?...

Harry wypiął dumnie pierś.

- Oczywiście. To mój przyjaciel. Aż przykro patrzeć, kiedy siedzi taki smutny, przybity z powodu braku dziewczyny…

- Harry, co ty do cholery wygadujesz? – zapytał Zayn, kompletnie nie rozumiejąc taktyki swojego przyjaciela.

- Dlatego, Ronnie, bo rozumiem, że tak masz na imię, tajemnicza dziewczyno, umów się z tym oto przystojniakiem i spraw przyjemność nam wszystkim, cierpiącym z powodu smutku Zayna.

Dziewczyna roześmiała się radośnie.

- Przyznam, że dawno nie słyszałam równie wzruszającej przemowy. Jak okropnym człowiekiem bym się okazała mówiąc teraz nie? – zapytała Ronnie, próbując choć na chwilę zmyć ze swojej twarzy szeroki uśmiech.

Zayn zagryzł dolną wargę, próbując nie wyglądać na zbytnio podekscytowanego. Szybko jednak powrócił do rzeczywistości i na trzymanej w dłoni ulotce zapisał adres, po czym podał ją dziewczynie.

- Do zobaczenia więc.

Ronnie pokręciła głową z udawaną dezaprobatą.

- Do zobaczenia – powiedziała, po czym odwróciła się, wracając do swojej pracy.

- Co to, do cholery, było? – zapytał Zayn, gdy tylko Ronnie oddaliła się na wystarczającą odległość i nie mogła ich usłyszeć.

- Właśnie załatwiłem ci randkę. Gdy dziewczyna nie chce się z tobą umówić, musisz zmienić taktykę. Litość wbrew pozorom nie jest taka zła – odpowiedział Harry, puszczając przyjacielowi oczko, po czym dodał: – No i  teraz wisisz mi dwie przysługi, nie jedną.

Zayn wsiadł do samochodu, z trzaskiem zamykając za sobą drzwi. Był zły na sobie za to, że stracił kontrolę nad swoim zachowaniem przy Loganie. Próbując rozładować napięcie uderzył w kierownicę, przeklinając. Z pewnością gdyby Ronnie się dowiedziała, że uderzył jej brata, będąc z nią w związku, nie miałby najprostszego życia przez kilka następnych tygodni. Teraz jednak nie był z nią, ale wciąż nie mógł przestać zastanawiać się, co w danym momencie powiedziałaby, czy nawet pomyślałaby dziewczyna.

Niespodziewany dźwięk jego telefonu wybił go z zamyśleń.

Sięgnął więc po urządzenie leżące na siedzeniu obok, dopiero teraz zdając sobie sprawę, że musiał zostawić komórkę w samochodzie.

- Zayn! – zaczął Niall z ogromną ulgą w głosie. – Wiesz ile razy próbowaliśmy się do ciebie dodzwonić?

Malik z pewnością nie od dziś miał wyrzuty sumienia związane z tym, jak bardzo ranił swoich przyjaciół. Chłopcy z całych sił próbowali mu pomóc, odciągnąć go od myślenia o Ronnie, ale on wciąż ich od siebie odpychał. Albo nie odbierał od nich telefonów, jak na przykład teraz. Tyle, że akurat w tym przypadku nie zrobił tego specjalnie.

- Przepraszam, zostawiłem telefon w samochodzie.

- To gdzie ty jesteś? Mówiliśmy, że ci pomożemy! A teraz czekamy przed twoim domem, jak jacyś prześladowcy.

Po raz kolejny Malik zdał sobie sprawę, że w tej całej sytuacji myśli tylko o sobie.

- Zaraz po was przyjadę. Jest jedno miejsce, w które koniecznie musimy się udać…

_________________________________________________________

                      

Rozdział ze specjalną dedykacją dla @givemelovehoran :)