Rozdział 2 - Wish I could freeze this moment in a frame and stay like this...

Czasami oglądając stare fotografie, czy przeglądając rzeczy sprzed lat, spoglądamy na nie i śmiejemy się z tego, jacy byliśmy kiedyś. Nie możemy uwierzyć, jak wiele błędów popełniliśmy, albo jak wiele głupich słów wyszło z naszych ust. Spoglądamy na to wszystko z dezaprobatą, powtarzając sobie, ż już nigdy nie zrobimy czegoś równie głupiego.

Podobną świadomość miał właśnie teraz Zayn. Z wielkim trudem przypominał sobie chłopaka, którym był kiedyś. Nie dzielił tego jednak na lata. Wszystko szacował na czasy zanim poznał Ronnie i czasy, gdy byli razem. Teraz z trudem rozróżniał oba okresy. Wszystko zlało się w jedno i pozostawało tylko dziwne wrażenie, że zarówno jednego, jak i drugiego chłopaka już nie ma. Czyli wszystko prowadziło do tego, że właśnie zaczął się trzeci okres – ten bez Ronnie.

Zayn wbiegł do studia wciąż nie mogąc uwierzyć w to, co zaszło na ulicy. Cały czas miał przed oczyma jej twarz, inną niż zapamiętał, ale równie piękną. Zmieniła się, ale nie miał pojęcia, co mogło być tego powodem.

- Widziałem ją! – Krzyknął od razu, gdy tylko zobaczył swoich przyjaciół, siedzących na skórzanych kanapach. Cała czwórka wraz z ich managerem Paulem najwyraźniej czekała właśnie na Malika.

- Gdzieś ty był? – Zapytał od razu Paul. – Martwiliśmy się o ciebie.

- Widziałem ją! – powtórzył z przejęciem Zayn, zupełnie nie zwracając uwagi na słowa mężczyzny.

- Kogo? – Odezwał się Niall, choć doskonale zdawał sobie sprawę o kim mówi Zayn. Być może łudził się, że  jego podejrzenia okażą się zupełnie mylne. – O czym ty mówisz?

- Ronnie! – wykrzyknął Zayn. – Widziałem ją. Stała na ulicy. Szukała czegoś w torebce...

- Zayn – odezwał się Liam ze słyszalną troską w głosie – uspokój się. Rozumiemy, że za nią tęsknisz…

- Wy nic nie rozumiecie! Widziałem ją. I ona też mnie widziała…

Harry podniósł się z kanapy wyraźnie zaabsorbowany.

- Rozmawialiście?

W jego głosie dało się usłyszeć dziwną nutę przerażenia, co zapewne mogłoby zainteresować Zayna, gdyby nie był tak pochłonięty przeżywaniem w głowie na nowo całej sceny spotkania.

- Nie – odpowiedział Zayn po chwili zawahania. – Ale widziałem ją. Stała po drugiej stronie ulicy. I uciekła...

- Uciekła? – powtórzył Louis, zupełnie nie rozumiejąc, co dokładnie się wydarzyło.

- Muszę ją odnaleźć. Ona jest gdzieś w Londynie…

Liam spojrzał ze współczuciem na przyjaciela. Chłopak wydawał się tak pochłonięty wizją kolejnego spotkania, iż Payne mógł się jedynie domyślać, że teraz nic nie będzie miało dla niego większego znaczenia. Zresztą, nie żeby kiedykolwiek coś liczyło się bardziej od Ronnie. Tyle, że Liam nie mógł patrzeć na takiego Zayna – bezsilnego i pozbawionego jakichkolwiek innych celów. Jakby wszystko inne straciło swoją dawną wartość. Nigdy nie przypuszczał, że coś podobnego może spotkać Malika. Nie jego. Nie tego silnego chłopaka z Bradford.

- Zayn – odezwał się Harry – musisz przestać. Wiem, że jest ci ciężko, ale to do niczego nie prowadzi.

Być może Styles faktycznie miał rację i Zayn niczego tym nie zyskiwał, ale jeśli istniał choćby cień szansy na spotkanie z Ronnie, Zayn chciał podjąć tę próbę. Nie miał nawet możliwości się z nią pożegnać, gdyż jedyne, co po sobie zostawiła to głupi list. List, który chłopak lubił mieć przy sobie. Trzymać w kieszeni i czuć jego obecność, choć ta niepodważalnie sprawiała mu ból. Przypominała, co się stało i nie dawała szans, że mógł być to tylko i wyłącznie sen.

- Odnajdę ją z tobą lub bez ciebie – powiedział ostro Malik, nie rozumiejąc, dlaczego przyjaciel nie chce podjąć nawet próby. – Tyle, że zawsze myślałem, że jesteś po mojej stronie.

- Bo jestem! – zaprzeczył od razu Styles. – Po prostu nie chcę byś dalej cierpiał.

Zayn zaśmiał się.

- Harry, do cholery! Chcę po prostu to wszystko zrozumieć! A na tę chwilę jestem w czarnej dziurze! Zostawiła mnie z niczym, rozumiesz? Z niczym!

Styles zagryzł dolną wargę, powstrzymując się od powiedzenia czegoś, czego mógłby później żałować.

- Powiedz, co mogę zrobić – odezwał się Niall. Chłopak zdawał się zupełnie nie rozumieć postawy Harrego. Horan mógłby zrobić wszystko dla swoich przyjaciół. A więc jeśli Zayn potrzebował spotkania z Ronnie, by móc choćby zacząć myśleć o normalnym życiu, był gotów zrobić wszystko, by owe spotkanie doszło do skutku.

Liam kiwnął głową, dając tym znak Zaynowi, że służy swoją osobą. Chwilę później to samo uczynił Louis. W końcu nawet Harry przyznał, że da z siebie wszystko.

Zayn był im za to ogromnie wdzięczny, jednak nie był pewien, czy jest gotów przyjąć tę pomoc. Najpierw musiał sam spróbować. Po raz kolejny podjąć próbę. Jeszcze raz skontaktować się z jej znajomymi, rodziną. Zdawał sobie sprawę, że ci na pewno mają już dość jego ciągłych telefonów, czy wizyt, ale miał to gdzieś. Musiał ją znaleźć. Przecież nie wyparowała, prawda?

- Jest już późno – powiedział Paul, kładąc rękę na ramieniu Zayna. – Odwiozę was do domów. Jutro się tym zajmiecie, dobrze?

Malik miał już zaprotestować, ale zdał sobie sprawę, że mężczyzna ma zupełną rację. Było już późno i z pewnością nachodzenie o tej porze ludzi nie wróżyło nic dobrego. Zresztą, sam musiał przemyśleć kilka spraw.

Gdy tylko przekroczył próg swojego mieszkania, od razu skierował się w stronę sypialni. Do tej pory nie mógł uwierzyć, jakim cudem dał się przekonać Ronnie, by ta urządziła ją w typowo dziewczyńskim stylu. W całym pokoju znajdowała się ogromna ilość fotografii oraz mnóstwo różnych pierdół, które jego mama zwykła nazywać zbieraczami kurzu.

Ukucnął przy łóżku, by wyciągnąć spod niego niewielkie pudełko. Spokojnie mógł je tam trzymać, bez obawy, że Ronnie je odkryje. W końcu dziewczyna tak panicznie bała się pająków, że zaglądanie w ciemne miejsca, gdzie prawdopodobnie pajęczaki mogłyby się kryć było dla niej istnym wariactwem. Dlatego również sprzątanie takich miejsc zostawiała Zaynowi.

Zdjął przykrywkę od pudełka i zajrzał do środka, gdzie znajdowało się mnóstwo pierdół.  Mimowolnie uśmiechnął się na widok paragonu. Nie miał pojęcia, po co wciąż go trzymał, jednak ilekroć spoglądał na niego, momentalnie poprawiał mu się humor. Zdecydowanie był zbyt ckliwy.

Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, w głowie chłopaka błyskawicznie zawitały wspomnienia dnia, kiedy po raz pierwszy zobaczył Ronnie.

Bycie sławnym miało jeden wielki minus – nie mogłeś nigdzie ruszyć się bez wzbudzania zainteresowania. Z początku ogromnie cieszyło to Zayna, jak i resztę zespołu, w końcu, kiedy rozpoczynali karierę wszelka uwaga mediów była dla nich bardzo ważna. Teraz jednak, z każdym dniem stawało się to coraz bardziej męczące. Chłopcy zaczynali tęsknić za dawnym życiem. Kiedyś nie musieli się martwić, że robią coś, z czego może wyniknąć skandal, a media będą roztrząsać dany temat jeszcze przez co najmniej miesiąc.

Tak więc, starali się być bardzo ostrożni. Próbowali trzymać wiele spotkań w tajemnicy, a czasem nawet oszukiwali reporterów dając im fałszywe cynki. Ale z czasem to wszystko stawało się bardzo męczące. Zayn najczęściej odchodził od zasad wyznaczonych przez ich managera.

Tym razem postanowił zajść do nowo otwartej knajpy, gdzie - według Niall’a - przyrządzali najlepsze kurczaki w mieście. Na szczęście, była to nowa restauracja, więc jeszcze nie była tak oblegana przez ludzi.

Usiadł przy barze, zaczynając się zastanawiać, jakim cudem Niall znalazł to miejsce, skoro świeciło pustkami. Widocznie Irlandczyk wiedział na temat brytyjskich restauracji znacznie więcej, niżeli można było się spodziewać. 

Chłopak zamówił polecony przez Horana zestaw, po czym wyciągnął swój telefon, by jakoś zabić czas. Nim się jednak spostrzegł na miejscu obok niego ktoś usiadł. W sumie trudno było tego kogoś nie zauważyć, skoro był wielki, żółty i owłosiony.

- Błagam, wody! – zawołała dziewczyna, zdejmując głowę od stroju kurczaka. Najwyraźniej była chodzącą reklamą nowej restauracji.

- Już się robi – powiedziała jedna z kelnerek, próbując z całych sił się nie roześmiać na widok koleżanki.

Zayn jednak nie miał w sobie takiej siły.

- Bawi pana mój strój? – zapytała zaczepnie dziewczyna, ale ku zdziwieniu Zayna na jej twarzy malował się szeroki uśmiech. – Szef  mówił, że mi w nim do twarzy. Od razu zaufałam jego gustowi. Mam nadzieję, że nie popełniłam błędu.

Zdecydowanie dziewczyna się z niego naigrywała. Dlatego też Malik postanowił nie być jej dłużny.

- Szef miał zupełną rację – oznajmił, szczerząc się do dziewczyny. – Właściwie, miałem zapytać o namiary na projektanta. Mama zawsze powtarzała, że w żółtym mi do twarzy.

Dziewczyna roześmiała się promiennie. Najwyraźniej nie spodziewała się, że chłopak będzie miał w zanadrzu jakąś błyskotliwą odpowiedź.

- Oczywiście, namiary na projektanta mogę dać. Wątpię jednak, że będzie skłonny stworzyć  podobny egzemplarz. Wie pan, ten strój jest wart miliony.

- Gotów jestem zapłacić każdą cenę – powiedział, nie przestając się uśmiechać.

Zayn zdawał sobie sprawę, że zapewne dziewczyna go rozpoznała, jednak w jej wyrazie twarzy, czy zachowaniu nie dostrzegł ani krzty zainteresowania nim, jako osobą publiczną.

- Ronnie. – Po chwili wahania postanowiła się przedstawić, wyciągając w stronę chłopaka wielką puchatą łapę kostiumu.

- Niezmiernie mi miło, kurczaczku – powiedział zaczepnie, ujmując tę część kostiumu odpowiadającą ręce. – Jestem Zayn.

- Wiem – odpowiedziała dumnie. – Jestem wielką fanką.

- Tak? – zdziwił się. – Nie wyglądasz…

- Myślisz, że słucham jedynie kurczakowego hip-hop’u?

Zayn roześmiał się głośno.

- Dokładnie to obstawiałem.

Kelnerka podała dziewczynie wodę. Ronnie szybko wypiła zawartość butelki, w zupełnie niewyjaśniony sposób dając sobie radę w tym kostiumie.

- Miło było cię poznać, Zayn – oznajmiła, wciąż uśmiechając się promiennie. Jej czekoladowe oczy błyszczały cudownym blaskiem. – Teraz jednak muszę wracać do pracy. Wiesz, te wszystkie kurczakowe sprawy do załatwienia. Góra roboty – zażartowała puszczając mu oczko.

Zayn całkowicie oczarowany dziewczyną i jej poczuciem humoru, zawołał za nią, gdy ta odwróciła się z zamiarem wyjścia z knajpy, by najprawdopodobniej wrócić do chodzenia po ulicy i zachęcania przechodniów do wstąpienia do nowo otwartej restauracji.

- Hej, kurczaczku! – krzyknął.

Dziewczyna momentalnie się odwróciła.

- Do zobaczenia – dodał, puszczając jej oczko i tym samym sygnalizując, że zapewne nie będzie to ich ostatnie spotkanie.

Malik odłożył paragon na swoje miejsce, po czym rozejrzał się po pokoju. Nie miał pojęcia, kiedy zdążyło się tak ściemnić, ale dochodziła już godzina dwudziesta trzecia. Na to wyglądało, że spędził mnóstwo czasu gapiąc się w zwykły kawałek i tak już wyblakłego papieru. Tak, zdecydowanie był zbyt ckliwy.

Wstał z podłogi i pokierował się prosto do łazienki. Wziął długi prysznic. Niestety nawet to go nie odprężyło. Dlatego, zaraz po wyjściu z łazienki pokierował się prosto do wielkiego łóżka sypialnego, po drodze zabierając swój telefon. Ostatnimi czasy miał problemy z zasypianiem. Bez niej było mu trudno zasnąć. Musiał więc nauczyć się, jak sobie z tym radzić. I okazało się, że oprócz łykania tabletek nasennych istnieje jeszcze jeden sposób.

Wybrał numer Ronnie i przyłożył słuchawkę do ucha.

Cześć tu Ronnie, nie mogę teraz rozmawiać. Zostaw wiadomość, a na pewno się do ciebie odezwę. – Głos dziewczyny, choć pochodził z automatycznej sekretarki, uspakajał go jak nic innego. Sprawiał, że momentalnie się odprężał.

Wybrał numer jeszcze raz. I jeszcze raz. Ponawiał tę czynność dopóki powieki same nie zaczęły mu opadać.

Noc była jednak niespokojna. 
Śniła mu się rzeczywistość.