Rozdział 1 - She took my heart,      I think she took my soul...

Ludzie udają, że nas rozumieją. Kiwają głowami, gdy próbujemy im wyjaśnić, jak się czujemy. Porównują swoją sytuację do naszej, uparcie twierdząc, że nie raz znaleźli się w takim położeniu. Bzdura. Nie ma dwóch takich samych sytuacji. Nie ma dwóch takich samych ludzi.

Zayn dokładnie pamiętał ostatnio miniony miesiąc. Może dlatego, że każda godzina była do siebie niezmiernie podobna? Męcząca i bolesna. Mimo to starał się trzymać. Pokazać wszystkim, że poradzi sobie. W końcu świat nie kończył się na jego złamanym sercu.

Trzydzieści jeden dni. Siedemset czterdzieści cztery godziny. Czterdzieści cztery tysiące sześćset czterdzieści minut. A on wciąż pamiętał bardzo wyraźnie jej twarz. Jej głos prześladował go w snach, nucąc ulubione piosenki. Dźwięk jej śmiechu wdarł mu się głęboko w pamięć. Jednak najgorsze z tego wszystkiego były jej rzeczy, których zapomniała ze sobą zabrać, porozrzucane po ich wspólnym mieszkaniu. Zapach jej perfum wciąż unoszący się w powietrzu, choć Malik nie miał pojęcia, czy to jest w ogóle możliwe. Być może to pamięć płatała mu figle, męcząc go i nie dając zapomnieć.

Łóżko teraz wydawało się większe. Dziwnie puste. Tak samo jak reszta mieszkania. Było zbyt cicho, by mógł to wytrzymać.

Potajemne rozmowy przyjaciół, wymienianie jej imienia, kiedy myśleli, że Zayn nie może usłyszeć. Ale słyszał. I za każdym razem jego serce kruszyło się coraz bardziej.

Nie mógł zrozumieć, co poszło źle, gdzie popełnił błąd. Wariował na samą myśl, że był ktoś inny. Jakiś mężczyzna, który mógłby okazać się dla niej lepszy. W głębi serca wiedział, że sam nie był jej wart, jednak nie mógł odpuścić. Może i był egoistą, bądź też miało coś z tym wspólnego jego ego, ale myśl, że odeszła by być z kimś innym, zabijała go.

Podobno jeśli kogoś się naprawdę kocha, trzeba pozwolić mu odejść. Tyle że to wcale nie jest takie proste. Tak, teraz już wiedział, że był egoistą, ale wyobrażenie, że resztę życia będzie musiał spędzić z dala od niej było cholernie bolesne, wydawało się nie do zniesienia.

Mógłby wymienić wiele okropnych rzeczy, których doświadczył przez ostatnie dni, ale jedna wydawała się wysuwać na prowadzenie. Bezsilność. Nie mógł już nic zrobić. Nie odbierała od niego telefonów. Jej rodzina również nie udzielała mu żadnych informacji. Uparcie twierdzili, że nic nie wiedzą. Jednak on widział żal w ich oczach. Rosnące współczucie, jakby było im przykro, że musi przez to przechodzić. Musieli więc wiedzieć. Kłamali mu prosto w oczy, kiedy przychodził i błagał ich o jakąkolwiek informację.

Zayn przysiadł na kanapie, znajdującej się przed szklaną ścianą, za którą widoczne było studio nagraniowe. W środku znajdował się Harry, nagrywając swoją solówkę. Gdyby spojrzeć na to z boku, wszystko wydawało się normalne. Zapewne ani fani, ani fotoreporterzy nie dostrzegli żadnej zmiany. W końcu od ponad miesiąca mieli niewielką przerwę i dopiero za trzy tygodnie mieli rozpocząć następną trasę koncertową. Teraz teoretycznie mieli czas, aby zająć się sobą, spędzić czas z rodziną i znajomymi. Czasem chodzili na otwarcia jakiś przedsięwzięć, czy zamykali się na dzień w studio. Tak, wszystko wydawało się zupełnie normalnie.

Tyle, że ani fani, ani fotoreporterzy nie mogli teraz dostrzec współczującego spojrzenia Harrego, który co jakiś czas spoglądał zza szyby na Zayna. Chłopak wydawał się przesiąknięty poczuciem winy. Jakby odciągnięcie Malika od jego prywatnych spraw i zaciągnięcie do studia było zbrodnią.

- Myślałem, że miałeś rzucić palenie – powiedział Liam, spoglądając znacząco na papierosa, którego Zayn trzymał w dłoni, uważnie mu się przyglądając i obracając między palcami.

Malik wzruszył ramionami i z westchnieniem rozsiadł się wygodniej na skórzanej kanapie. Palenie próbował rzucić od mniej więcej pół roku, jednak to nie oznaczało, że ma zakaz trzymania papierosów w dłoni, prawda? Sam ich widok w jakimś stopniu go uspakajał. W tym momencie, na przykład, dawał mu poczucie kontroli. Mógł zapalić, ale to on decydował o tym, czy faktycznie to zrobi. Oczywiście, pokusa była wielka, szczególnie teraz, jednak mógł ją pokonać. Zastanawiało go tylko, czy faktycznie chce się przed nią wzbraniać.

- Boże, myślałem, że to będzie łatwiejsze – zaśmiał się Zayn. Nie był to szczery śmiech. Raczej wyuczony dźwięk, który powtarzał za każdym razem, by udowodnić znajomym i rodzinie, że się trzyma i wszystko jest w porządku.

- Zayn, zaraz wchodzisz – powiedział Paul Higgins, manager zespołu, wskazując na miejsce, które zajmował teraz Harry. Nawet w oczach Paula Zayn dostrzegał współczucie. A może to było tylko wytworem jego wyobraźni, a ci wszyscy ludzie w żadnym razie nie użalali się nad nim? Jedynie on sam wciąż wylewał smutki, nie mogąc pogodzić się z utratą ukochanej osoby.

- Dobrze. Dajcie mi tylko chwilę. Skoczę do toalety – oznajmił Malik, wstając z kanapy.

Niall lekko podniósł się ze swojego siedzenia, jakby wahał się z zaproponowaniem Malikowi swojego towarzystwa. Tylko po co? Czy naprawdę niania była mu potrzebna nawet w toalecie?

Horan na szczęście postanowił zostać na swoim miejscu, za co Zayn w duchu mu podziękował. Nie miał zamiaru tłumaczyć przyjacielowi, dlaczego zamiast do toalety zmierza ku wyjściu z budynku.

Powtarzał sobie, że ma zamiar się tylko przewietrzyć, jednak nogi same go kierowały w stronę miasta. Choć zdawał sobie sprawę, że tuż za nim kroczy jeden z ochroniarzy zespołu zupełnie się tym nie przejmował. Przywykł już do ich obecności. Niby trzymali się kilka kroków od członków zespołu, jednak zawsze byli obok. Kroczyli za nimi niczym cienie. Co prawda, czasami ich obecność była drażniąca, ale poruszanie się bez ochroniarzy ostatnimi czasy było po prostu kuszeniem losu. Byli zbyt rozpoznawalnymi postaciami, by przejść niezauważeni i Malik doskonale zdawał sobie z tego sprawę.

Londyn był pięknym miastem. Potrafił obudzić w człowieku prawdziwą radość. Z początku Zayn czuł się tutaj zagubiony. Ogrom miasta go przerażał, jednak zdołał się z tym oswoić. Kochał to miejsce za wielokulturowość, tolerancję i przede wszystkim swobodę. Właśnie dzięki tej swobodzie czuł, że pasuje do tego miasta. Było tutaj tak wiele różnych ludzi i wiedział, że nikt z nich nie będzie go oceniać.

Zatrzymał się instynktownie. Nie wiedząc za bardzo dlaczego, rozejrzał się wokół siebie. Lecz, gdy już to zrobił, zrozumiał.

Stała po drugiej stronie uliczki, szukając czegoś w torbie. Jak zawsze, nie potrafiła nic w niej odnaleźć. W końcu w jej torebce brakowało tylko dwóch rzeczy – miejsca i porządku.

Ubrana była w szary dres i - tego Malik był na sto procent pewien - w jego koszulkę. Na głowie miała zimową czapkę, co było dość dziwne, biorąc pod uwagę fakt, iż nawet w zimę zapominała o jakichkolwiek okryciach głowy, twierdząc, że wygląda w nich okropnie.

Ale nie to najbardziej zwróciło uwagę Zayna. Jej twarz wyrażała zmęczenie, co momentalnie Malika jeszcze bardziej przygnębiło. Bez wątpienia nie tak chciał ją zapamiętać. W końcu będąc z tą dziewczyną zapominał o jakichkolwiek problemach. Jakby za każdym razem przenosiła go do zupełnie innego świata. Był naprawdę szczęśliwy z nią.
Może to za sprawą jej uśmiechu? A może tych iskier w oczach?

Wciąż była piękna. Tyle, że już nie była jego.

Czy naprawdę musiał czekać cały miesiąc, by w końcu móc ją zobaczyć?

- Ronnie! – zawołał, momentalnie rzucając się w stronę dziewczyny. Musiał przebiec na drugą stronę ulicy, co utrudniały mu jeżdżące samochody. Miał jednak gdzieś, z jak głośnym piskiem opon się zatrzymają i czy kierowcy zwrócą się do niego w mniej kulturalny sposób. Teraz liczyła się tylko Ronnie.

Dziewczyna uniosła wzrok znad swojej torby, spoglądając prosto na Zayna. I równie szybko, co Zayn ruszył jej na spotkanie, Ronnie rzuciła się do ucieczki.

- Veronica! – zawołał ponownie, tym razem używając jej pełnego imienia. – Zatrzymaj się!

Panna Scott nie miała jednak zamiaru się zatrzymać. Szybkim krokiem podążała wzdłuż ulicy wymachując ręką, by złapać taksówkę. I w końcu jej się udało.

- Ronnie! – Zayn nie dawał za wygraną. – Ronnie!

Ale było już za późno. Dziewczyna odjechała. Zostawiła go za sobą, stojącego na środku ulicy i nie spuszczającego wzroku z oddalającej się taksówki. Widział, jak Ronnie odwróciła się, by przez tylną szybę na niego spojrzeć.

Nie mógł uwierzyć w to, co właśnie się stało. Miewał podobne sny. W każdym z nich Ronnie zostawiała go za sobą, bez słowa wyjaśnienia. Tak stało się i tym razem.

Czuł się jak głupiec.

Zapewne zostałby na ulicy przez najbliższy czas, zupełnie nie zwracając uwagi na trąbiące samochody, gdyby nie jego ochroniarz, który poprowadził go na chodnik.

Zayn wciąż pozostawał w szoku.

Spędzał godziny na rozmyślaniu o tym, jak będzie wyglądało ich spotkanie. Mimo, że Londyn był dużym miastem istniało przecież prawdopodobieństwo spotkania. Malik wymyślał najróżniejsze warianty, w których to przypadkowo wpadali na siebie na ulicach miasta, w kawiarniach, a nawet dziewczyna przychodziła do ich mieszkania. W żadnym z tych scenariuszy jednak nie wziął pod uwagę, że Ronnie w pierwszym odruchu będzie miała zamiar od niego uciec. Teraz mógł jedynie zastanawiać się, dlaczego o tym nie pomyślał. W końcu przez ten czas spędzony razem powinien nauczyć się jednego – Veronica zawsze ratowała się ucieczką. Preferowała unikanie. Unikanie wszelkich problemów osobistych zawsze uważała za najlepsze rozwiązanie. Dlaczego tym razem miałoby być inaczej?

Tyle, że przez tą ucieczkę Ronnie zapewne nieświadomie sprawiła, że Zayn nabrał podejrzeń. Najwyraźniej w tej historii było drugie dno i być może dziewczyna coś przed nim ukrywała... Oczywiście, starając się nie myśleć o tym, że za wszelką cenę chce usprawiedliwić jej zachowanie, rozejrzał się po okolicy.

- Muszę ją odnaleźć – powiedział na głos, po raz kolejny analizując w myślach zaistniałą sytuację. 

~*~

Na Waszą prośbę wróciłam z nowym opowiadaniem. Mam nadzieję, że pierwszy rozdział choć trochę Was zaciekawił i z chęcią powrócicie na tego bloga.

Pozdrawiam ciepło!